Μοιράζεται τις απόψεις του για τη μουσική σταθερά από το 2004 στο Rocking.gr ενώ από το 2011 έχει αναλάβει το ρόλο του αρχισυντάκτη στο νo1 rock site της χώρας. Ακούει κλασικό ροκ και οτιδήποτε...
Αυτά βλέπω (και ακούω) και προετοιμάζομαι για το «Άλλοι 30 Blues καλλιτέχνες που αξίζουν την προσοχή». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Έναν Quinn Sullivan δέκα χρόνια μετά ή αν πάρουμε ένα μικρό ρίσκο έναν Joe Bonamassa δέκα χρόνια πριν.
O Jimmy Bowskill διανύει το εικοστό πρώτο έτος της ζωής του και αυτή είναι η πέμπτη δισκογραφική του προσπάθεια. Παίζει κιθάρα από τα δέκα του και στα έντεκα μοιράστηκε για πρώτη φορά τη σκηνή με τον συμπατριώτη του, Jeff Healey. Από τότε ανακηρύχθηκε προστατευόμενος της καναδικής Blues σκηνής η οποία συμμετείχε σε μεγάλο ποσοστό στην ηχογράφηση του ντεμπούτου του, "Old Soul" (2003), το οποίο ακολούθησε την κλασική συνταγή: Παλιά standards από καλλιτέχνες όπως οι Robert Johnson και Otis Spann ιδωμένα από «νέα» οπτική και μερικές original συνθέσεις με την βοήθεια φυσικά των «παλιοσειρών». Η στροφή προς το Blues Rock έγινε το 2007 με το "Jimmy Bowskill", το οποίο έδειξε τις επιρροές του φερέλπιδος τότε κιθαρίστα από τις μεγάλες rock μπάντες των 60s και των 70s, όπως οι Fleetwood Mac (εποχής Peter Green), οι ΖΖ Top και οι Led Zeppelin.
Φτάνοντας στο 2012, ο Bowskill βρίσκεται πια κάτω από την σκεπή της ταλεντομαζώχτρας Ruf με την οποία ηχογραφεί την πρώτη του studio δουλειά (έχει προηγηθεί το "Live" του 2009). Στο "Back Number" o Καναδός και η μπάντα του λάμπουν πραγματικά. Κινούμενοι στα χνάρια συγκροτημάτων όπως οι Free και οι Grand Funk μάς θυμίζουν το αβίαστο του rock πράγματος και τις εποχές που η μουσική αυτή χάριζε ζεστά, θετικά συναισθήματα στον ακροατή και χαμόγελα στο πρόσωπό του. Αυτή η σέξι, διασκεδαστική και κυρίως μελωδική πλευρά του ιδιώματος είναι αυτή που έχουμε ξεχάσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Μια «soul» φωνή που λάμπει στο "Seasons Change", μια κιθάρα που κελαηδάει όπως παλιά -ακούστε και απολαύστε το σόλο του "Sinking Down"- και μια μπάντα που πετάει φωτιές όπως και στις ζωντανές της εμφανίσεις είναι οι εγγυήσεις για το πολύ καλό αποτέλεσμα.
Ο κιθαρίστας από την επαρχία του Οντάριο τραβά δικαίως τη μεγαλύτερη προσοχή. Με αυτή την εξαιρετική φωνή και το εντυπωσιακό παίξιμο στην ηλεκτρική κιθάρα μοιάζει σαν να έχεις σε ένα τους δύο Paul (Rodgers και Kossoff) των Free. Ειδικά με τον πρόωρα χαμένο κιθαρίστα υπάρχει μουσική αλλά και φυσιογνωμική ομοιότητα, κάτι που έχει παρατηρήσει σύμφωνα με σχετική του δήλωση και ο ίδιος ο Paul Rodgers.
