Thurston Moore

O αγαπητός Thurston, μαζί με τον Steve Shelley, drummer των Sonic Youth, και την Debbie Googe των My Bloody Valentine στο μπάσο (συν τον νέο Βρετανό κιθαρίστα James Sedwards), φτιάχνει έναν δίσκο από τα παλιά. Απευθύνεται και θα αρέσει τρελά σε φίλους των πρωτοπόρων του θορύβου, τον μάγων του νεοϋορκέζικου post-punk και πρωτεργατών όλων των εναλλακτικών και ανεξάρτητων rock ήχων Sonic Youth. Στο εξώφυλλο, σε ασπρόμαυρη φωτογραφία απεικονίζεται η μητέρα του με τον σκύλο της. Στις συνθέσεις απεικονίζονται αναμνήσεις από τις προηγούμενες δεκαετίες, με την μόνιμα ευδιάκριτη νεανικότητα που πάντα διέκρινε τον μάστορα του ήχου τούτου. Ξεκάθαρα, πιστεύω ότι ο δίσκος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η συνέχεια του "The Eternal".

Αυτός ο περίεργος τύπος λοιπόν που πρόσφατα τον ακούσαμε να γεμίζει θόρυβο και να ουρλιάζει στον δίσκο των Twilight, αν και 56 ετών αισίως, καταφέρνει να γράφει φρέσκες μουσικές που δεν θα σκουριάσουν ποτέ. Ρε τον μπαγάσα, που θα 'λεγε και ο παππούς μου! Είναι μάγκας, έτσι άπλα, μεγάλος μάγκας. Είναι είδωλο. Είναι ένας από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες, γενικά, στον χώρο της ανεξάρτητης μουσικής. Καταφέρνει με την κιθάρα του να ιντριγκάρει, να επηρεάζει (ακόμα) και κυρίως να σε κάνει να νιώθεις νεότερος από ότι πραγματικά είσαι. Πάντα το έκανε αυτό, αλλά όσο μεγαλώνει ο ίδιος νομίζω το κάνει ακόμα καλύτερα. Είχα πάρει μυρωδιά πέρσι με την κυκλοφορία των Chelsea Light Moving ότι δεν θα αφήσει με τίποτα την φασαρία, το punk που αγαπάει και τους ήχους που ξέρει να φτιάχνει καλύτερα από τον καθένα, αλλά εδώ μιλάμε για προσκύνημα.

Για αρχή μας κερνάει δύο κομμάτια τα οποία μαζί ξεπερνούν τα είκοσι λεπτά σε διάρκεια. Κάτι σχετικά πρωτόγνωρο για συνθέσεις του Moore. Το "Speak To The Wild" περιέχει ένα από τα πιο όμορφα του riff. Προσωπικά έχω πάνω από εφτά - οκτώ χρόνια να ακούσω τόσο δυνατό πέρασμα από τον ίδιο. Στο "Forevermore", μετά, ακούμε άλλο ένα πασίγνωστο γνώρισμα του κυρίου. Αυτό το τρίψιμο που μόνο αυτός κάνει χρόνια τώρα στις κιθάρες του, παράγοντας εξαιρετικά drones. Σε συνδυασμό με απλούστατα τύμπανα και σταδιακό ανέβασμα του θορύβου καταλαμβάνει τον θρόνο του πιο προοδευτικού κομματιού της κυκλοφορίας. Τα επόμενα δύο, "Tape" και ομότιτλο, δείχνουν μια περισσότερο blues διάθεση. Μαντολίνο διακρίνεται στο πρώτο και rock 'n' roll κέφι στο "The Best Day", πράγματα που τα κάνουν αρκετά πιο εμπορικά και εύπεπτα. Οι στίχοι του ακούγονται αρκετά προσωπικοί, ιδιαίτερα μοντέρνοι, εκρηκτικοί και ευδιάκριτα αντι-σεξιστικοί. Το "Detonation" που ακολουθεί γεμίζει με αυτό τον παράφωνο ήχο των κιθάρων που λατρεύω. Διαστρεβλωμένο και βραχνό, καταλήγει σε punk έκρηξη. Έκρηξη που σβήνει άμεσα στο "Vocabularies", το οποίο αργό με ένα τρίξιμο από πίσω και μια σταθερή συσσώρευση ήχου καταλήγει μέσα από ακουστικές χορδές σε ένα δημιουργικά βαρετό εσωτερικό κομμάτι. Τα τελευταία "Grace Lake" και "Germs Burn" είναι αυτό που θα κατηγοριοποιούσαμε ως μοντέρνα εναλλακτική rock. Με έντονα κι εδώ σημάδια του παρελθόντος, οι κιθάρες σαπίζουν και ο θόρυβος καυλώνει και πάει! Πειραματισμοί και ωραία ουρλιαχτά στο τέλος. Αυξομειώσεις σε ρυθμούς και ένταση και χαμόγελα μέχρι τα φρύδια.

Με αυτόν τον δίσκο αντιλαμβανόμαστε για άλλη μια φορά γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο ξεχωριστός. Γιατί η πρώην μπάντα του είναι μία από τις μεγαλύτερες στα χρονικά της rock μουσικής και γιατί δεν θα αφήσει ποτέ πίσω του αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από τον καθένα στον πλανήτη.

Άρχοντα Thurston κράτα γερά, εμείς θα είμαστε πάντα εκεί, ακόλουθοι της τέχνης σου!