The Noise Figures

Δύο χρόνια μετά ομώνυμο ντεμπούτο τους στη δισκογραφία, οι The Noise Figures επιστρέφουν με το "Αphelion". Κι ενώ η πρώτη τους δουλειά ήταν εφηβικά ηλιόλουστη, στον δεύτερο δίσκο ο Ήλιος απομακρύνεται, ο ήχος βαραίνει απειλητικά καθώς σκεπάζεται από συννεφιασμένες μελωδίες και μπροστά του πλέον χάσκει ομιχλώδες το μονοπάτι προς ένα αναπόφευκτα πιο τεχνικό παίξιμο.

Ο Γιώργος Νίκας στα τύμπανα και το τραγούδι και ο Στάμος Μπάμπαρης στις κιθάρες και τα πίσω φωνητικά δεν στοχεύουν πλέον να σε διασκεδάσουν. Κατάφεραν να διατηρήσουν τον δικό τους μουσικό μικρόκοσμο και σκοπεύουν απροκάλυπτα να σε σύρουν εντός του.

Το «Αφήλιον» είναι το πιο μακρινό από τον Ήλιο σημείο κάθε τροχιάς και γι' αυτό, σκοτεινό και εσωτερικό. Αλλά, όχι και κρύο: Ηχογραφημένο σε μπομπίνα, με τις κιθάρες κουρδισμένες σε Α 432Hz και vintage εξοπλισμό, υπό την καθοδήγηση του Άλεξ Μπόλμπαση, ο ήχος βγαίνει ζεστός και σε τυλίγει, κάνοντας ακόμα εντονότερο τον ατμοσφαιρικό του κλοιό.

Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει την πρώτη φορά που έπεσα πάνω τους ήταν η απόδοση τους live. Δεν είναι εύκολο να έχεις γεμάτο ήχο με μόνο δύο όργανα τη φορά και τον ντράμερ σου να πρέπει να τραγουδάει καθώς παίζει. Κι όμως, είχαν. Από τότε τους κατέταξα αυτόματα στην κατηγορία: «Μπάντα που πρέπει να ακούς ζωντανά». Αυτό ακριβώς σε κάνει να θες και ολόκληρο το "Aphelion", που μπορεί να χαρακτηριστεί δίσκος για live.

Το παίξιμο του Νίκα γίνεται ολοένα πιο τεχνικό και γεμίζει τα ουσιώδη riff του Μπάμπαρη, που δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχεις ακούσει αλλά σίγουρα παραμένουν ένα καλό άκουσμα. Οι μελωδίες είναι και πάλι έξυπνες (catchy) και αισθητική ακόμα τριγυρίζει τα '70s. Με αρκετά άμεσα αναγνωρίσιμα στοιχεία από Black Rebel Motorcycle Club, Black Angels, Doors, αλλά και καλά «καμουφλαρισμένους» White Stripes και Nirvana, η μπάντα δεν είναι πλέον δέσμια των επιρροών της, αλλά τις σέβεται και αποφασίζει να μην βιαστεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο.

Η αρχή γίνεται με το "Shoot The Moon", που προσφέρεται για την αναγκαία δυναμική εισαγωγή στο κυρίως πιάτο του δίσκου και ...«μυρίζει σαν» Nirvana (βλπ. σόλο). Το επόμενο "In The Boneyard", αν και επιφανειακά μοιάζει να κινείται περιοριστικά πάνω στις ράγες του πρωτόλειου ήχου του ντουέτου, εν τούτοις σου επιφυλάσσει ωραίες συνθετικά στιγμές αν το αφήσεις να «κάτσει» στα αυτιά σου και στον player, με ambient στιχοπλοκή κι ένα υπέροχο κιθαριστικό κλείσιμο! Ακολουθεί τρέχοντας το "Run" που είναι και το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που διαθέτει τρίτο όργανο (organ στο ρεφρέν), αλλά δεν του είναι απαραίτητο για να γίνει γοητευτικό, αφού είναι αρκούντως χορευτικό και surfy. Το σίγουρο hit του δίσκου "Don't Throw Your Hand" ακούγεται οικείο στους φίλους της μπάντας, αλλά δεν θα μπορούσε να αποτελεί μέρος του πρώτου δίσκου, αφού σύνθεση και παίξιμο είναι σαφώς πιο περίπλοκα.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, που, μέσα από πιο downtempo ρυθμούς και μια stoner αισθητική, αποτελεί και τον πυρήνα της εξέλιξης του ήχου των Figures. Έπεται το δεύτερο σίγουρο hit του δίσκου και πρώτο του single, "Holy One", που ως τυπικό δείγμα της μπάντας, δεν χρειάζεται επιπλέον συστάσεις. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και το "No Use", που όμως μας φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. Αντιθέτως, τα "Feathers" και "Blood" που ακολουθούν δεν χρειάζονται καμία χορευτική χείρα βοηθείας, μιας και είναι πολύ δυνατά τραγούδια, ενορχηστρωτικά και συνθετικά. Μια χαραμάδα απ’ όπου μπορούμε να κρυφοκοιτάξουμε την επόμενη μέρα της μπάντας. Τελευταίο το "Celebration Time" αποτελεί επιλογή-έκπληξη σαν outro, αλλά δείχνει να χτίζει μια νοητή γέφυρα με επόμενο, μελλοντικό υλικό.

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την προσεγμένη παραγωγή, το υψηλής αισθητικής artwork που το συνοδεύει και την αγωνία μας για το μέλλον της πολύ ζωηρής εγχώριας psych σκηνής, κάνουν το "Aphelion" έναν made in Greece δίσκο που δεν αντέχεις να μην έχεις!

*Διαβάστε εδώ τι είπαν για τον νέο τους δίσκο οι The Noise Figures στην συνέντευξη που μας παραχώρησαν.