Όμως, εκτός από τις εξ Αγγλίας προσθήκες, η φόρμουλα περιέχει και πολλά αμερικάνικα στοιχεία, όπως τα παραδοσιακά blues (με την βοήθεια και του Καναδού τραγουδοποιού Ron Sexsmith), το southern rock πνεύμα και μια υπέροχη μπαρουτοκαπνισμένη διασκευή στο "Sin's A Good Man's Brother" των Grand Funk. Το συγκεκριμένο τραγούδι που εμφανίστηκε πρώτη φορά στο "Closer To Home" (1970) έχει επανέλθει κατά καιρούς στο προσκήνιο μέσω διασκευών (η bluesy εκτέλεση των Gov't Mule και η satanic drug εκδοχή των Monster Magnet είναι δύο χαρακτηριστικές), αλλά και μέσω της ταινίας "Law Abiding Citizen" (2009). Αν δεν το άκουσες ποτέ στον κινηματογράφο είναι γιατί είσαι ο τύπος που πετάγεται έξω από την αίθουσα με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μην το κάνεις γιατί πολλά διαμαντάκια εμφανίζονται εκεί, όπως το "Scare Easy" των Mudcrutch στο τέλος του "Appaloosa" (2008).
Επιστρέφοντας στα του άλμπουμ και κλείνοντας αυτό το κείμενο θα αναφέρω ότι η ατυχία συγκροτημάτων τέτοιου τύπου είναι ότι το rock τους δεν γέρνει ούτε προς το hard / heavy ούτε προς το indie για να πάρουν την προβολή από τα αντίστοιχα μέσα.
H τύχη τους είναι ότι κάποιοι από εμάς δεν έχουν ξεχάσει την ουσία του πράγματος. It’s only rock n’roll and we like it.
15 seconds review (εμπρός στον rock ψυχίατρο):
Take A Ride: "Free" and groovy times
Linger On The Sweet Time: Sweet southern spirit
Salty Dog: Jimmy barks with soul
Little Bird: Fly away rocker
Spirit Of The Town: A Ballad for the changes
Sin's A Good Man's Brother: This dude abides
Sinking Down: This guitar lifts me up
Down The Road: Driving and rocking
Seasons Change: Riffs and vocals interchange
Broke Down Engine: Big engine driving rock
Least Of My Worries: Barrelhouse piano takes troubles away
O Jimmy Bowskill διανύει το εικοστό πρώτο έτος της ζωής του και αυτή είναι η πέμπτη δισκογραφική του προσπάθεια. Παίζει κιθάρα από τα δέκα του και στα έντεκα μοιράστηκε για πρώτη φορά τη σκηνή με τον συμπατριώτη του, Jeff Healey. Από τότε ανακηρύχθηκε προστατευόμενος της καναδικής Blues σκηνής η οποία συμμετείχε σε μεγάλο ποσοστό στην ηχογράφηση του ντεμπούτου του, "Old Soul" (2003), το οποίο ακολούθησε την κλασική συνταγή: Παλιά standards από καλλιτέχνες όπως οι Robert Johnson και Otis Spann ιδωμένα από «νέα» οπτική και μερικές original συνθέσεις με την βοήθεια φυσικά των «παλιοσειρών». Η στροφή προς το Blues Rock έγινε το 2007 με το "Jimmy Bowskill", το οποίο έδειξε τις επιρροές του φερέλπιδος τότε κιθαρίστα από τις μεγάλες rock μπάντες των 60s και των 70s, όπως οι Fleetwood Mac (εποχής Peter Green), οι ΖΖ Top και οι Led Zeppelin.
