Tesseract

Το παιχνίδι των εντυπώσεων είναι ύπουλο, καθώς δημιουργεί προσδοκίες οι οποίες πρέπει να υποστηριχτούν κατάλληλα, αλλιώς η προσγείωση είναι ανώμαλη και δικαιολογημένα. Στη μουσική, και δη στο rock/metal, έχουμε πήξει στα φυντάνια, στους νέους μεσσίες και στα next big things. Ευτυχώς, το φαινόμενο έχει να αρχίσει να φθίνει, όμως αυτές οι σκέψεις με προβλημάτιζαν, καθώς υποδεχόμουν το νέο promo της δουλειάς των TesseracT. Έχω δει το όνομά τους τόσες φορές δεξιά και αριστερά, που παραξενεύτηκα όταν αντιλήφθηκα ότι το "One" αποτελεί μόλις την πρώτη full length δουλειά τους. Η βρετανική καταγωγή της μπάντας νομίζω πως επεξηγεί σε ένα βαθμό την υπερβολή σε όσα είχαν ακουστεί και τα οποία με ανάγκασαν να τους προσεγγίσω με διστακτικότητα. Τελικά, οι ενδοιασμοί μου αποδείχτηκαν μάλλον λανθασμένοι, αφού οι TesseracT δείχνουν να ανταποκρίνονται στις υψηλές προσδοκίες που φρόντισαν να δημιουργήσουν για αυτούς, τόσο η εταιρεία τους, όσο και ο τύπος της χώρας τους.

Πρόκειται για μια μπάντα που ανήκει στη «νέα γενιά των πραγμάτων» της σκληρής μουσικής και θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στη νοητή προέκταση του prog, όπως αυτή ορίζεται από μπάντες όπως οι Tool ή οι Meshuggah. Το υπόστρωμα της μουσικής που παίζουν οι TesseracT ανήκει στους πρώτους, ενώ η κοφτή riff-ολογία και τα μέτρα «σπαζοκεφαλιά» δίνουν σαφή αναφορά στους δεύτερους, με το πνεύμα του Devin Townsend να είναι διάχυτο στο δίσκο. Σε αυτά τα στοιχεία προσθέτουν δόσεις προσωπικού στίγματος, τις οποίες περνάνε μέσω των μελωδικών γραμμών τους, παραπέμποντας στους θεούληδες Karnivool, για όσους είναι πιο διαβασμένοι. Παράλληλα, το όλο στήσιμο της μουσικής τους και ειδικά η χρήση των φωνητικών (καθαρά / screams) κάνουν το άκουσμα πιο προσιτό σε μια σκηνή που περνάει το peak της εμπορικότητάς της αυτή τη στιγμή και εκπροσωπείται από μπάντες όπως οι Architect ή οι Bring Me The Horizon.

Τα πρώτα πράγματα που εντυπωσιάζουν στην ακρόαση του "One" είναι η παραγωγή και το επίπεδο τεχνικής κατάρτισης της μπάντας, ενώ εξειδικεύοντας περισσότερο μπορώ να πω πως τα φωνητικά του Daniel Tompkins και τα τύμπανα του Jay Postones είναι αυτά που προσδίδουν την επιπλέον αξία στο άλμπουμ. Πραγματικά, όλο το άλμπουμ κινείται σε υψηλότατο επίπεδο, όντας απαιτητικό άκουσμα, χωρίς όμως να κουράζει. Το μόνο θεωρητικό μειονέκτημα είναι πως δε διασπάται εύκολα σε επιμέρους τραγούδια, αλλά όπως αποσαφηνίζει και η μπάντα ως στόχο είχε τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ με συνοχή, κάτι το οποίο και κατάφερε. Ωστόσο, μπορείτε να τσεκάρετε το πρώτο video για το "Deception - Concealing Fate Part Two", που επιλέχτηκε ως πιο προσιτό πρώτο δείγμα, και να αντιληφθείτε πως δεν έχουμε κάτι τόσο εμπορικά φιλικό. Όλη η εξαλογία "Concealing Fate" (που κυκλοφόρησε ως αυτοτελές EP πέρσι) είναι εξαιρετική, με τα 8,5 λεπτά του πρώτου μέρους "Acceptance" και το μικρό ξέσπασμα του πέμπτου μέρους "Epiphany" να εξέχουν. Συμπληρωματικά, θα ξεχωρίσω το πόσο ομαλά προκύπτουν μεταβάσεις από καθαρά σε scream φωνητικά στο "Nascent" ή την alternative γεύση που μου αφήνει το κλείσιμο του "Eden".

Όπως μας πληροφορούν, στην ειδική έκδοση θα υπάρχει ένα bonus DVD με πολύ ενδιαφέρον υλικό, που κάνει ακόμα πιο ελκυστική την αγορά του άλμπουμ, μια προδιάθεση που όμως οι TesseracT κέρδισαν πρωτίστως με την αξία της μουσικής που περιλαμβάνει το ντεμπούτο άλμπουμ τους. «Forward thinking metal» είχε κάπου πάρει το μάτι μου να αναφέρεται ο ευρύτερος ήχος και δε μπορώ παρά να συμφωνήσω, με τους TesseracT να βάζουν highlighted το όνομά τους δίπλα στους Protest The Hero, για τους οποίους θα ανοίγουν την αμερικανική περιοδεία. Το "One" αποτελεί -πέραν από ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο- μια εξαιρετική μουσική πρόταση στην προοδευτική metal αντίληψη.