The Virginmarys

Θα έλεγα: «να θυμάστε πού το πρωτοακούσατε αυτό» και, με τη γλώσσα να σπρώχνει το μάγουλο, θα πατούσα το κουμπί του «play». Αλλά δυστυχώς τούτο δω το μαραφέτι δεν είναι ραδιόφωνο και, ακόμη δυστυχέστερα, στην εποχή μας, ακόμη κι όταν βρεθεί η μαγική σπίθα, τα φιτίλια της μουσικής βιομηχανίας είναι βρεγμένα.

Η πρώτη εντύπωση από το "Cast The First Stone", ίσως το πρώτο λεπτό, είναι ένα στιγμιαίο σοκ. Θα νόμιζε κανείς ότι ο Caleb Followill (Τι στο καλό εννοείτε ποιός είναι αυτός; Σοβαρευτείτε λίγο!) αναλώθηκε σε κάποιο λαλημένο και νοσταλγικό project, παρέα με τον Jack White. Όμως, όταν γίνει συνειδητή η προφορά και ξεφύγει το γρέζο, αποδεικνύεται ότι εξηπατήθημεν σφόδρα. Η πραγματικότητα είναι λιγότερο επώνυμη, μάλλον πιο συναρπαστική και εμφανώς πιο σκληροτράχηλη.

Οι τρεις εκλεκτοί νεοσύλλεκτοι έρχονται από το Macclesfield, τη μικρή βρετανική πόλη κοντά στο Manchester, όπου γεννήθηκε κοτζάμ John Mayall και μεγάλωσαν κοτζάμ Joy Division. Μέσα από τη δική τους δισκογραφική, οι The Virginmarys  παρουσιάζουν έναυσμα, ένα εντυπωσιακό «μικρό» άλμπουμ εικοσιτριών λεπτών, που ξεσκονίζει κλισέ από παραδοσιακές χαρντροκάδικες μπλουζιές, με τόση φρεσκάδα που θα μπορούσε να σαγηνέψει ακόμη και τη βρετανική indie σνομπαρία. Έξι τραγούδια με πωρωμένες δομές, δυναμικά blues κοψίματα, απολαυστικά rock ξεσπάσματα, πρόστυχα φωνητικά, βλοσυρά riff και ακούραστα ρεφρέν.

Η δισκοθηκάριος θα ταξινομούσε το "Cast The First Stone" πλάι στους δίσκους των Wolfmother, των The Answer και λοιπών αναβιωτών, αλλά τούτοι εδώ οι τύποι δεν περιορίζονται στη στιλιζαρισμένη αναπαραγωγή του «ιερού» ήχου που υπηρέτησαν οι Led Zeppelin. Έχουν επιπλέον το χάρισμα της εξαιρετικής γραφής τραγουδιών – ω, ποία σπανιότις τη σήμερον ημέρα! Εκσυγχρονίζουν άριστα τις καταβολές τους από classic rock μπάντες, χωρίς ποτέ να αποκαλύπτουν ενοχλητικά την ταυτότητα του δανειστή. Δεν εφευρίσκουν τίποτα νέο, αλλά κάνουν επιτέλους καλά τη δουλειά για την οποία τόσοι εθελοντές κοπιάζουν άνευ αποτελέσματος. Απολαμβάνουν δε τόσο πολύ τις μικρές ακόμα δάφνες τους, που θα σου δείξουν τρεις φορές τη φωτογραφία του Slash να φοράει το μπλουζάκι τους, πριν καν τελειώσεις την πρώτη σου μπύρα.

Κι αν δεν με πιστεύετε – γιατί τέτοιοι είστε – ακούστε το "Bang Bang Bang". Μια φορά αρκεί. Ή μήπως δεν αρκεί;