The Soulbreaker Company

Τους είχα αφήσει στο "Hot Smoke And Heavy Blues" και το μουσικό σοκ ήταν κομματάκι αναμενόμενο. Δεν μπορεί, κάτι θα μεσολάβησε μεταξύ πρώτου και τέταρτου δίσκου και όντως η μουσική μετάλλαξη έγινε σταδιακά κι όχι εν μία νυκτί. Το αρχικό heavy fuzz με την βρώμικη αισθητική, εξελίχθηκε σε space/psychedelic rock στο "Itaca" του 2010 και η μοντέρνα του παραγωγή έδινε το πάτημα για ακόμα μια μελλοντική ηχητική διαφοροποίηση.

Τέσσερα χρόνια μετά, το "Graceless" είναι η απόδειξη της μουσικής εξέλιξης και όχι της κωλοτούμπας και του όπου φυσάει ο άνεμος. Το αφτί, όντας εξασκημένο, θα αναγνωρίσει την Kings Of Leon αισθητική, κυρίως όμως το ταλέντο των Βάσκων στον τομέα σύνθεσης και ενορχήστρωσης, αλλά και την καταλυτική παρουσία του Liam Watson (The White Stripes, Electric Wizard) στο κομμάτι της παραγωγής.

Το "Graceless" είναι τίγκα σε μουσικές παραπομπές του παρελθόντος, από τα συνεχόμενα delay και το fuzz, μέχρι την pop / rock δωματίου των 60s, εκτελεσμένες όμως εν έτει 2014 και με έναν τσαμπουκά που σηκώνει μέχρι μπαϊράκι. Η χρήση πιάνου και εγχόρδων είναι εξ ορισμού αναγκαία για την πραγμάτωση του σχεδίου τους, η τοποθέτησή τους δε, είναι τόσο μαεστρικά στημένη που απογειώνει την ήδη τέλεια ερμηνεία του Jony Moreno.

Ο δίσκος είναι το πιο συγγενές δημιούργημα των The Soulbreaker Company στο σύγχρονο πεπαλαιωμένο rock κι έχει το πλεονέκτημα, σπουδαίο μάλιστα, να περιλαμβάνει ορισμένες από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς. Ο συνδυασμός post/fuzz παραπόνου στο δακρύβρεχτο "So Blind", η επικών διαστάσεων μεταμόρφωση του "Dust From The Stars" με την πανδαισία εγχόρδων, το fade in και η κολληματική μελωδία του βιολιού στα όρια του ringtone στο "Hard And Fast", πάνω απ' όλα όμως το "Sparrows".

Το τραγούδι εκείνο που είναι παντός καιρού. Φαινομενικά θλιμμένο, τελικά passe-partout και ο σάκος εκείνος που θα απορροφήσει τους κραδασμούς μιας παιδαριώδους νύχτας. Φυλαχτό κανονικό, όπως άλλωστε κι ολόκληρο το "Graceless". Δεν είναι ο δίσκος που θα ξεθωριάσει με το πέρας των ακροάσεων και θα τον ψάχνεις στο τέλος της χρονιάς. Είναι εκείνος που θα τον ψάχνεις κάθε τρεις και λίγο είτε για την ψυχολογική σου ανάταση, είτε για την κατρακύλα στον βούρκο. Τί άλλο να ζητήσει κανείς από έναν καταπληκτικό δίσκο μιας άσημης στο ευρύ κοινό μπάντας;