The Dillinger Escape Plan

Το κλειδί για ένα αξιοπρεπές τέλος έρχεται με την επίγνωση του πότε πρέπει να έρθει. Γίνεται δε ακόμα πιο αξιοπρεπές όταν το θέτεις εσύ ο ίδιος, χωρίς να σε κερδίσουν οι συναισθηματισμοί ή/και οι σκοπιμότητες. Και τέτοιο είναι το τέλος των The Dillinger Escape Plan με το "Dissociation".

Αν κάποιος περίμενε πως επειδή αποτελεί το τελευταίο στούντιο άλμπουμ της μπάντας θα είχε διαφορετική λογική από τις υπόλοιπες δουλειές τους, ότι θα τους έβγαινε πιο μελό ή συναισθηματικά φορτισμένο, μάλλον δεν ξέρει για τι τύπους μιλάμε.

Η μουσική των The Dillinger Escape Plan παραμένει προβλεπόμενα απρόβλεπτη, με τον ιθύνοντα νου πίσω από αυτήν, τον Ben Weinman, να φροντίζει όλη η σχιζοφρενική και ταυτόχρονα μεγαλοφυής συνθετική του ικανότητα να αποτυπώνεται σε κάθε στιγμή του άλμπουμ. Την ίδια ώρα ο Greg Puciato φτύνει τους κατάμαυρους στίχους του από την αρχή ως το τέλος. Από το "I gave you everything you wanted, you were everything to me", του εναρκτήριου "Limerent Death" όπου ξερνάει τα σωθικά του, ως το απονενοημένο "Finding a way to die alone" του κλεισίματος του ομώνυμου τραγουδιού.

Η πιο στρωτή πλευρά της μπάντας περιορίζεται στο εξαίσιο "Symptom Of Terminal Illness", αν και υπάρχουν διάσπαρτες μελωδικές γραμμές και σε άλλα τραγούδια. Όπως αυτές στα "Wanting Not So Much As To", στο "Low Feels Blvd" ή κυρίως στο "Honeysuckle" που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τον Brent Hinds. Τώρα, το ποιος επηρέασε ποιον και τι ρόλο παίζει ως συνδετικός κρίκος ο Weinman (βλέπε Giraffe Tongue Orchestra) μάλλον αποτελούν αχρείαστες υπέρ-αναλύσεις. Κοινή συνισταμένη και των τριών συνθέσεων είναι τα ασύλληπτα jazzy περάσματα, ειδικά το κρεσέντο στο "Low Feels Blvd" που θα μπορούσε να το ζηλέψει κι ο Steven Wilson.

Το ηλεκτρονικό και τελείως παλαβό "Fugue" - με τη διττή του έννοια να είναι ταιριαστή σε μουσικό και στιχουργικό επίπεδο - αποδεικνύει ότι αυτή η μπάντα μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει και να το κάνει να ακούγεται ταιριαστό. Το ίδιο και τα βιολιά που σκάνε από το πουθενά στο θορυβώδες "Nothing To Forget" και έχουν ακόμα σημαντικότερο ρόλο στο διαφοροποιημένο ομότιτλο τραγούδι, που μοιάζει να θέλει να κατευνάσει λίγο τα πνεύματα όσων άντεξαν να ακούσουν ολόκληρο το άλμπουμ και διατήρησαν σώα τα φρένα τους.

Στο "Dissociation" θα βρεις όσα περίμενες, αλλά και πολλά που ενδεχομένως δεν περίμενες να ακούσεις. Είναι πιο απαιτητικό από τον προκάτοχό του και πιστό στο υπερβολικά ανήσυχο πνεύμα που πάντα τους χαρακτήριζε. Ένα πνεύμα που, σε συνδυασμό με το ταλέντο τους, άλλαξε τη σκληρή μουσική χωρίς να το καταλάβει σχεδόν κανείς. 

Το κύκνειο άσμα τους δεν θα ταράξει τα νερά όπως το "Calculating Infinity", ούτε θα έχει τον αντίκτυπο του "Miss Machine", αλλά δεν θα εκπλαγώ αν υπάρξει κόσμος που θα το χαρακτηρίσει ως το καλύτερό τους. Οι The Dillinger Escape Plan έζησαν και μεγαλούργησαν με τους δικούς τους όρους. Δεν θα γινόταν να τελειώσουν διαφορετικά.