The Last Drive

Πόσος καιρός χρειάζεται δηλαδή για να ανακηρυχθεί ένας δίσκος κλασικός; Πόσο θάρρος (θράσος;) χρειάζεται για να αναγάγεις ένα άλμπουμ-καρπό ενός reunion ως τον καλύτερο ενός συγκροτήματος;

Ε, λοιπόν θα τα τολμήσω και τα δύο. Τους Last Drive δε θα τους μάθουμε τώρα. Ξέρουμε τι αντιπροσωπεύουν στην ελληνική και δη την αγγλόφωνη rock σκηνή. Η προ διετίας επαναδραστηριοποίησή τους μας γέμισε χαρά σχετικά με την επί σκηνής παρουσία τους, αλλά αυτό το φετινό "Heavy Liquid" προσωπικά με έπιασε απροετοίμαστο.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στο δίσκο... Ψέματα. Το πρώτο πράγμα που πραγματικά δε μπορείς να αγνοήσεις, γιατί σε χτυπά κατακέφαλα γρηγορότερα και από ρακή στον Αυγουστιάτικο ήλιο, είναι το εναρκτήριο "A Glass Of Broken Dreams". Η ψυχεδελική εισαγωγή του μέχρι να βαρύνει την ατμόσφαιρα το μπάσο, η μελωδία των φωνών, το εθιστικό ρεφρέν, οι ποιητικοί στίχοι είναι το υλικό από το οποίο τα όνειρα είναι φτιαγμένα. Ειδικά τα σπασμένα.

Το δεύτερο πράγμα λοιπόν το οποίο παρατηρείς στο δίσκο είναι ότι η ενασχόληση των μουσικών σε άλλα σχήματα τους βγήκε σε καλό. Οι Alex K. και Thanos A. έχουν φέρει τον Tex Mex με ολίγη από surf ήχο των Earthbound, ενώ ο George έχει συνεισφέρει με την ψυχεδέλεια των Blackmail. Όλα αυτά βέβαια διυλισμένα μέσα από blues επιρροές και το βαρύ garage των Last Drive, όπως το καθιέρωσαν ως σήμα κατατεθέν τους πριν από δύο δεκαετίες και βάλε.

Που να πρωτοσταθεί κανείς; Στο πανέμορφο artwork; Στο "Magdalene" με το μελωδικό μπάσο του Alex να κυριαρχεί; Στo μεθυστικό "Headlong To The Edge"; Στo θορυβώδες garage του "Mountains"; Στον Neil Young που ξεμυτάει πίσω από την "Maureen"; Στο υποβλητικό "Goldfish"; Στις μελωδικές πενιές της ατμόσφαιρας του "Jack Of The Highway"; Στην εξαιρετική 10-λεπτη διασκευή στο "Alabama Blues" του J. B. Lenoir ή τελικά στο γεγονός ότι προσπαθώ εδώ και μισή ώρα να τελειώσω αυτήν την παράγραφο, μη μπορώντας να διαλέξω ποια τραγούδια ξεχωρίζουν ως highlights από αυτό το υπέροχο σύνολο μουσικής;

Όντας από αυτούς που δεν πρόλαβαν ηλικιακά να συνδέσουν την εφηβεία τους με την πρώτη περίοδο των Last Drive και όντας έτσι συναισθηματικά ανεπηρέαστος, αλλά από την άλλη υποκειμενικά δέσμιος της ακουστικής εμπειρίας του "Heavy Liquid", το ανακηρύσσω ως το καλύτερο άλμπουμ τους. Αντίρρηση κανείς; Καλά, δε θέλω να ξέρω ούτως ή άλλως...