Temples

Οι Temples είναι ένα κουαρτέτο από το Ην. Βασίλειο, όπως μπορεί κανείς ενδεχομένως να μαντέψει από το εξώφυλλο, και το "Sun Structures" είναι το πρώτο τους full-length σκίρτημα στον ρετρό ετούτο κόσμο. Έχουν προηγηθεί δύο EP πέρσι και πρόπερσι, τα οποία δεν τράβηξαν ιδιαίτερα την προσοχή, εν αντιθέσει με αυτό εδώ το πόνημα: Πριν καν κυκλοφορήσει το "Sun Structures", οι Temples είχαν ήδη κλείσει θέση σε αρκετά σημαντικά βρετανικά φεστιβάλ. Πρόκειται για ένα φαινόμενο στο οποίο πρωτοπόρα είναι η μουσική alternative / indie βιομηχανία της Αγγλίας (την οποία, ομολογώ, διόλου δεν συμπαθώ): κατά το φαινόμενο αυτό επί της ουσίας ...προαποφασίζεται ότι ένα συγκρότημα θα κάνει επιτυχία. Βέβαια, ορισμένες φορές η βιομηχανία αυτή έχει την τύχη με το μέρος της και τα αντίστοιχα ντεμπούτα είναι όντως τόσο ποιοτικά και τόσο φρέσκα όσο τα επιθυμούμε. Παραδείγματα αυτού, το εθιστικό ντεμπούτο των Alt-J πρόπερσι και το πανέμορφο "Sun Structures", την κριτική του οποίου διαβάζετε σε αυτές τις αράδες.

Οι πρώτες νότες του εναρκτήριου "Shelter Song", το οποίο δεν συγκαταλέγεται στις δυνατότερες στιγμές του άλμπουμ, είναι αρκετές για να συνειδητοποιήσει κανείς τι ακριβώς έχουμε εδώ: Νέο-ψυχεδέλεια, ή μάλλον, για να είμαστε ακριβολόγοι, neo-psychedelia... Αυτό το είδος που έχει πάρει τα πάνω του και μπάντες σαν τους Αυστραλούς Tame Impala γνωρίζουν πρωτόγνωρη επιτυχία. Η αλήθεια του δίσκου των Temples βρίσκεται εν μέρει στο δεύτερο και στο τρίτο τραγούδι του: Το ομώνυμο "Sun Structures" έχει σωστό vibe και υπέροχα γυρίσματα που θα φέρουν στο μυαλό τους (θεούς, όπως μας απέδειξαν ΚΑΙ στο live τους εδώ) Black Angels, ενώ το "The Golden Throne" που ακολουθεί συνοψίζει όλα τα στοιχεία που -μόλις- αγαπήσαμε στους Temples: την βρετανίλα, την ψυχεδέλεια, τις όμορφες, αξιομνημόνευτες μελωδίες και το μπόλιασμα της ανεμελιάς με τη νοσταλγία...

Αυτά τα δύο τελευταία συναισθήματα που βγάζει ο δίσκος σε μια σχεδόν παλμική επανάληψη με δελέασαν να τον χαρακτηρίσω, δικαίως ή αδίκως, πνευματικό παιδί του "Eleanor Rigby" των Beatles, αλλά και ολόκληρου του "Revolver" σε μια δεύτερη ματιά. Ούτως ή άλλως, η επιρροή των σκαθαριών σε όλες σχεδόν τις συνθέσεις είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όπως για παράδειγμα στην γλυκύτατη μπαλάντα "Move With The Season". Λίγο πριν το νήμα του τερματισμού, συναντάμε το πιο ιδιαίτερο τραγούδι του δίσκου -και το πιο μεγάλο σε διάρκεια, αφού κρατάει 6:30- το βεδουίνικο "Sand Dance", όπου συμβαίνουν κάποιοι άκρως ενδιαφέροντες ψυχεδελικοί στροβιλισμοί.

Εν ολίγοις, δεν βρήκαμε απλά ακόμα μια μπάντα για την to-check λίστα μας, αλλά έναν δίσκο με πάρα πολλά εμπνευσμένα κομμάτια να μας συνοδεύει για το υπόλοιπο της χρονιάς - και όχι μόνο.