The Last Drive

Είναι περίεργο αλλά το φετινό άλμπουμ των Last Drive έρχεται να αποκαταστήσει μία ευθεία γραμμή που το "Heavy Liquid" είχε προσωρινά διαταράξει. Γιατί όσο κι αν μας άρεσε (και το πόσο μας άρεσε δεν ντραπήκαμε να το φωνάξουμε στην παρουσίασή του)  αυτό  έμοιαζε περισσότερο ως ένας φόρος τιμής στις επιρροές των Last Drive και την εξέλιξη τους μέσα από τις προσωπικές πορείες που ακολούθησαν μετά την προσωρινή, όπως ευτυχώς αποδείχθηκε, διάλυσή τους, παρά ως η συνέχεια ενός συγκροτήματος που το είχαμε αφήσει στο "Subliminal". Το "The Last Drive" (ή "Red Album" όπως έχει ήδη αρχίσει να αποκαλείται) φέρνει τα πράγματα σε μία πιο λογική σειρά και μοιάζει πιο καλά ριζωμένο στην πορεία τους μέσα στα χρόνια. 

Με μία εμφανή διαφορά που έχει να κάνει με την πολύ πιο σύγχρονη παραγωγή και μία μετατόπιση προς βαριά αλλά καθαρά μπάσο και τύμπανα, οι Last Drive του 2018 δείχνουν να έχουν περισσότερα κοινά με αυτούς του 1995 παρά με αυτούς του 2009. Ίσως ακόμα αυτό να αντικατοπτρίζεται και στους από μελαγχολικούς έως δυσοίωνους στίχους που διακατέχουν το σύνολο των τραγουδιών και ναι, σε αυτούς περιλαμβάνω και τους στίχους του "Always The Sun" που ανάλογα με τη διάθεση που έχει ο ακροατής (ή εγώ εν πάση περιπτώσει) μπορεί να ερμηνεύεται ως ένα αισιόδοξο τραγούδι για έναν καθαρτικό ήλιο ή ένα σκοτεινό τραγούδι για έναν ήλιο-τιμωρό από τον οποίο θες να κρυφτείς. Και μια που πιάσαμε αυτό το τραγούδι να πούμε ότι από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε σε συναυλία τους εδώ και μερικά χρόνια είχε ξεχωρίσει και έχει ήδη γίνει ένα χιτάκι πολύ πριν κυκλοφορήσει καν. Και ευτυχώς και η στουντιακή του εκτέλεση επιβεβαιώνει τις προσδοκίες όλων μας.

Επεκτείνοντας λίγο περισσότερο την παρουσίαση στα τραγούδια του δίσκου ως μέρη και όχι ως σύνολο θα πρέπει να κάνουμε μία σημαντική παρατήρηση ότι έχουμε τρία χωρίς στίχους, κάτι φυσικά όχι πρωτόγνωρο για τους Last Drive αν και το 3/8 είναι. Το "Everlasting Intro" βέβαια δεν είναι κάτι άλλο από αυτό που λέει ο τίτλος του (intro δηλαδή, όχι αέναο) αλλά τα "White Knuckles" και "Yiagos" όχι μόνο είναι βασικοί πυλώνες του δίσκου αλλά είναι και από τα πιο μελωδικά τραγούδια του παρότι τους λείπει η φωνητική μελωδία. Το δε "White Knuckles" έχει κάτι από το "One Of These Days" των Pink Floyd ή τον γενικό ήχο των Eloy, δύο πράγματα όχι και με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους έτσι κι αλλιώς. Και το "Yiagos" όμως με τη σειρά του έχει το δικό του μεγάλο μερίδιο από διαστημικά εφέ ενώ θα μπορούσε πολύ άνετα να χωρίζεται σε Parts 1 & 2 και δείχνει και αυτό μία (να το τολμήσω;) space rock πλευρά των Last Drive.

Μια που αναφερθήκαμε στις φωνητικές μελωδίες θα πρέπει να πούμε ότι οι δύο στιγμές του δίσκου που σε αφήνουν να θες κάτι παραπάνω είναι τέτοιες ακριβώς γιατί τους λείπει μία πειστική μελωδία στο ρεφρέν που θα τις απογειώσει ενώ, μη γελιέστε, έχουν όλα τα άλλα συστατικά. Και μιλάω κυρίως για το "Snakecharmer" αφού το "Radio" έχει ένα εμπνευσμένο ριφάκι πάνω από ένα καλπάζον μπάσο που αμφότερα δε γίνεται να περάσουν αδιάφορα. Αντίθετα τα "Wave" και "Angel" (είναι το "Down By The River" του Neil Young που ακούω στις κιθάρες του;) είναι τόσο ολοκληρωμένα και αυτοστιγμεί κλασικά όσο και το "Always The Sun". Και ναι, εν έτει 2018 οι Last Drive προσθέτουν κι άλλα κλασικά τραγούδια στο ρεπερτόριό τους, τι άλλο να πούμε για την αξία και αυτού του δίσκου;

Οι Last Drive εξελίσσονται για άλλη μία φορά ακόμα και αν με αυτό το δίσκο τους δείχνουν να εξελίσσουν περισσότερο την εκδοχή του '90s εαυτού τους. Αποδεικνύουν, δε, αυτό που όσοι πολλοί τους παρακολουθούμε και στις συναυλίες τους ξέρουμε ήδη καλά. Ότι δεν έχουν χάσει ούτε τη δύναμη ούτε την έμπνευσή τους ούτε αυτό το εσωτερικό (last) drive να μένουν πάντα νέοι (με τη διττή έννοια της λέξης).