The Dead Brothers

«The one and only Death Blues funeral string trash orchestra is back» γράφουν σχεδόν περιπαικτικά οι Dead Brothers στο site τους για τον πέμπτο τους δίσκο, περσινής πλέον παραγωγής, και ευτυχώς που είναι πίσω, γιατί τέτοια διαμαντάκια δεν πρέπει να περνάνε απαρατήρητα. Προοικονομία; Σαφώς, αλλά είμαι μεθυσμένος από το bourbon και δε μπορώ να κρατήσω τις σκέψεις μου μέσα σε ένα ποτήρι. Ευτυχώς.

Ένα επιτηδευμένο πέπλο μυστηρίου, του οποίου το σενάριο θυμίζει έντονα εκείνο των Diablo Swing Orchestra, καλύπτει την καταγωγή και τις διαθέσεις αυτού του περίεργου μουσικού συνόλου, που αρέσκεται στις πολυοργανικές σκοτεινές ιστορίες νεκρών, καταραμένων ξωτικών και κορακιών. Βουτηγμένοι και νοτισμένοι από τον Waits των '80s, πασπαλισμένοι από μπόλικο Cave προ αλλά και πρώιμων Bad Seeds, περασμένοι από τη μονολιθικότητα των ήχων των Bauhaus (των οποίων το "Bela Lugosi's Dead" διασκευάζουν εξαίσια), οι νεκροί αδερφοί απαγγέλουν, ψιθυρίζουν, ουρλιάζουν αλλά και τραγουδούν, συνοδεία εγχόρδων και πνευστών, τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Είναι rock; Ούτε κατά διάνοια. Όταν τους ακούς όμως να μετράνε τις αναπνοές τους σε κάθε τραγούδι, να λιώνουν στο bourbon και την κάπνα ενός παλιού καπηλειού και να ξαπλώνουν μεθυσμένοι στο πάτωμα, μέχρι να τους πετάξει κάποιος στο δρόμο, καταλαβαίνεις ότι τη rock μυθολογία την ακολουθούν κατά γράμμα. Και ας την επενδύουν με ακορντεόν, τσέλο, τούμπα και άλλα όργανα που δε θα βρεις συνήθως στις μουσικές που ίσως ακούς.

Αν από την άλλη γουστάρεις νέο-νουαρ film, femmes fatales, ιστορίες για τους αντιήρωες αυτής της ζωής, τα φαντάσματα που τους καταδιώκουν αλλά ίσως και τα κανονικά φαντάσματα, θα ακούσεις μάλλον τις αλυσίδες τους να σέρνονται σε διάφορα σημεία του "The 5th Sin-Phonie". Και εκεί που οι τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού σου έχουν σηκωθεί και θες να τις πνίξεις σε άλλο ένα ποτήρι καπνιστό whiskey, από αυτό που πιθανότατα δεν έχεις να πληρώσεις, σου πετάνε και 2-3 κομμάτια hillbilly folk που αγγίζει το bluegrass και καταλαβαίνεις ότι οι τύποι δεν έχουν το θεό τους! Ή μάλλον ότι ο δαίμονάς τους τούς παραβασανίζει για να παίζουν αυτές τις μουσικές.

Όσοι αγαπάτε τον Tom Waits, αλλά δεν αντέχετε να ακούτε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, λογικά μετά την ακρόαση του δίσκου θα ανατρέξετε σε όλη τη δισκογραφία των συγκεκριμένων κυρίων. Όσοι αρέσκεστε στις απαγγελίες του Coen, στις μουσικές του Cave πριν βρει το Θεό και στο gothic rock των '80s, θα βρείτε σε αυτό το δίσκο ένα νέο όνομα να σας συντροφεύει. Εγώ με τη σειρά μου πάω να βάλω άλλο ένα ποτηράκι και αφιερώνω το συγκεκριμένο κομμάτι στον Γ.Κ. που μας πρότεινε το δίσκο και σε ένα μαγαζί στην Πάτρα, το Χασομέρι, το οποίο είναι ίσως το μοναδικό μέρος στον κόσμο που κάποιος μπορεί να ακούσει, υπό το ημίφως των κεριών και τη συνοδεία εκλεκτού κρασιού και εκλεκτότερης παρέας, Tom Waits για τρεισήμισι ώρες.