Therapy?

20 χρόνια χωρίς «ζωντανά» ηχογραφημένο δίσκο είναι πολλά για ένα συγκρότημα του διαμετρήματος και της φήμης των Therapy?. Αυτό έρχεται να διορθώσει το "We 're Here To The End" με ...χορταστικό τρόπο.  

Οι 36 εκτελέσεις ηχογραφήθηκαν σε μία σειρά τριών συναυλιών στο Λονδίνο και σκιαγραφούν ολόκληρη την πορεία των Therapy? μέσα στα χρόνια. Αρχικά, η ποσότητα ανερχόταν στα 41 τραγούδια, αλλά πέντε από αυτά κόπηκαν, είτε λόγω κακού ήχου, είτε λόγω κακής απόδοσης του συγκροτήματος. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτά που παραμένουν είναι αρκετά για να ανακεφαλαιώσουν με τον καλύτερο τρόπο οι Ιρλανδοί τη μέχρι τώρα πορεία τους και κάτι περισσότερο: να δώσουν μία όσο πιο ειλικρινή και αντιπροσωπευτική εικόνα των συναυλιών τους γίνεται.

Το να πετύχουν αυτό δεν είναι χωρίς θυσίες όμως. Η παραγωγή του δίσκου είναι ιδιαιτέρως ωμή, ακροβατώντας ανάμεσα σε επίσημη κυκλοφορία και καλογραμμένο bootleg. Τα λάθη δεν έχουν διορθωθεί και η απόδοση όλων (φαίνεται να) είναι πιστή αναπαραγωγή των συγκεκριμένων βραδιών. Αυτό είναι εμφανές περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στη φωνή του Andy Cairns, η οποία ορισμένες φορές «σπάει» ή φαλτσάρει. Η σειρά με την οποία είναι τοποθετημένα τα τραγούδια δεν είναι απαραίτητα και αυτή της συναυλίας κι έτσι δε μπορούμε να καταλάβουμε πότε το παραπάνω οφείλεται στην κούραση και πότε σε κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι ότι οι Therapy? δε θέλησαν να δώσουν μία ωραιοποιημένη εικόνα στο κοινό τους, αλλά την πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα τελικά τους δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι απόλυτα, για λόγους που θα εξηγηθούν στη συνέχεια. Τα δύο cd που αποτελούν το άλμπουμ ξεχειλίζουν από αδρεναλίνη και ένταση, ενώ μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τον ιδρώτα από το χορό και το κοπάνημα στην αίθουσα (εντάξει, αυτό δεν είναι καλό, αλλά πιάσατε το νόημα). Το συγκρότημα βγάζει ίσως τον πιο punk και εφηβικό χαρακτήρα του. Όλα τα τραγούδια ακούγονται πιο τραχιά και «βρώμικα» από τις studio εκτελέσεις, κάνοντας λίγο πιο δύσκολο να παρακολουθήσεις τη μελωδία τους αν δεν την έχεις ήδη μέσα στο μυαλό σου. Οι επιλογές γενικά εκτείνονται από τα πασίγνωστα ("Screamager", "Going Nowhere", "Diane" - το οποίο, απολύτως στο κλίμα της συναυλίας, ταχύτερο και χωρίς τσέλο ή άλλα καλοπιστικά, προσομοιάζει περισσότερο με την αυθεντική εκτέλεση των Husker Du), μέχρι τα οπαδικά αγαπημένα ("Opal Mantra", "Potato Junkie", "Stories").

Υπάρχει και μειονέκτημα όμως. Ακριβώς λόγω των παραπάνω ηχητικών επιλογών, παρόλο που το "We 're Here To the End" αποτελεί «Live», «Greatest Hits» και «Best Of» μαζί, απευθύνεται κυρίως στους οπαδούς και ήδη γνώστες του συγκροτήματος που μπορούν να ευχαριστηθούν τις πιο «στα μούτρα σου» εκτελέσεις. Αυτοί ναι, θα το καταευχαριστηθούν. Αντίθετα, για όσους το όνομα «Therapy?» δημιουργεί το συνειρμό «αυτοί δεν είναι με το ερωτηματικό στο τέλος;» καλά θα κάνουν να περάσουν μία βόλτα από τις studio εκτελέσεις προτού εντρυφήσουν στο πιο δύσκολο αυτό άκουσμα.