The Offspring

Είμαι μεγάλος οπαδός των Offspring και δεν το κρύβω, αν και μετά το "Conspiracy Of One" σταμάτησα να τους παρακολουθώ με θέρμη, καθώς η διπλή ταυτότητα που εμφάνιζαν τα album τους από το "Americana" και μετά, άρχισε να με κουράζει. Πολύ. Λίγο όμως ο νέος δίσκος, πολύ περισσότερο όμως η επερχόμενη εμφάνισή τους στο Rockwave με έκαναν να ξανακούσω μετά από χρόνια το σύνολο της δισκογραφίας τους και να θυμηθώ τι με έφτιαχνε στα πρώτα τους album και τι με χαλάει στα πιο πρόσφατα. Εγώ το θυμήθηκα μεν, οι Offspring όμως δεν μοιάζουν να το διορθώνουν, παρότι με το προτελευταίο τους πόνημα "Splinter" έμοιαζαν να το προσπαθούν.

Για άλλη μια φορά στο φετινό τους δίσκο οι καλιφορνέζοι με τα πέντε πρώτα κομμάτια μας υπενθυμίζουν πως τους είναι εύκολο να γράφουν όμορφα (αν όχι «μεγάλα») κομμάτια, με το "Trust In You" να ξεχωρίζει για τις πολύ έντονες "Smash" αναφορές του, το "You’re Gonna Go Far, Kid" με τον "κουφό" στίχο «now dance, fucker, dance» που σου μένει στο μυαλό και το δυνατό (αλλά όχι καλύτερο κομμάτι του δίσκου) "Hammerhead" (είναι και το πρώτο single του δίσκου) να προσθέτει κάτι στην δυναμική του "Rise And Fall", ο δίσκος αρχίζει δυνατά, up-tempo και μας φτιάχνει αρκετά. Η πολιτικοpop αισθητική σε artwork έχει παραμείνει, ο δίσκος αποπνέει μια μαυρίλα ανάλογη παλαιότερων εποχών (ακόμα και το εξώφυλλο παραείναι σκοτεινό για τους σύγχρονους Offspring) και η στιχουργική περιπλέκεται γύρω από τα γνωστά θέματα της κοινωνίας και της πολιτικής που φαίνεται να βασανίζουν μια ζωή το σχήμα, αλλά που έμοιαζαν να έχουν, κάπου εκεί στις εποχές του "Want You Bad", υποχωρήσει. Και ναι, μέχρι εκείνο το σημείο ο δίσκος είναι δυνατός, όμορφος και καλιφορνέζικος. Όπως θα τον θέλαμε και ακριβώς όπως θα περιμέναμε τους Offspring του 2008 να παίζουν (γιατί κακά τα ψέματα δεν περιμένω κανένα άλλο "L.A. PD". Στα συν του δίσκου συγκαταλέγεται φυσικά και η καθαρή και σαφής παραγωγή του Bob Rock, που δίνει στα κομμάτια σαφή κατεύθυνση και επιτέλους (μετά το συνολικά 30λεπτο "Splinter"), φαίνεται να σπρώχνει και πάλι το σχήμα προς τα γνωστά τετράλεπτα κομμάτια του.

Όσο καλό όμως είναι το πρώτο ημίχρονο, τόσο το επίπεδο πέφτει στο δεύτερο. Κατ’ αρχάς οι επιρροές από Green Day "American Idiot" εποχής είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς και εκνευριστικές, γιατί ναι μεν οι Green Day είναι ένα αξιοσέβαστο σχήμα στον χώρο και το "American Idiot" ήταν πολύ καλό, αλλά προσωπικά θεωρούσα τους Offspring κάτι παραπάνω από τους Green Day. Και ως εκ τούτου περιμένω κάτι παραπάνω από το "Fix You" το οποίο ειδικά στην εισαγωγή θυμίζει (σε επίπεδο αντιγραφής) το "Wake Me Up When September Ends". Επιπρόσθετα στο δεύτερο μισό του δίσκου οι Offspring μοιάζουν να έχουν στριμώξει όλα τα στοιχεία της ύστερης περιόδου τους (πλήκτρα, surf/ska, punk rock κτλ) τόσο που ωθούν τον ακροατή που φτιάχτηκε με το πρώτο μισό, στο φαρμακείο για αντισταμινικά. Τουτέστιν; Για ακόμα μια φορά οι Offspring φτιάχνουν ένα δίσκο άνισο, με κομμάτια που θα μας φτιάξουν ζωντανά και άλλα που θα μας φαίνονται αδιάφορα. Ναι μεν το σχήμα μοιάζει να σοβάρεψε αρκετά από τα φωσφωριζέ τραγούδια και αισθητική του "Conspiracy Of One", αλλά αυτό μπορεί μεν να απογειώνει κάποια κομμάτια, αλλά δεν σώζει το σύνολο.

Εν κατακλείδι: όσο οι Offspring παίζουν σαν Offspring, τα καταφέρνουν περίφημα και μας δίνουν κάποια κομμάτια επιπέδου "Americana" που είχαμε να ακούσουμε καιρό. Όταν θυμούνται όμως ότι για να πουλήσεις στην αμερικάνικη αγορά πρέπει να κάνεις και κάποιες υποχωρήσεις, σπάνε τα μούτρα τους, προσπαθώντας να μιμηθούν κάτι το οποίο δεν είναι. Αν το "Rise And Fall" ήταν ένα EP πέντε κομματιών, θα το αποθέωνα και θα το πρότεινα για αγορά. Επειδή όμως είναι ένα album δώδεκα κομματιών, κάτι τέτοιο δεν μπορώ να κάνω. Κλείνω μεταφέροντας τα λόγια του κριτικού στο Rolling Stone που έβαλε στο album 2/5, λέγοντας «από τις μεγάλες μπάντες περιμένουμε περισσότερα». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.