The Dillinger Escape Plan

Τι μπορεί να μην ξέρει ως τώρα κάποιος για τους The Dillinger Escape Plan; Αν δεν ξέρει και πολλά, τότε ή ποτέ δεν τον άγγιξε η μουσική τους (και ποτέ δε θα τον αγγίξει) ή είναι έτοιμος για ένα μουσικό σοκ, μόλις εντρυφήσει στον θεσπέσιο παρανοϊκό τους κόσμο. Η αναγνώριση που λαμβάνουν ως επιρροή σχεδόν του συνόλου των σύγχρονων προοδευτικά σκεπτόμενων ονομάτων της σκληρής μουσικής, τους κατατάσσει στις λίγες μπάντες που μπορούν να σου αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο ακούς μουσική.

Μοναδικά ανισόρροποι, συνεχίζουν το δρόμο που χάραξαν από το 2004, κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ κάθε 3 χρόνια, αυτή τη φορά υπό νέα δισκογραφική στέγη, που βάσει ονομάτων δε βρίσκεται μακριά από το mentality του συγκροτήματος. Αν και μόλις το πέμπτο full length άλμπουμ των Αμερικανών υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι η μπάντα έχει επαναπαυτεί σε έναν χαρακτηριστικό ήχο τον οποίο αναπαράγει, προσθέτοντας κάμποσα εμπορικά στοιχεία, τα οποία πολλοί πιθανώς δεν εγκρίνουν. Προσωπικά, τα βρίσκω μάλλον αφελή όλα αυτά και το να μιλάει κανείς για προβλέψιμες μουσικές ή ασφαλείς επιλογές εκ μέρος αυτής της μπάντας είναι μάλλον δικό του πρόβλημα.

Στο "One Of Us Is The Killer" χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία πιστοποιούν ότι βρίσκονται σε σταθερό δρόμο, πασχίζοντας να ισορροπήσουν μέσα στην ανισορροπία τους. Αυτό που χαρακτηρίζει, πάντως, το άλμπουμ είναι πως οι συνθέσεις φαίνονται πιο εστιασμένες από ποτέ και μέσα από τους χίλιους ρυθμούς και τα διαφορετικά στυλ καταφέρνουν να βγάλουν μια ομοιογένεια στο σύνολο του. Κάπως έτσι, θα τολμήσω να πω πως δείχνει εξαρχής να ξεπερνά το "Option Paralysis" και κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια το "Ire Works" και το "Miss Machine".

Οι οπαδοί έχουν ήδη γευθεί το καταιγιστικό άνοιγμα του επιθετικού "Prancer" και έχουν ανακουφιστεί από το video clip του "When I Lost My Bet", μιας και η μπάντα δεν έχει απολέσει ούτε στο ελάχιστο την κυκλοθυμικότητά και το νεύρο της. Όμως, είναι οι  δυο πιο μελωδικές (πες τες κι εμπορικές) συνθέσεις του άλμπουμ, το ομώνυμο και ιδιαίτερα το "Nothing's Funny" που καταδεικνύουν το πόσο η μπάντα έχει βρει την ισορροπία μεταξύ των επιμέρους αντίθετων χαρακτηριστικών της μουσικής της. Χωρίς το groove του "Black Bubblegum" ή την αμεσότητα του "Unretrofied" αποτελούν δυο απολαυστικές πλευρές του νορμάλ εαυτού της μπάντας, που δεν συναντάται και τόσο συχνά.

Στην εισαγωγή του "Paranoia Shields" περνά μια βόλτα το φάντασμα του Patton και όλα τα ετερόκλητα στοιχεία μοιάζουν τόσο κοντινά, ίσως στην πιο γεμάτη σύνθεση του άλμπουμ, ενώ τα "Hero Of The Soviet Union" και "Understanding Decay" καταφέρνουν μέσα από την επιθετικότητά τους να αποτυπώσουν ξεχωριστά χαρακτηριστικά κι όχι απλά να προκαλέσουν «θόρυβο». Στο σύντομο instrumental "CH 375 268 277 ARS" θα ακούσεις τα μέτρα και πεις «κρίμα τα παιδιά», ενώ το λίγο πιο μεγάλο σε διάρκεια "Crossburner" αποτελεί μια ιδιαίτερη σύνθεση, ξεκινώντας αργά και ανεβάζοντας στη μέση ταχύτητα, φέρνοντας στο μυαλό στιγμές από Mastodon. Τα "Magic That I Held You Prisoner" και "The Threat Posed By Nuclear Weapons" είναι αξιόλογες προσθήκες, αλλά λίγο generic για το επίπεδο της μπάντας, λειτουργώντας πιο πολύ συμπληρωματικά.

Ο ήχος του άλμπουμ είναι σωστότατος, ο Ben έχει ήδη τη δική του συνθετική «σχολή», ο Billy Rymer στα τύμπανα εντυπωσιάζει και ο Greg αποτελεί τον χαρακτηριστικό ερμηνευτή που αγαπάς ή μισείς ή αγαπάς να μισείς. Κάπως έτσι, οι The Dillinger Escape Plan είναι αυτοί που είναι, προβλεπόμενα απρόβλεπτοι και με το "One Of Us Is The Killer" εκτιμώ πως θα προσελκύσουν ακόμα περισσότερο κόσμο, καθότι χωρίς να κάνουν εκπτώσεις σε ποιότητα ή προσωπικότητα έφτιαξαν ένα πολύ δεμένο άλμπουμ, πιο προσιτό για να σε εισάγει στη μουσική τους. Για τους ήδη οπαδούς, η απόλαυση θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.