Φτάνοντας στο 2012, ο Bowskill βρίσκεται πια κάτω από την σκεπή της ταλεντομαζώχτρας Ruf με την οποία ηχογραφεί την πρώτη του studio δουλειά (έχει προηγηθεί το "Live" του 2009). Στο "Back Number" o Καναδός και η μπάντα του λάμπουν πραγματικά. Κινούμενοι στα χνάρια συγκροτημάτων όπως οι Free και οι Grand Funk μάς θυμίζουν το αβίαστο του rock πράγματος και τις εποχές που η μουσική αυτή χάριζε ζεστά, θετικά συναισθήματα στον ακροατή και χαμόγελα στο πρόσωπό του. Αυτή η σέξι, διασκεδαστική και κυρίως μελωδική πλευρά του ιδιώματος είναι αυτή που έχουμε ξεχάσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Μια «soul» φωνή που λάμπει στο "Seasons Change", μια κιθάρα που κελαηδάει όπως παλιά -ακούστε και απολαύστε το σόλο του "Sinking Down"- και μια μπάντα που πετάει φωτιές όπως και στις ζωντανές της εμφανίσεις είναι οι εγγυήσεις για το πολύ καλό αποτέλεσμα.
Ο κιθαρίστας από την επαρχία του Οντάριο τραβά δικαίως τη μεγαλύτερη προσοχή. Με αυτή την εξαιρετική φωνή και το εντυπωσιακό παίξιμο στην ηλεκτρική κιθάρα μοιάζει σαν να έχεις σε ένα τους δύο Paul (Rodgers και Kossoff) των Free. Ειδικά με τον πρόωρα χαμένο κιθαρίστα υπάρχει μουσική αλλά και φυσιογνωμική ομοιότητα, κάτι που έχει παρατηρήσει σύμφωνα με σχετική του δήλωση και ο ίδιος ο Paul Rodgers.
Όμως, εκτός από τις εξ Αγγλίας προσθήκες, η φόρμουλα περιέχει και πολλά αμερικάνικα στοιχεία, όπως τα παραδοσιακά blues (με την βοήθεια και του Καναδού τραγουδοποιού Ron Sexsmith), το southern rock πνεύμα και μια υπέροχη μπαρουτοκαπνισμένη διασκευή στο "Sin's A Good Man's Brother" των Grand Funk. Το συγκεκριμένο τραγούδι που εμφανίστηκε πρώτη φορά στο "Closer To Home" (1970) έχει επανέλθει κατά καιρούς στο προσκήνιο μέσω διασκευών (η bluesy εκτέλεση των Gov't Mule και η satanic drug εκδοχή των Monster Magnet είναι δύο χαρακτηριστικές), αλλά και μέσω της ταινίας "Law Abiding Citizen" (2009). Αν δεν το άκουσες ποτέ στον κινηματογράφο είναι γιατί είσαι ο τύπος που πετάγεται έξω από την αίθουσα με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μην το κάνεις γιατί πολλά διαμαντάκια εμφανίζονται εκεί, όπως το "Scare Easy" των Mudcrutch στο τέλος του "Appaloosa" (2008).
Επιστρέφοντας στα του άλμπουμ και κλείνοντας αυτό το κείμενο θα αναφέρω ότι η ατυχία συγκροτημάτων τέτοιου τύπου είναι ότι το rock τους δεν γέρνει ούτε προς το hard / heavy ούτε προς το indie για να πάρουν την προβολή από τα αντίστοιχα μέσα.
H τύχη τους είναι ότι κάποιοι από εμάς δεν έχουν ξεχάσει την ουσία του πράγματος. It’s only rock n’roll and we like it.
15 seconds review (εμπρός στον rock ψυχίατρο):
Take A Ride: "Free" and groovy times
Linger On The Sweet Time: Sweet southern spirit
Salty Dog: Jimmy barks with soul
Little Bird: Fly away rocker
Spirit Of The Town: A Ballad for the changes
Sin's A Good Man's Brother: This dude abides
Sinking Down: This guitar lifts me up
Down The Road: Driving and rocking
Seasons Change: Riffs and vocals interchange
Broke Down Engine: Big engine driving rock
Least Of My Worries: Barrelhouse piano takes troubles away
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
