The Pineapple Thief

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι prog-άδες είναι ο αδύναμος κρίκος του σκληρού ήχου με πάμπολλα nerd κρούσματα. Πρέπει να βρεθούν όλοι και να καταγραφούν. Και οι κρυφό-blackάδες, αλλά για άλλους λόγους. Και αυτοί οι Pineapple Thief μα πόσο φλώροι γίνανε;

Το "Your Wilderness" έρχεται να τροφοδοτήσει την πιο arty-farty πλευρά του rock/metal ήχου, αλλά κρατώντας μια σοβαρότητα και δεν χρίζει άμεσης απόσυρσης όπως οι Dream Theater. Βέβαια καμία, μα καμία, σχέση με τους Αμερικάνους με την περιττή ύπαρξη, καθώς ο δίσκος είναι τελικά πρώτα indie και μετά οτιδήποτε άλλο. Σίγουρα, όμως, όπως το βλέπω θα ενώσει τους fan των dEUS με αυτούς των Porcupine Tree και γενικότερα όλων των πονημάτων του Steven Wilson. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι συμμετέχει και ο Gavin Harrison των Porcupine Tree, μαζί με τον Geoffry Richardson των Caravan και τον John Helliwell των Supertramp.

Αλλά αυτός ο δίσκος μαστίζεται από πολλές «πληγές» για τον γενικό πληθυσμό.

Οι ρυθμοί πέφτουν ξανά, τα γκάζια λιγοστεύουν, οι παραμορφώσεις εξασθενούν και οι κόθροι αδυνατίζουν.

Τουλάχιστον τέσσερα τραγούδια του, αντί για στίχους στα ρεφρέν, έχουν κάτι «ου-ου», σαν -συγγνώμη για την έκφραση- τους Coldplay. Ευτυχώς, θυμίζει την εποχή που ο Chris Martin δεν ήταν προικοθήρας και έβγαζε και μερικά ωραία αναμασήματα. Βέβαια, εγώ που είμαι ψαγμένος και έβλεπα αγγλικό Big Brother, εντοπίζω και ολίγη από τους φοβερούς Thirteen Senses από την Κορνουάλλη, αλλά με ακόμα περισσότερη κλάψα.

Επίσης, υπάρχει κομμάτι που έχει solo κλαρίνο. Δεν είναι βιρτουόζικο σαν του ζωντανού θρύλου Γιώργου Μάγγα, αλλά είναι μάλλον στοιχειωμένο από τον Woody Allen. Και δεν τελειώσαμε. Ο ντράμερ παίζει συχνά με σκούπες, ξέρετε αυτές τις μπαγκέτες που δεν είναι για metal, και υπάρχουν και μερικά πιο ambient σημεία, με πλήκτρα, pads, κτλ.

Και αν νομίζουν αυτοί, οι λιγοστοί, που γουστάρουν το Wisdom Of Crowds, την καταπληκτική αρπαχτή μεταξύ του Jonas Renske των Katatonia και του Bruce Soord των Pineapple Thief, ότι βρήκαν επιτέλους αντίστοιχο υλικό κάνουν λάθος. Βασικά, όχι δεν κάνουν. Αλλά ήθελα να είμαι εριστικός. Το "Your Wilderness" έχει πάρα πολλά κοινά πατήματα με την άκλαυτη συναισθηματική δισκάρα των Soord/Renske, επομένως προτείνω σε όποιον άρεσε να πέσει με τα μούτρα στο νέο άλμπουμ των Άγγλων από το όμορφο Yeovil.

Οι Pineapple Thief μπορούν να εκφράζουν πόνο και συναίσθημα με νότες με χαρακτηριστική ευκολία, χωρίς, όμως, να διαλέγουν τον εύκολο δρόμο του μελοδραματισμού και χωρίς να έχουν στα χέρια τους το νορβηγικό οπλοστάσιο έμπνευσης που εκεί πάνω το λένε «καιρό».

Ο γλυκός, βαλσαμώδης ήχος του "Your Wilderness" απευθύνεται σε αυτές τις ευαίσθητες πονεμένες ψυχές που δεν μπορούν να βρουν την καθαρτική διέξοδο του μέσου Έλληνα μέσα από ένα νταλκαδιάρικο καρσιλαμά στην πίστα ενός κέντρου παράπλευρα της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας.

Ο βαθιά μελαγχολικός δίσκος, επικίνδυνος για ακροάσεις σε μπανιέρα ή στο ξύρισμα, δεν έχει ένα τραγούδι που η μελωδία του δεν είναι απίστευτα ξεχωριστή, αλλά και κοψοφλέβικη, και αναβαθμίζει ακόμα περισσότερο τον Soord και την παρέα του σε ουσιώδεις και σημαντικούς συνθέτες που αξίζουν να ακουστούν παραέξω. Όχι πολύ, μην καβαλήσουν και το καλάμι όμως.

Αλλά αναγνωρίζω ότι το πονεμένο indie με ολίγη από prog rock δεν είναι για όλους, αλλά σε όσους ταιριάζει έχουν βρει έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.