The Flying Eyes

Όσοι θυμόσαστε τους Flying Eyes από τον ντεμπούτο δίσκο τους και χάσατε την εξέλιξή τους με το επόμενο "Done So Wrong" σίγουρα θα ξαφνιαστείτε με τον ήχο που έχουν στο "Lowlands". Πάνε οι μέρες της πιο ηλιόλουστης ψυχεδέλειας της Δυτικής Ακτής που έφερνε επίσης στο μυαλό, ανάλογα που εστίαζες, τους Doors, τους Pink Floyd και τους Beatles. Από εκείνη την εποχή έχουν κρατήσει μόνο τις Sabbath επιρροές, ενώ η αναντίρρητα πανταχού παρούσα ψυχεδέλεια έχει γίνει πλέον πιο βαριά και σκοτεινή, με άλλα λόγια οι Flying Eyes είναι πολύ εγγύτερα πλέον στο σύγχρονο heavy psych / stoner rock κίνημα, παίζοντας στην ιδια λίγκα με τους Samsara Blues Experiment και τους ομοίους τους.

Ίσως ακριβώς εξαιτίας της νέας τους πορείας θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και πιο αποτελεσματικοί στα μεγάλύτερης διάρκειας τραγούδια, όπως το "Smile" όπου απλώνουν τις ιδέες τους εν μέσω χαμηλοκουρδισμένων επαναληπτικών ρυθμών και ατμοσφαιρικών θορύβων. Κι όμως στο "Lowlands", εκτός από τα σημεία αυτά, οι Flying Eyes αριστεύουν όσο ποτέ στο παρελθόν τους και στη σύνθεση συμπαγών τραγουδιών όπως τα "Alive in Time", "Eye Of The Storm" και "Comfort Machine", όπου δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν εκτεταμένα ακουστικές κιθάρες χωρίς να μετριάσουν τα fuzz ξεσπάσματα και τις bluesy φράσεις που τους δίνουν ένα καθαρό ηχητικό στίγμα. Αυτή η ικανότητα ή αν θέλετε η εμπειρία, που φαίνεται για πρώτη φορά να υπάρχει τόσο ανεπτυγμένη στο "Lowlands", είναι που τελικά το αναδεικνύει στην πιο ώριμη, ολοκληρωμένη και τελικά καλλιτεχνικά επιτυχημένη δουλειά τους μέχρι τώρα.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι προσωπικά λυπήθηκα που οι Flying Eyes δεν ανέπτυξαν περισσότερο το μονοπάτι που είχαν χαράξει με το ντεμπούτο τους και αντ' αυτού κινήθηκαν σε δρόμους όπου ήδη υπάρχει και ποικιλία και ποιότητα σε παρόμοια συγκροτήματα. Το "Lowlands", όμως, με αναγκάζει με την αξία του να αναθεωρήσω.