The Antlers

«Ωριμότητα» είναι η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό, ακούγοντας τον νέο δίσκο των Antlers. Μιας μπάντας η οποία έχει ξεχωρίσει μαζί με τους Beach House και μερικούς άλλους στον χώρο της σύγχρονης dream pop, παραδίδοντας πάντα αξιόλογες δουλειές. Το απόγειο της αναγνώρισής τους μπορεί να ήρθε το 2009 με το "Hospice", όμως το εξαιρετικό "Burst Apart" (2011) αποτέλεσε εξέλιξη και κράτησε πολύ ψηλά τον πήχη, κάτι που συνεχίζει να συμβαίνει και στο νέο αυτό πόνημα.

Η ωριμότητα της μπάντας στο "Familiars" συνίσταται κυρίως στην τελειοποίηση του ήχου της, στον εμπλουτισμό των ενορχηστρώσεων, αλλά και στην επίτευξη μιας αξιοθαύμαστης συνοχής σ' όλη τη διάρκεια του δίσκου. Πέρα από τις γνωστές dream pop κιθάρες και τα ατμοσφαιρικά synths, το συγκρότημα από το Brooklyn αυτή τη φορά πόνταρε ιδιαιτέρως στα πνευστά, χρησιμοποιώντας τα ως βασικότατα ηχητικά στοιχεία σε όλα τα κομμάτια του δίσκου. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με τη «λεπτοκαμωμένη» λογική του Michael Lerner στα τύμπανα, έδωσε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα τους jazzy πινελιά στα ambient ηχοτοπία που ανέκαθεν δημιουργούσαν. Η παραγωγή συνεισφέρει τα μέγιστα σε ένα καλαίσθητο ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ η συνοχή του δίσκου δεν αφήνει αμφιβολίες για το ότι πρόκειται για ένα πλήρως συνειδητοποιημένο και εμπνευσμένο δημιούργημα.

Η γλυκεία ομίχλη που φέρνει στον χώρο η μουσική των Antlers κρύβει συνθέσεις όμορφες, οι οποίες όμως απαιτούν υπερβολικό χρόνο για να ξεδιπλωθούν. Τα μελωδικά μοτίβα ανακυκλώνονται ξανά και ξανά, τραβιούνται όσο πάει, μέχρι να έρθει η εναλλαγή και να ακουστεί κάτι διαφορετικό. Και αυτό το διαφορετικό τελικά δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά. Τα κομμάτια μπορεί να φέρονται με τον καλύτερο τρόπο στο ακουστικό αισθητήριο, όμως δεν είναι αρκετά πλούσια σε ιδέες για να κρατήσουν έξι, εφτά ή και οχτώ λεπτά, όπως συμβαίνει συνήθως. Αυτό, βέβαια, συνέβαινε πολύ περισσότερο στον τελευταίο, για παράδειγμα, δίσκο των Swans, όμως εκεί υπήρχε πολύ έντονο παιχνίδι εντάσεων και κλιμακώσεων, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Κάθε κομμάτι αποτελείται από έναν κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο πλέκεται η σύνθεση, χωρίς να αποκλίνει ποτέ ιδιαίτερα από την αρχική ιδέα. Γι' αυτό και τέτοιες μεγάλες διάρκειες κομματιών μάλλον περισσότερο αδικούν τον δίσκο, παρά τον αναδεικνύουν.

Βραδυφλεγές και εκλεπτυσμένο καθώς είναι, το "Familiars" δεν θα ακουστεί εύκολα από όλους. Αποκτά, πάντως, οπωσδήποτε θετικό πρόσημο και συνιστά μια καλοδεχούμενη προσθήκη στην δισκογραφία των Antlers.