Thee Oh Sees

Κάθε χρόνο και μια καινούργια ραψωδία. Μερικούς τους κουράζει ο βομβαρδισμός από κυκλοφορίες. Αν όμως κάθε φορά έχεις κάτι να πεις, δημιουργείς όμορφα και καινούργια πράγματα και η καλλιτεχνική σου ανησυχία καταλήγει σε καλοφτιαγμένα αποτελέσματα. Τότε γιατί να γκρινιάζουμε; Φέτος, λοιπόν, φεύγοντας λίγο από την παράνοια του περσινού "Drop" και επιστρέφοντας στα πιο καθαρά (ας πούμε) περάσματα του "Floating Coffin", δείχνουν ότι με τίποτα δεν γίνεται να βγάλουν κάτι μέτριο σαν κυκλοφορία. Τόσο σταθερή μπάντα, ειλικρινά δεν ξέρω αν έχω ξανασυναντήσει, με την προϋπόθεση να βγάζει δίσκους τόσο συχνά, όσο αυτοί.

Από το πρώτο κομμάτι, "Web" θα γευθείς τον ήχο της κιθάρας που θ' ακολουθήσει σε όλο το άλμπουμ. Η ατμόσφαιρα θα σε καταφέρει αμέσως και το  garage ύφος τους θα σε κερδίσει ξανά και ξανά. Δεν ξέρω αν φταίει ο John Golden, που έκανε το master, αλλά η βρωμιά στο επόμενο κομμάτι "Withered Hand" μου θυμίζει Melvins και στο πιο punk, "Lupine Ossuary" ακούω ήχους Sonic Youth (μπάντες με τις οποίες έχει εργαστεί ο προαναφερόμενος). Τα δίλεπτα "Poor Queen", "Turned Out Light" και "Rogue Planet" είναι αυτό το γαμάτο, χαρούμενο, χορταστικό και σκονισμένο rock 'n' roll που ταιριάζει σ' αυτό το συγκρότημα. Synths μπλέκονται με τις κιθάρες στο "Sticky Hulks" και ακούγονται πανέμορφα μέσα σ' αυτή την αργή, παλιομοδίτικη και μελωδική ψυχεδέλεια, στο ίσως πιο όμορφο κομμάτι του δίσκου. Κάπου ενδιάμεσα, το ορχηστρικό "Holy Smoke" ουσιαστικά κάνει ένα διάλειμμα. Παρόμοια γλυκό και ξεχωριστό είναι και το "Palace Doctor" το οποίο ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και κάνει ένα ταξίδι σε διάφορες επιρροές της μπάντας από το παρελθόν.

Ο δίσκος απευθύνεται σε κάθε φίλο της rock. Οι μουσικές τους είναι βατές και οι ιδέες τους όμορφες. Το garage τους κρύβει punk, αλλά πρωτίστως φανερώνει πολλή ψυχεδέλεια. Ο ήχος τους δεν θα σου φανεί άγνωστος. Δεν θα νιώσεις ότι ακούς κάτι εντελώς φρέσκο ή καινοτόμο, αλλά θα καταφέρει να σε διασκεδάσει. Αυτό στο κάτω κάτω δεν ζητάμε από την μουσική; Να καταφέρει να μας διασκεδάσει κι αν μπορεί να ερεθίσει τα συναισθήματά μας. Το "Mutilator Defeated At Last" καταφέρνει σίγουρα το πρώτο και προσπαθεί να πλησιάσει και το δεύτερο. Έστω στο κομμάτι της χαράς, ενός χαμόγελου και μιας γλυκιάς καλοκαιρινής ανάμνησης.