The Mute Gods

Ήταν αναμενόμενο πως το προσοδοφόρο -αυτήν την εποχή- πεδίο του progressive χώρου θα έδινε την ευκαιρία σε αρκετούς εκ των εξαιρετικών μουσικών που το υπηρετούν χρόνια να βγουν λίγο από τις σκιές και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους αυτόφωτα κι όχι στο πλάι ήδη διάσημων μουσικών. Μια τέτοια περίπτωση είναι κι ο Nick Beggs.

Πέραν της υφιστάμενης κατάστασης, όπου ο Beggs αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι (στουντιακά και ζωντανά) της μπάντας του Steven Wilson, στο παρελθόν έχει βρεθεί στο πλευρό σπουδαίων μουσικών, όπως ο Steven Hackett (από εκεί τον τσίμπησε ο Steven), ο John Paul Jones,  ο Seal, η Tina Turner, αλλά και του Steve Howe ή του Rick Wakeman μεταξύ πολλών ακόμα. Το λες και πλούσιο το βιογραφικό του...

Αποφασίζοντας να κάνει κάτι δικό του, πήρε από κοντά δυο ανθρώπους με τους οποίους έχει συνεργαστεί πολύ και τους εμπιστευόταν και δημιούργησε τους The Mute Gods. Ο πρώτος είναι ο Marco Minnemann, που αποτελεί κάτι παραπάνω από εγγύηση πίσω από τα τύμπανα, και ο δεύτερος είναι ο Roger King, πληκτράς και παραγωγός του Steve Hackett. Παράλληλα, στο άλμπουμ συνεισέφεραν σε επιμέρους τραγούδια μερικοί ακόμα εξαίρετοι μουσικοί σαν τον Nick D'Virgillio (ex-Spock's Beard, Big Big Train) και τον Adam Holzman (Miles Davis, Steven Wilson) μεταξύ άλλων. Οπότε, η πρώτη ύλη είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.

Συνολικά, το άλμπουμ παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον και το γεγονός ότι μουσικά δεν κινείται σε τόσο «παραδοσιακά» progressive μονοπάτια δεν με εκπλήσσει. Θέλω να πω ότι δεν είναι τα φοβερά και τρομερά τεχνικά μέρη που το χαρακτηρίζουν, ούτε καν πολλά solo θα βρει κάποιος. Θα έλεγα πως βρίσκεται πιο κοντά στο βρετανικό μοντέλο συγκροτημάτων όπως οι Kino (ποιος τους θυμάται;) και αναπόφευκτα θα υπάρχουν παραλληλισμοί με δουλειές του Steven Wilson. Η στόχευση είναι στη σύνθεση αυτή καθεαυτή, ενώ υπάρχει ποικιλία ήχων, διαθέσεων και προσέγγισης από τραγούδι σε τραγούδι, χωρίς αυτό να αλλοιώνει την ομοιογένεια.

Τραγούδια σαν το εναρκτήριο ομώνυμο ή το "Praying To A Mute God" είναι συνθέσεις που ακούγονται εύκολα, ενώ το "Nightschool For Idiots" βγάζει μια βρετανική pop-progressive αύρα. Το "Feed The Troll" ανήκει σίγουρα στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν (δείτε και το ενδιαφέρον video clip), αλλά εκεί που απολαμβάνω περισσότερο τους The Mute Gods είναι σε συνθέσεις σαν το "Your Dark Ideas" και συγκεκριμένα στο τελείωμά του ή στο instrumental "In The Crosshairs", όπου και αφήνουν πιο αχαλίνωτο το  ταπεραμέντο και τις τεχνικές αρετές τους. Η σύμπραξη με τον D'Virgillio στο "Swimming Horses" δημιουργεί μια ακόμα ενδιαφέρουσα στιγμή στο άλμπουμ και το «ελληνικό» "Mavro Kapelo" (δείτε συνέντευξη) είναι επίσης συμπαθητικό. Το άλμπουμ κλείνει με μια μπαλάντα, στην οποία ο Beggs κάνει ντουέτο με την μεγάλη κόρη του και η οποία μπορεί για τον ίδιο να είναι κάτι μια ξεχωριστή στιγμή, αλλά αντικειμενικά ως σύνθεση δεν είναι κάτι το σπουδαίο.

Κάπου εδώ προκύπτουν και κάποιες ενστάσεις. Είναι συχνό φαινόμενο, τόσο ταλαντούχοι μουσικοί όπως ο Beggs να προσπαθούν να τα κάνουν όλα, αναλαμβάνοντας περισσότερους ρόλους από αυτούς που θα έπρεπε. Στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να έχει καλή φωνή γενικά, αλλά όπως και να το κάνουμε κανονικός τραγουδιστής δεν είναι, με αποτέλεσμα ο τομέας των φωνητικών να είναι ένα κλικ κάτω από το υπόλοιπο επίπεδο του δίσκου. Επίσης, πιστεύω πως ένας κιθαρίστας με προσωπικότητα θα ανέβαζε σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα.

Κάπως έτσι, στο σύνολό του το ντεμπούτο των The Mute Gods παρουσιάζει σίγουρα ενδιαφέρον, διαθέτει  ποιοτικά στοιχεία και κυρίως στιγμές  που αναδεικνύουν το ταλέντο του Beggs και των συμπαικτών, οπότε αποτελεί προτεινόμενο άκουσμα στους progressive rock κύκλους. Παρ' όλα αυτά ήθελε κάτι παραπάνω για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικά ξεχωριστό σε μια εποχή με υπερπροσφορά νέων δουλειών στον progressive χώρο.