Thee Oh Sees

Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές για τον John Dwyer και την παρέα του, όποια κι αν είναι αυτή φέτος. Αλλάζει βλέπεις συχνά μέλη και συνοδοιπόρους. Τρεις σερί χρονιές έχουμε ακούσει δίσκους της μπάντας του, με το "Floating Coffin" να ξεκινάει αυτό το ταξίδι και τα "Drop" και "Mutilator Defeated At Last" να συμπληρώνουν τη διαδρομή. Το παράδοξο και αρκετά ενδιαφέρον, είναι ότι όλοι οι δίσκοι μοιάζουν και ταυτόχρονα διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους. Αν ακούσεις ας πούμε το φετινό κομμάτι "Plastic Plant" θα νομίσεις ότι σου θυμίζει κάποια από τα παλιότερα. Από την άλλη είναι τόσο φρέσκο και τόσο διαφορετικό που όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις, τελικά, πολλά κοινά σημεία με άλλες συνθέσεις τους.

Μιας και ξεκίνησα να μιλάω για τα κομμάτια να πω ότι φέτος ακούμε οκτώ συνθέσεις και μπορούμε να προμηθευτούμε τον δίσκο σε βινύλιο και CD από την, επίσης δική του, δισκογραφική Caste Face. Ο John είναι εξαιρετικά παραγωγικός, αλλά όπως έχω ξαναγράψει, είναι και εντυπωσιακά συνεπής. Δεν γράφει για να γράφει. Συνθέτει γιατί το έχει. Συνθέτει γιατί έχει πραγματική έμπνευση. Αφού μπορεί, γιατί να μην το κάνει; Δεν είναι ο μεγαλύτερος μουσικός του πλανήτη, αλλά η μουσική του διασκεδάζει. Ναι, σίγουρα υπάρχουν και κοιλιές. Το κομμάτι "Unwrap Τhe Fiend Pt. 2", είναι μέτριο. Είναι επιεικώς αδιάφορο, για να μην πω μεγάλη βλακεία. Το επόμενο "Crawl Out FromΤhe Fall Out" επίσης, σβήνει τόσο αργά, με μια synthpop άγουρη ψυχεδέλεια που δεν το κολακεύει.

Ας πάμε, όμως, στην αρχή, η οποία κατά πολλούς είναι το ήμισυ του παντός. Το "Dead Man's Gun" είναι κομμάτι αντάξιο της φήμης της μπάντας και παρουσιάζει αυτό το μοντέρνο, ανεξάρτητο, χιπστεράδικο και ξεσηκωτικό garage τους. Το επόμενο "Ticklish Warrior" θα μπορούσες να το ακούσεις ακόμα και σε δίσκο των Melvins. Ναι, καλά άκουσες. Είναι λασπωμένο, είναι αρκετά βαρύ, τα σπάει. Τα πλήκτρα δε του "Jammed Entrance" το φέρνουν σε άλλο επίπεδο. Είναι ιντριγκαδόρικο. Έχει μια δοαφορετικότητα. Δεν το λες άσχημο, είναι ιδιαίτερο.  Το "Gelatinous Cube" μετά, είναι ένα βρώμικο, στα όρια του punk, garage κομμάτι, ξεχειλισμένο από rock 'n' roll διάθεση και παρανοϊκό θόρυβο. Τι απέμεινε; Τι έχω ξεχάσει; To τελευταίο κομμάτι του δίσκου, "The Axis". Ένα αργό, υπνωτικό κομμάτι που παρουσιάζει πολύ πολύ όμορφα την ψυχεδελική (και ίσως παρανοϊκή) πλευρά της μπάντας. Παρότι διαφέρει από το σύνολο, προσωπικά το ακούω ευχάριστα και βρήκα σε αυτό την ατμόσφαιρα που εψαχνα απο αυτούς. 

H φετινή δουλειά, είναι στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες. Κάπου χάνει, κάπου κερδίζει. Είναι ένα εναλλακτικό, ιδιόμoρφο και άκρως ψυχεδελικό garage. Δεν θα περάσεις άσχημα μαζί με αυτόν τον δίσκο.