The Last Shadow Puppets

Ο μικρός Μίδας Alex Turner επιστρέφει. Χωρίς να παραμερίσει τους Arctic Monkeys, συνεργάζεται με τον φίλο του Miles Kane από τους Rascals και παραδίδει ένα καλαίσθητο indie δοκίμιο, εκμεταλλευόμενος τον πιο καλοδεχούμενο καλλιτεχνικό αριβισμό.

Η δυάς Turner/Kane προβλήθηκε mot à mot σαν κληρονόμος των Lennon/McCartney. Ω, πλανεμένο μάρκετινγκ, βλεννόρροια στο άγγιγμά σου. Η ειδοποιός διαφορά κολλάει στο γεγονός ότι οι δύο νεανίες τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους και, σύμφωνα με την προσωπική μου ανάλυση ως εγκρίτου ιστορικού, αυτό σπάνια καταλήγει σε αλχημιστικό αποτέλεσμα με καθαρτική ένταση. Με αυτό το δεδομένο ως απόφθεγμα, οι νεοσύστατοι The Last Shadow Puppets έχουν τον κατα-δικό τους χαρακτήρα και το "The Age Of The Understatement" είναι μια εξαιρετική μουσική πρόταση, που δεν ήρθε να αλλάξει τον κόσμο.

Όλος ο δίσκος διαχέεται από μια ιδιαίτερη αισθητική «ενημερωμένης» έκδοσης του David Bowie, με spaghetti πνευστά, που ζωγράφισε κάποτε ένας Morricone, και συμφωνική υπόκρουση. Μια ανεξίτηλη νέα μπογιά στον ήχο που έσβησε εδώ και σαράντα χρόνια και ο μέσος όρος Monkeys/Rascals στη γραφή λειτουργεί ένα απολαυστικό σύνορο του κιτς. Καλπάζοντες ρυθμοί, πομπώδεις επικές μελωδίες και κατεψυγμένη μελοδραματικότητα που προσκολλάται στο σήμερα, σα zombie μιας χαμένης εποχής του Scott Walker, με στενά παντελόνια. Οι ηπιότερες στιγμές του δίσκου περιφέρονται στα γνωστά από τους Arctic Monkeys τοπία, χαρίζοντάς τους πιο μυστηριακό βάθος.

Αυτό που επικρατεί στο χώρο μόλις ηχήσει το άλμπουμ δε χαρακτηρίζεται από νοσταλγία του παρελθόντος. Αισθάνομαι νοσταλγία του παρόντος, για κάποιο μισάνθρωπο λόγο. Οι μελωδίες εδώ ψυχαγωγούν με την πιο αρχαιοελληνική έννοια. Επιτυχημένη παράκαμψη για αμφότερους τους νεαρούς μουσικούς. Στις δουλείες σας τώρα!