The Deathtrip

Και να που φτάνουμε ξανά στους The Deathtrip, το (πρόσφατο, σχετικά) project του πάλαι ποτέ γνωστού Aldrahn, από τις δουλειές που έχει κυκλοφορήσει με τους Dødheimsgard και Thorns -μεταξύ άλλων, ανά καιρούς-, για να καταλήξει στο πλευρό του μυστηριώδη άντρα ονόματι Host, ο οποίος κι επιμελείται του συνόλου της μουσικής. Περί της κυκλοφορίας καθ' αυτής θα επανέλθουμε αργότερα, μιας και θεώρησα πως αυτή είναι μια πραγματικά καλή ευκαιρία να εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι οι The Deathtrip, τι αντιπροσωπεύουν και τι έχουν να προσφέρουν στο μέσο φίλο αυτού του ήχου - κάτι που αφελώς δεν εξηγήσαμε όπως έπρεπε στην κριτική του "Demo 2008".

Η ιστορία ξεκινά από τους Watain, ή, αλλιώς, το περίφημο «τσίρκο του black metal», όπως συχνά - πυκνά τους αποκαλώ στη φάση που έχουν καταντήσει. Μην είμαστε και τόσο άδικοι όμως, το "Lawless Darkness" είναι ένας καλός δίσκος για τα mainstream πρότυπα και, παρόλο που οι όποιες στιγμές μεγαλείου απουσιάζουν κατά την προσωπική μου γνώμη, στέκεται αρκετά αξιοπρεπώς ως σύνολο, με το "Waters Of Ain" να σώζει την κατάσταση, αποτελώντας τον επιθυμητό «κράχτη». Από εκεί και πέρα, όμως, το "Casus Luciferi" δεν το χτυπά ποτέ και πουθενά, για συγκρίσεις με το ανυπέρβλητο "Rabid Death's Curse" ούτε καν γίνεται λόγος, ενώ τα μέλη μοιάζουν σα να διατυμπανίζουν την αναγέννηση του black metal, τη στιγμή που ο νέος δίσκος δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνδυασμός των πιο hyped στοιχείων που κυκλοφορούν, κάνουν tribute show στους Bathory με τις ευλογίες του πατέρα του Quorthon (τον γιο τον ρώτησαν, άραγε;) και γενικά αυτή η αλαζονεία είναι που θα τους φάει στο τέλος. Χαλαρώστε, παίδες, είστε καλοί, αλλά υπάρχουν κι άλλες μπάντες εκεί έξω - επειδή, πολύ απλά, οι Watain έχουν αποφασίσει να πατήσουν στο λεγόμενο hype και να πλασάρουν τους εαυτούς τους ως τους νέους Dissection. Τι κρίμα, όμως, που τα προηγούμενα albums φέραν πολύ μεγαλύτερες αξιώσεις για κάτι τέτοιο.

Αφού κράξαμε, όσο έπρεπε τους Watain, πάμε τώρα και στους υπόλοιπους της υπόθεσης. Α, στους Mayhem, ας πούμε. Τώρα, ποιοί Mayhem, αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Η μπάντα ήταν ανέκαθεν σκορπιοχώρι, απ' τα γεννοφάσκια της δηλαδή, αλλά η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στα όρια της απόλυτης παρακμής, με τον Blasphemer να έχει αποχωρήσει από το καλοκαίρι του 2008 και τους υπόλοιπους να εξακολουθούν να περιοδεύουν με τους δύο live κιθαρίστες. Απλά, πήραν ένα γνωστό όνομα για τα μάτια του κόσμου (κι ο άλλος είναι άξιος, δηλαδή, αξίζει να ακούσετε τους εξαιρετικά καλούς Vorkreist), δίχως ξεκάθαρες προοπτικές σταθεροποίησης του line-up και μηδενικό πλάνο για νέο δίσκο. Κοινώς, ήρθε η ώρα για το μεγάλο «cash-in» που λένε. Πλήρης απογοήτευση, έτσι όπως πάμε θα αρχίσω να νοσταλγώ τον Maniac, ο οποίος δε μου άρεσε και ποτέ ως τραγουδιστής των Mayhem.

