The Obsessed

Αμέτρητα χρόνια μετά το "Church Within" άλμπουμ, η πελώρια μούρη που ονομάζεται Wino (κατά κόσμον, Scott Weinrich) βγάζει από τον πάγο (ή από τον πιο βαθύ λάκκο της κόλασης, ποιος ξέρει) τους μεγάλους The Obsessed. Όχι απλά για κάποια live, αλλά προκειμένου να κυκλοφορήσει full length δίσκο. Και όχι κάποια ξεπέτα ή αρπαχτή, αλλά μια από τις καλύτερες δουλειές της καριέρας του, μια δισκάρα που ήρθε από το πουθενά για να μείνει κλασική. Δεν ξέρω πόσοι περίμεναν από τον Wino να κυκλοφορήσει έναν τόσο ποιοτικό δίσκο κάτω από το έμβλημα των Obsessed εν έτει 2017, υποψιάζομαι όμως, πως οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις αράδες, θα τις θεωρήσετε υπερβολικές ή ιδιοτελώς υποκινούμενες (να το πω κομψά).

Όλα αυτά, όμως, διαλύονται με την πρώτη ακρόαση του "Sacred", έστω και «τουριστική», έστω και επιφανειακή. Γιατί κάπως έτσι έβαλα να τον ακούσω κι εγώ ο ίδιος τον δίσκο, κρατώντας μικρό καλάθι (παρά τη δεδομένη λατρεία μου προς τον υπερ-σκώληκα Wino). Αυτό που ακολούθησε, όμως, ήταν μια γερή ηχητική μπούφλα, που με ανάγκασε να παρατήσω ό,τι έκανα, να γεμίσω το ποτήρι μου και να παραδοθώ στο άλμπουμ.

Κύριοι, εδώ μιλάμε για φρέσκο πράγμα που σπαρταράει και δεν σου αφήνει περιθώριο να του αντισταθείς για πολύ. Αρκεί, βέβαια, να «νιώθεις» και να διψάς για ήχο ξερό και παλιακό (σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από το "Lunar Womb" και το ντεμπούτο), να λαχταράς ψυχωμένες doom rock συνθέσεις, που να ηχούν σαν το απόλυτο μουσικό απαύγασμα της τεράστιας μουσικής πορείας του Scott (θα ακούσεις riff Saint Vitus, άρρωστες Spirit Caravan μελωδίες, punk ξεσπάσματα a la Τhe Obsessed και ούτω καθεξής), να σου έχουν λείψει οι σάπιοι παρακμιακοί στίχοι του και οι κιθάρες - δηλητήριο, που αγκαλιάζουν τις heavy blues επιρροές και καμιά φορά είναι πιο εκφραστικές κι από αυτήν ακόμη τη γδαρμένη και ταλαιπωρημένη φωνή του Ηγέτη, που φωνάζει δυνατά "Ι was born with my heart on my sleeve" (στο εκπληκτικό bonus track του άλμπουμ "On So Long") και σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο.

Σκόπιμα δεν θα μιλήσω για highlights, γιατί πραγματικά το "Sacred" είναι γεμάτο ύμνους - ακόμα και τα δύο bonus track της κυκλοφορίας σπέρνουν τον όλεθρο. Θα τονίσω απλώς ότι παρά τη μία ώρα που διαρκεί, ο δίσκος όχι απλά δεν κάνει κοιλιά, αλλά περιέχει απίστευτη ποικιλία ήχων και συναισθημάτων, τέτοια μάλιστα που το συγκεκριμένο συγκρότημα ουδέποτε είχε επιδείξει, εκτός ίσως από το θρυλικό ντεμπούτο του 1990. Είτε μιλάμε για το μονολιθικό "Sodden Jackal", είτε για το blues-άδικο ομώνυμο κομμάτι, είτε για το ισοπεδωτικό "Punk Crasher" είτε για το μελωδικό "Stranger Things", το "Sacred" διατηρεί καθόλη τη διάρκειά του την κ@βλα αδιατάρρακτη και κερνάει αφειδώς τις αλκοολικές και ψυχεδελικές μελωδίες του, χωρίς να επηρεάζεται ούτε κατ' ελάχιστον από τις τρέχουσες μουσικές εξελίξεις. Αυτή η κυκλοφορία θα μπορούσε να είχε σκάσει μύτη κάλλιστα το 2007, το 1997 ή το 1987 και να παρέμενε το ίδιο... καταστροφική.

Συνολικά, λοιπόν, στο "Sacred" απολαμβάνουμε δεκατέσσερις (μαζί με τα bonus) κομματάρες, μεταξύ των οποίων και μια τίμια διασκευή στο "It’s Only Money" των Thin Lizzy και δύο instrumental ("Cold Blood" και "Interlude"), που σκορπούν -όλα τους με άνεση και έπαρση- στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα stoner μπουνταλάδες και νεοχίππηδες του συρμού. Και πάνω απ' όλα, απολαμβάνουμε μια ζεστή, οικεία και αυθεντικά αλανιάρικη ατμόσφαιρα, η οποία αναγάγει το όλο άκουσμα σε σύντροφο ζωής...

Μέγας είσαι Wino και θαυμαστά τα έργα Σου!