The Chasm

Ένα από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα συγκροτημάτων που απολαμβάνουν αναγνώριση αντιστρόφως ανάλογη της αξίας τους, είναι οι The Chasm. Γιατί αν ζούσαμε σε έναν κόσμο στον οποίο τα πράγματα θα λειτουργούσαν λίγο διαφορετικά στην μουσική βιομηχανία, αυτή η μπάντα θα έπρεπε να απολαμβάνει μία μαζικότατη αποδοχή από το σύνολο της metal κοινότητας. Οι λόγοι που δεν γίνεται κάτι τέτοιο δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν εδώ, αυτό που είναι της παρούσης όμως και πρέπει να αναλυθεί, είναι το κατά πόσο είναι δυνατόν, το death metal, (υπό την ευρεία έννοια του όρου), να είναι ο κομιστής τόσων συναισθημάτων και φανταστικών εικόνων προς τον ακροατή χωρίς να χάνει σε κανένα σημείο την ταυτότητά του.

Για σκεφτείτε το λίγο, γίνεται; Και μη βάλετε για παράδειγμα περιπτώσεις death metal συγκροτημάτων που όταν τα ακούτε φέρνετε στο μυαλό σας εικόνες διαμελισμένων πτωμάτων και αποκεφαλισμένων ζώων, αυτά δεν μετράνε. Εδώ ψάχνουμε  για κάτι πιο ουσιαστικό, περισσότερο εσωτερικό, δεν είναι εύκολο το ξέρω. Για να μην σας κουράζω άλλο προσπαθώντας να σας επιφορτίσω με τα δικά μου συναισθήματα, το νόημα του παραπάνω σκεπτικού συνοψίζεται σε τέσσερις λέξεις: "Farseeing The Paranormal Abysm". Όταν η μουσική παίρνει χρώμα, χτίζει δικούς της κόσμους, φτιάχνει κανόνες και νόμους όπως εκείνη ακριβώς θέλει, τότε album όπως αυτό, θα συνεχίζουν να μας σοκάρουν.

Είναι μια τεράστια δουλειά η συγκεκριμένη. Είναι ο ακραίος ήχος φιλτραρισμένος από μια διαφορετική σκοπιά κάνοντας τον εθιστικό και συνάμα σκοτεινό όσο πρέπει να είναι. Μην πάει το μυαλό σας σε death metal με ατελείωτα blastbeats και καταιγισμό πολλαπλών δυσκολοχώνευτων riff. Η μουσική τους πατάει γερά στο thrash metal, ποτίζεται με μπόλικη μελωδία και progressive επιρροές, δανείζεται arpeggios και κλίμακες από το black metal, ενσωματώνοντας συγχρόνως την τεχνική αρτιότητα που χαρακτηρίζει τους The Chasm. Πάμπολλες εναλλαγές ρυθμών, άψογα δομημένες ωθούν τα κομμάτια στο να υφαίνονται σταδιακά, σαν μια φούγκα κλασσικής μουσικής η οποία ανακυκλώνει και εμπλουτίζει το αρχικό μοτίβο ( στην περίπτωση μας riff), καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού, ξεδιπλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις αρετές τους αβίαστα,  μυσταγωγικά και σίγουρα σαγηνευτικά.

Συνθέσεις που ναι μεν η μικρότερη είναι περίπου εξήμισι λεπτά, αλλά πιστέψτε με είναι τέτοια η δυναμική και η ποιότητά τους, που όχι μόνο δεν κουράζουν, αλλά αντίθετα αναπαράγουν ολοκληρωμένα την άκρατη συνθετική δεινότητα των The Chasm αγκαλιάζοντας έτσι όλες τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που λαμβάνουν χώρα σε ένα και μόνο κομμάτι. Υπερθεματίζοντας, τα δικά μου αγαπημένα τραγούδια του δίσκου ,τo "Vault To The Voyage" και το "The Mission-Arrival To Hopeless Shores" δηλαδή, αμφότερα καταπληκτικά, είναι και τα δύο πάνω από έντεκα λεπτά.

Όπως έγινε αντιληπτό, η λέξη συναίσθημα χρησιμοποιήθηκε αρκετά για να προσδιορίσει το χαρακτήρα τούτης της δουλειάς και την επίδραση της προσωπικά σε μένα. Για να μην ξεχνιόμαστε περί death metal δίσκου πρόκειται με ότι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά την ένταση και την ωμότητα. Είναι σίγουρο όμως ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος death metal δίσκος. Ευρηματικός όσο λίγοι, καταφέρνει να κάνει τη διαφορά σφραγίζοντας ιδανικά έναν τόσο ξεχωριστό και προσωπικό ήχο.