Όπως έχετε καταλάβει, λοιπόν, έχω ξενερώσει με την υπόθεση black metal. Τσίγκινα cd, κόκκαλα από κοτόπουλο σε συσκευασίες, στάχτες από τέφρα ενίοτε, βινύλια σε κόκκινα χρώματα, βινύλια σε πράσινα χρώματα, βινύλια σε πουά χρώματα, limited στα χίλια, limited στα πεντακόσια, limited στα τρακόσια, πάρε κύριε για την κυρία, για το γραφείο, το σπίτι και τα παιδιά. Δυστυχώς, όλα στηρίζονται στο εμπόριο πλέον και στο λεγόμενο hype των καιρών, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των παλιών μοιάζει σκέτη απογοήτευση. Όχι όλοι, όμως.

Φτάνουμε λοιπόν στην τέταρτη παράγραφο κι έχετε διαβάσει ένα κάρο άσχετα πράγματα. Ε, όχι. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι τυχαίο, παρά έχουν άμεση σχέση με την ουσία των The Deathtrip κι όσα αφορούν τις δύο δουλειές που κυκλοφόρησαν μέχρι τώρα. Πολλές φορές σκέφτομαι πως το μόνο που έχει πραγματική σημασία στο τέλος είναι η ίδια η μουσική, κάτι που ισχύει ως βάση, αλλά, ξέρετε, υπάρχει και μια ακόμη προέκταση, την οποία ξεχνάμε συνήθως. Το ηθικό στοιχείο στην όλη υπόθεση. Στους The Deathtrip, λοιπόν, βλέπω τον Aldrahn να στρέφει την προσοχή στο πρόσωπο του Host, καταδεικνύοντάς τον ως το βασικό μέλος, τη στιγμή που αυτός ο άνθρωπος είναι ο ένας από τους δύο μεγαλύτερους black metal τραγουδιστές που έβγαλε ποτέ η Νορβηγία - κι εδώ που τα λέμε, δίχως τις ερμηνείες του, η μουσική από μόνη της δε θα είχε και τόσο ενδιαφέρον. Ακούω την κραυγή στο "A Foot In Each Hell", δηλαδή, και τρελαίνομαι, με κάνει να λέω πως αυτός ο άνθρωπος «το έχει ακόμα».

Ο Aldrahn, λοιπόν, φέρει ένα όνομα με το οποίο θα μπορούσε να βγάλει χρήματα εύκολα, αν το επιθυμούσε. Αντ' αυτού, βλέπουμε τον Kvohst να επιστρέφει στους Dødheimsgard και τους Thorns να παίρνουν το πάσο τους στην ηχογράφηση του νέου τους δίσκου, υπό τους γνωστούς ρυθμούς με τους οποίους μας έχουν συνηθίσει. Κι είναι κάτι πολύ απλό και πέρα για πέρα αναμενόμενο. Ο Aldrahn το έχει πει, το αγαπημένο του Dødheimsgard είναι το "Kronet" και με τους The Deathtrip αυτή τη στιγμή κάνει αυτό που πραγματικά γουστάρει. Παίζει old-school νορβηγικό black metal. Ξέρετε πολλούς «μεγάλους» που παίζουν για την πάρτη τους πλέον; Προσωπικά, δε νομίζω πως μπορούν να μετρηθούν σε δάκτυλα περισσότερα του ενός χεριού και το θέμα είναι πως αυτό που κάνουν οι The Deathtrip δεν το κάνουν για την trueίλα - τους βγαίνει, γράφουν καλά κομμάτια. Γι' αυτό, λοιπόν, το "Deep Drone Master" θα βγει κάποια στιγμή στο μέλλον και μπορεί να μη φέρει την επανάσταση ως κάτι το πρωτοποριακό, αλλά θα μοιάζει παράδοξα καλό και μια γροθιά σε όσες μπάντες «το παίζουν» αληθινές κι όσους μουσικούς ρίχνουν την αξιοπρέπειά τους - κάτι που ήδη κατάφεραν, βάσει του «ντόρου» που έχουν προκαλέσει. Για οτιδήποτε άλλο, σας παραπέμπω στην κριτική που έγραψα για το "Demo 2008", καθώς δεν ήθελα να αναφέρω κάποια πράγματα για δεύτερη φορά. Δεν υπήρχε λόγος, εξάλλου, καθότι η κυκλοφορία απαρτίζεται κατά το ήμισυ από παλαιότερο υλικό.

If only they knew the passion of our glory
The global exit level in the core of our soul
Where devils turn to angels in a flash
And the moaning of the earth can be heard no more
Though the grimness of the sun hides for noone
And is for noone to escape, except the dead
When immortality submits before the light of life
The strongest, the best, the cruelest