The Horrors

Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 2007, στη χρονιά, δηλαδή, που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Horrors. Ποιος περίμενε τότε ότι εκείνα τα «σκοτεινά» gothic αγόρια από το Essex, που κυκλοφόρησαν έναν catchy garage punk δίσκο και έγιναν NME darlings από το πουθενά, θα συνέχιζαν να μας απασχολούν έντονα εφτά χρόνια αργότερα; Το hype, λένε, όσο γρήγορα έρχεται, τόσο γρήγορα εξανεμίζεται. Και έχουν δίκιο. Στην περίπτωση των Horrors, όμως, είχαμε μια ηχηρή εξαίρεση, καθώς η μπάντα είδε την αποδοχή από κριτικούς και μουσικόφιλους να αυξάνεται δίσκο με τον δίσκο, ως απόρροια φυσικά της δικής τους εξέλιξης και ωρίμανσης.

Το "Luminous", τέταρτο δισκογραφικό πόνημα των Βρετανών, βρίσκει το συγκρότημα ηχητικά κατασταλαγμένο, μετά από τις συνεχείς αλλαγές της ηχητικής πορείας πλεύσεως που ακολουθούσαν. Κοινώς, είναι ο δίσκος που μοιάζει περισσότερο από κάθε άλλον με τον προηγούμενό του. Οι new wave, shoegaze και synth κατευθύνσεις του "Skying" και η όλη '80s αύρα δίνουν για μια ακόμη φορά το αισθητικό στίγμα του album. Η καλοδουλεμένη παραγωγή, την οποία υπογράφουν και πάλι οι ίδιοι μαζί με τον Craig Silvey, συνεισφέρει τα μέγιστα στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, που ήταν, είναι (και θα είναι;) ο άσσος στο μανίκι τους, το συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις περισσότερες indie μπάντες εκεί έξω.

Είναι αλήθεια ότι οι Horrors πάντα ήταν περισσότερο ήχος, παρά μουσική. Οι συνθέσεις τους, απογυμνωμένες από το ηχητικό περιτύλιγμα, δεν κατάφερναν σχεδόν ποτέ να γίνουν συναρπαστικές, παρά το γεγονός ότι στο "Skying" είχαν βελτιωθεί αξιοσημείωτα. Ήταν όμως πάντα τόσο αριστοτεχνικά επιμελημένος ο ήχος, τόσο καλαίσθητος, τόσο συνειδητοποιημένος σε κάθε μετεξέλιξή του, που σε παρέσυρε εύκολα στο κλίμα και τις διαθέσεις του.

Όπως και οι προηγούμενοι δίσκοι, έτσι και αυτός εδώ είναι προϊόν τελειομανίας. Οι αναφορές είναι περασμένες πολύ προσεκτικά, κάθε τι είναι τοποθετημένο εκεί που πρέπει και όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Προσέξτε, για παράδειγμα, το εναρκτήριο "Chasing Shadows". Μια αιθέρια τρίλεπτη εισαγωγή προετοιμάζει το έδαφος για την «καταιγίδα» των synths, που πατάει πάνω σε ένα απλό, αλλά πολύ ωραίο groove και μια ενδιαφέρουσα μπασογραμμή, για να μπουν στη συνέχεια τα φωνητικά. Ένα ανθεμικό κομμάτι με διάρκεια σχεδόν 7 λεπτά, που όμως κυλάει αβίαστα, παρά το γεγονός ότι μελωδικά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ή προσέξτε στο "Jealous Sun" πόσο ωραία προσεγγίζουν τον κιθαριστικό ήχο που εισήγαγαν οι My Bloody Valentine και πόσο έξυπνα τον φέρνουν στα μέτρα τους, πάλι χωρίς να υπάρχει ουσιαστική σύνθεση. Ή το επίσης πενιχρό μελωδικά "Sleepwalk", το οποίο δανείζεται, όμως, ρυθμικά patterns από hard rock και psychedelic rock μπάντες των late '60s και καταφέρνει να μην περάσει απαρατήρητο. Στον αντίποδα, κομμάτια όπως τα "So Now You Know", "I See You" και "Falling Star" έχουν πιο στιβαρό μελωδικό υπόβαθρο και μπορούν να σταθούν και ως singles (τα δύο πρώτα έχουν ήδη γίνει).

Είναι συμπαθέστατος δίσκος το "Luminous", πέρα από κάθε αμφιβολία. Είναι δίσκος με άποψη, αισθητική, φαντασία και μουσικό εύρος. Αισθάνομαι, όμως, ότι οι Horrors θα πρέπει να δώσουν το κάτι παραπάνω στον τομέα τις σύνθεσης για να μπουν στην κλάση των σπουδαίων συγκροτημάτων. Μόνο αν ξεφύγουν από την ασφάλεια της στυλιζαρισμένης λογικής και καταφέρουν να κάνουν τη μουσική τους να σταθεί ψηλότερα από τον ήχο τους σε επίπεδο εντυπώσεων, θα περάσουν στην αντίπερα όχθη. Και σε αυτό το πλαίσιο, το "Luminous" βρίσκεται ένα βήμα πίσω από το "Skying".