The Coral

Αν η Ιστορία της μουσικής γραφόταν από τα χιτάκια, τότε οι Coral θα ήταν πάντα οι καλύτεροι εκπρόσωποι της bubblegum pop με τραγούδια όπως τα "Dreaming Of You" και "In The Morning". Ή έστω το καλύτερο crossover παλιάς κοπής βρετανικής ψυχεδέλειας με την British pop όπως διαμορφώθηκε μετά την ...Brit pop, όπως με το "Don't Think You're The First". Ευτυχώς για όλους μας, όμως, ένα συγκρότημα δεν είναι τα singles του και κυρίως δεν είναι μόνο τα επιτυχημένα singles τους. Γιατί κατά τα άλλα το "Chasing The Tail Of A Dream" προειδοποιεί τον ακροατή για το τι να περιμένει στο "Distance Inbetween".

Η απόσταση από το αμέσως προηγούμενο δίσκο νέου υλικού, το "Butterfly House", δεν είναι χαώδης αλλά είναι αισθητή με έναν κάπως υποσυνείδητο τρόπο. Η ενηλικίωση είναι ήδη από τότε γεγονός, αλλά η φετινή δουλειά των Coral έχει ένα στοιχείο ωρίμανσης που αποδίδεται καλύτερα, ίσως, από το γεγονός ότι οι μελωδίες τους είναι πάντα παρούσες, αλλά αυτήν τη φορά όχι κολλητικές ή προφανείς και η ενορχήστρωση ψυχεδελική πάντα, αλλά πλέον κατάτι πιο διαστημική και σίγουρα περισσότερο δυσοίωνη. Οι ίδιοι αναφέρουν ότι μεγάλη επιρροή τους στο "Distance Inbetween" υπήρξαν οι Hawkwind και αυτό είναι απολύτως κατανοητό μόλις εντοπίσει κανείς τον μονολιθικό fuzz-αριστό ρυθμό του μπάσου στα περισσότερα τραγούδια και τις πολλαπλές στρώσεις πλήκτρων που ευθύνονται για όλη την ατμόσφαιρα. Από την άλλη, οι folk και pop ήχοι ακόμα τους δένουν με το παρελθόν τους, είτε τους κάνουν να μοιάζουν με σύγχρονους Byrds είτε Gandalf ανάλογα με πώς θα τους πιάσει το αυτί του ακροατή κάθε φορά.

Πέρα από το single που ήδη αναφέρθηκε και πιθανότατα αποτελεί και το καλύτερο τραγούδι ενός δίσκου με μόνο καλά τραγούδια, εντυπωσιακή είναι και η εναρκτήρια δυάδα των "Connector" και "White Bird" που ρέουν το ένα μέσα στο άλλο. Σε άλλο στυλ αλλά ίδιο κλίμα, η μπαλάντα που χαρίζει το όνομά της στο άλμπουμ έχει τα πιο ήπια θέλγητρα από όλα τα άλλα τραγούδια με μαεστρική παραγωγή που φέρνει μπροστά τη φωνή του Skelly και τα ντραμς του αδερφού του, αλλά είναι η λεπτομέρεια στο βάθος (είναι φλάουτο αυτό που ακούω;) που κάνει τη διαφορά. Παρόμοιο τρικ με ισάξια αποτελέσματα λίγο αργότερα ακολουθεί στο "Beyond The Sun" και λιγότερο στο "She Runs The River". Υπάρχουν και πιο ευθεία ροκάκια που αγγίζουν τα όρια του garage όπως τα "Million Eyes", "Holy Revelation" και "Fear Machine", αλλά παρότι ακούγονται ταιριαστά στη σειρά τους δεν είναι αυτά για τα οποία θα θυμόμαστε την όγδοη στούντιο δουλειά τους. Αντίθετα, ακόμα και «εύκολα» τραγούδια, όπως τα "Miss Fortune", "It’s You", έχουν τόσο έντονα την ταυτότητα του συγκροτήματος όπως όλα αυτά τα χρόνια έχει διαμορφωθεί που έχουμε μάθει πλέον να τα περιμένουμε.

Το περίεργο δεν είναι ότι οι Coral δημιούργησαν τον δίσκο που μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο και του καλύτερου της καριέρας τους, έναν τίτλο που τελικά μάλλον πολλές δουλειές τους δικαιούνται και καμμία ταυτόχρονα. Το περίεργο είναι ότι μετά από ένα σημαντικό διάστημα αποχής και ενώ παραμένει ένα πρώην βασικό τους στέλεχος (Bill Ryder-Jones) μακριά τους, καταφέρνουν να ακούγονται με μία εντυπωσιακή συνέχεια, να εξελίσσουν τον ήχο τους και να φαίνεται ότι έχουν ξεκάθαρη κατεύθυνση προς τα πού θέλουν να πάνε.