The Night Flight Orchestra

Θα ήθελα να ξεκινήσω απολογούμενος για το ότι δεν παρουσιάσαμε στις σελίδες αυτού του site κανένα από τα δυο προηγούμενα άλμπουμ των Σουηδών The Night Flight Orchestra, παρόλο που θα έπρεπε. Πρόκειται για δυο πολύ καλές δουλειές, από μια μπάντα που αναβιώνει μια χαμένη - και εν μέρει παρεξηγημένη στις μέρες μας - μουσική προσέγγιση που άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του '70 και ως τα μέσα της δεκαετίας του '80.

Η δημιουργία της μπάντας προέκυψε πριν περίπου δέκα χρόνια, από την κοινή αγάπη του τραγουδιστή των Soilwork, Bjorn "Speed" Strid και του κιθαρίστα της μπάντας David Andersson για συγκροτήματα όπως οι Foreigner, οι Fleetwood Mac, οι Survivor και κάμποσα ακόμα συναφή ονόματα που μεσουρανούσαν στις αρχές της δεκαετίας του '80. Πολύ σύντομα συντάχθηκαν μαζί τους ο Sharlee D' Angelo (Spiritual Beggars, Arch Enemy, Mercyful Fate) και οι (λιγότεροι διάσημοι, αλλά καθόλου αμελητέοι ως ονόματα στη Σουηδία) Richard Larsson (πλήκτρα) και Jonas Kallsback (ντραμς), ενώ στην πορεία προστέθηκε κι ο Sebastian Forslund (κρουστά και κιθάρα) συμπληρώνοντας το line-up.

Αμφότερες οι δυο πρώτες δουλειές ήταν πολύ καλές, περιλαμβάνοντας κάποια καταπληκτικά τραγούδια, όπως το "West Ruth Ave" και το "Stiletto", αλλά αφενός η μπάντα έμοιαζε να ψάχνει λίγο τη μουσική της ταυτότητα, αφετέρου οι κυκλοφορίες είχαν μάλλον ελλιπή διανομή και υποστήριξη, οπότε το όνομά τους δεν ακούστηκε δεόντως. Κανένα από τα δυο παραπάνω στοιχεία, όμως, δεν αποτελεί πλέον τροχοπέδη για την μπάντα.

Στο "Amber Galactic" οι The Night Flight Orchestra πατάνε πιο γερά στα πόδια τους και καταφέρνουν να φέρουν μια μουσική του χτες στο σήμερα, με εντυπωσιακό τρόπο, χωρίς να ακούγονται παρωχημένοι. Αντιθέτως, βγάζουν φρεσκάδα και φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να πετύχουν ακριβώς αυτό που θέλουν στον ήχο τους. Επίσης, έχουν πλέον τις πλάτες της Nuclear Blast και μαζί με αυτές αυξημένες πιθανότητες να τύχουν της ανταπόκρισης που τους αξίζει.

Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούν να κρύψουν τις επιρροές τους, ίσα-ίσα που αυτήν τη φορά τις επιδεικνύουν ακόμα πιο ξεκάθαρα, όπως στην Supertramp εισαγωγή του "Jennie" ή στο Survivor feeling που διακατέχει το "Something Mysterious", καθώς και σε άλλα επιμέρους σημεία. Παρ' όλα αυτά, η ιδανικά ισορροπημένη παραγωγή, η ανάμιξη διαφόρων στοιχείων και η χαρακτηριστική χροιά της φωνής του Speed, καθιστούν συνολικά τον ήχο των Night Flight Orchestra περισσότερο πρωτότυπο απ' όσο θα περίμενε κανείς και προσδίδουν μια ξεκάθαρη ηχητική ταυτότητα στο εγχείρημά τους.

Πάντως, το δυνατό χαρτί του άλμπουμ είναι οι συνθέσεις αυτές καθαυτές, καθώς στο "Amber Galactic" υπάρχουν μόνο εξαιρετικά τραγούδια, με κάποια εξ αυτών να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο. Όπως το δυναμικό, εναρκτήριο "Midnight Flyer", με τις τρομερά πιασάρικες γραμμές του Speed, το εντυπωσιακό "Star Of Rio" με τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά στο ρεφρέν, το "Gemini" με τα disco στοιχεία και ένα βίντεο που αποτίνει φόρο τιμής στα '80s animated ιαπωνικά παιδικά που τόσο αγάπησε η γενιά μου και το "Josephine" που έχει κάτι το όμορφα χορευτικό. Αλλά πάνω από όλα το "Domino", ένα τραγούδι πιο μοιάζει να έγραψαν κάπου το 1983 οι Toto στο Μαϊάμι, όταν συνάντησαν σε κάποιο πάρτι (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) τον David Gilmour. Με τα κρουστά να φέρνουν στον νου το "Africa" και ένα ακαταμάχητο groove, δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω και δηλώνω σχεδόν εθισμένος.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάθε σύνθεση ξεχωριστά ή να επισημάνω το πόσο εντυπωσιακοί (σε κάθε solo τους) και ουσιώδεις (σε κάθε μελωδία τους) είναι ο Andersson κι ο Lasrsson, τόσο σε ήχο όσο και σε παίξιμο, αλλά τελικά θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο πιο σημαντικό...

Το "Amber Galactic" μου δημιούργησε μια σπάνια και όμορφη νοσταλγία για μια εποχή την οποία θυμάμαι μόνο ως στιγμές κι επιμέρους μακρινές αναμνήσεις. Ταυτόχρονα, μου υπενθύμισε ότι το rock (και τη μουσική γενικότερα) στις αρχές των '80s δεν τη διακατείχε μόνο το κιτς και η υπερβολή - αυτά δηλαδή που ο περισσότερος κόσμος αναπολεί σήμερα από εκείνη την εποχή - αλλά, είχαν και μια κρυμμένη ποιότητα, καθώς και μια απαράμιλλη ανεμελιά που μέσω των χαλαρότερων ρυθμών της ζωής πέρναγε και μέσα από τη μουσική.

Οι The Night Flight Orchestra με αυτό το άλμπουμ ένιωσα να μου περνάνε αυτό το - κάπου χαμένο στον χρόνο - συναίσθημα. Με ταλέντο, μεράκι και έμπνευση έγραψαν ένα από τα πιο απολαυστικά, αμιγώς rock άλμπουμ που έχω ακούσει εδώ κι αρκετά χρόνια και κλείδωσαν μια θέση στην καλοκαιρινή playlist του αμαξιού μου. Αφεθείτε κι εσείς στο (μεταμεσονύκτιο) ταξίδι στον χρόνο που προσφέρει.