Tennis

Ακούγοντας έναν από πιο ενδιαφέροντες φετινούς indie δίσκους, το πολύ καλό "Father, Son And Holy Ghost" των Girls, δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω για ένα δισκάκι που μπορεί να κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς (όταν τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονταν στο πρώτο Grand Slam της σεζόν στην Αυστραλία), αλλά είναι τόσο αξιόλογο που θα ήταν πραγματικά κρίμα να ξεχαστεί κι ας κοντεύει να κλείσει χρόνο. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, αυτό είναι το ουσιωδέστερο αντικειμενικό κριτήριο που έχουμε στη διάθεσή μας για να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάχυ όταν μιλάμε για μουσική. Οι καλοί δίσκοι είναι εκείνοι που υπερβαίνουν την επικαιρότητα και καταφέρνουν να κρατούν το ενδιαφέρον για παραπάνω από λίγες μόλις εβδομάδες και το "Cape Dory" τα έχει πάει θαυμάσια (στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον). Πρόκειται για το ντεμπούτο ενός ντουέτου από το Denver, που δραστηριοποιείται υπό το όνομα Tennis, και με την indie / dream pop του είναι ό,τι πρέπει για να μάς οδηγήσει στο καταληκτικό τουρνουά της χρονιάς που χαρακτηρίστηκε από την άνευ προηγουμένου κυριαρχία του Σέρβου τεννίστα Novak Djokovic.

Πίσω από το δίσκο και τις πολλές ομορφιές του κρύβεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Τα δύο μέλη των Tennis, ο Patrick Riley και η Alaina Moore, γνωρίστηκαν όταν σπούδαζαν Φιλοσοφία στο Κολλέγιο. Ταίριαξαν, παντρεύτηκαν και υποσχέθηκαν στον εαυτό τους πως, με το που θα αποφοιτούσαν, θα πωλούσαν όλα τα υπάρχοντά τους ώστε να μαζέψουν χρήματα για να αγοράσουν ένα μικρό ιστιοφόρο που θα τους επέτρεπε να ταξιδέψουν αποκλειστικά με τη δύναμη των ανέμων, αφήνοντας πίσω τους το Denver. Βέβαια, καλά είναι τα όνειρα, αλλά το Colorado είναι η ορεινότερη Πολιτεία των Η.Π.Α. (αν εξαιρέσει κανείς την Alaska) και βρίσκεται στο μέσο της χώρας, απέχοντας από τη θάλασσα όσο απέχουμε εμείς από τη Γαλλία. Έτσι, προτού καλά-καλά ξεκινήσουν, είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές αντικειμενικές δυσκολίες (π.χ. πώς μαθαίνεις ιστιοπλοΐα όταν είσαι τόσο μακριά από τη θάλασσα;).

Παρ' όλα αυτά, οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν -έστω κι ανορθόδοξα- (π.χ. τα βασικά περί ιστιοπλοΐας τα έμαθαν διαβάζοντας βιβλία και παρακολουθώντας videos του τύπου «μάθε πώς...») και η υπόσχεση τηρήθηκε.  Έτσι, πριν από δυόμισι χρόνια και για διάστημα επτά μηνών υλοποίησαν το όνειρό τους, πραγματοποιώντας το διάπλου της ανατολικής ακτογραμμής των Η.Π.Α. (2.500 ναυτικά μίλια). Τα τραγούδια του "Cape Dory" διηγούνται εκείνη την ιστορία και λειτουργούν ως πρώτη βοήθεια για πεσμένο ηθικό, φτιάχνοντας το κέφι, όπως οφείλει να κάνει κάθε δίσκος που σέβεται τον εαυτό του και ανήκει σε αυτό το είδος.
 
Καβάλα σε ένα super-cool κύμα, μάς μεταφέρουν στην απλότητα της ζωής του ναύτη, σκαρώνοντας τη μια γλυκιά μελωδία μετά την άλλη. Στη θάλασσα οι προτεραιότητες  αναδιατάσσονται και ο χρόνος μετράει αλλιώς. Δεν υπάρχει ημερήσια διάταξη. Ένας ιστιοπλόος νοιάζεται μόνο για τη δύναμη και την κατεύθυνση του ανέμου και την κατάσταση του νερού. Κι όταν όλα αυτά «μεταγραφούν» σε μουσική, η μουσική δε μπορεί παρά να είναι απλή, όμορφη κι αρμονική και -το κυριότερο- μπορεί να αναπαραχθεί μέσα από ένα σφύριγμα δίχως να χαθεί τίποτε από την ουσία της. Θυμηθείτε, ας πούμε, τα διασημότερα τραγούδια των Beatles με θαλασσινή αύρα ("Yellow Submarine" και "Octopus's Garden"). Είναι τόσο απλά για τον καθένα να τα σφυρίξει και -φυσικά- ταιριάζουν γάντι στις περιορισμένες φωνητικές δυνατότητες του Ringo.

Δε θα πέταγα τίποτε από το "Cape Dory". Κάθε κομμάτι έχει από μια σπιρτόζα μελωδία. Ωστόσο, τα "South Carolina" και "Seafarer" παραείναι καλά για να μην τύχουν ειδικής μνείας. Ωραιότατες κιθάρες, μπόλικο reverb και τα super-duper-glitter-duplex φωνητικά της Moore (που δεν ιδρώνει με τίποτε) μάς ταξιδεύουν πάνω σε μια σανίδα του surf χωρίς να βραχούμε. H φωνή της θυμίζει την πρώτη, ανέμελη εποχή της Nina Persson των Cardigans (που με τη σειρά τους μάς θύμιζαν τη flower power των '60s) και οι Tennis έρχονται να προσθέσουν ένα σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα της dream pop, η οποία τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλη άνθιση με μπάντες όπως οι Best Coast ή οι Beach House.

Προσωπικά, ανάλογα με τη διάθεσή μου, βρίσκω από διασκεδαστικό έως απολύτως γαμάτο ότι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα projects που κρύβεται πίσω από φετινό άλμπουμ προέρχεται από κάποιους που -φαινομενικά τουλάχιστον- γράφουν ανώδυνη indie pop δίχως πολλά-πολλά. Αλλά όπως μου έγραφε κι ένας αγαπητός αναγνώστης κάτω από τη Florence τις προάλλες: «η καλύτερη τέχνη είναι αυτή που βγαίνει αβίαστα...». Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το "Ceremonials" είναι πολύ καλό, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει απόλυτο δίκιο! Όταν έχουν συσσωρευτεί αξιόλογες εμπειρίες, το πράγμα μιλάει από μόνο του, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, και η ιστορία που λέει είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα. Για αυτό κι εγώ θεωρώ το "Helplessness Blues" των Fleet Foxes σημαντικότερο δίσκο της χρονιάς με διαφορά και για αυτό παραλίγο να βάλω το logo «Rocking Επιλογή» πάνω σε αυτό το -κατά τ' άλλα- απαίσιο εξώφυλλο του "Cape Dory". Αφιερωμένο λοιπόν αυτό το «αβίαστο».