Tarja

Αφού, λοιπόν, ο καιρός πέρασε και όλοι μας συνειδητοποιήσαμε βαθιά μέσα μας ότι η Tarja δεν αποτελεί πια μέλος των Nightwish, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποφασίσουμε αν το πιο πολυσυζητημένο διαζύγιο των τελευταίων ετών θα μπορούσε να αποβεί θετικό για την ίδια αλλά και για εμάς τους ακροατές, από μουσικής απόψεως πάντα.

Και εκεί που οι Nightwish μοιάζουν να έχουν ξεπεράσει την απώλεια εδώ και πολύ καιρό, ίσως και πριν από το ίδιο το γεγονός, κυκλοφορώντας ένα καταπληκτικό πραγματικά album (www.rocking.gr/review1396.php), μια εκ των διασημότερων φωνών της δεκαετίας που διανύουμε υπογράφει επισήμως το χαρτί που θέτει τον εαυτό της μακριά από ό,τι έκανε μέχρι σήμερα, γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη της σε γεγονότα και πρόσωπα. Το χαρτί που υπογράφει η Tarja φέρει τον τίτλο "My Winter Storm" και αποτελεί τη δεύτερη ουσιαστικά solo δουλειά της, μετά το "Henkäys Ikuisuudesta", το οποίο θα μπορούσε να κοσμεί τα ράφια ενός εποχιακού μαγαζιού με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ διαφορετικό. Η καλλιτέχνης, κατασταλαγμένη και ώριμη ατομικά πλέον, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι αυτό που θέλει να κάνει μουσικά είναι αυτό που ακούμε στο "My Winter Storm".

Όποιος ευελπιστούσε ότι η δουλειά αυτή θα είναι μια φυσική συνέχεια της παρουσίας της στους Nightwish μάλλον δε γνώριζε καλά τα πράγματα και τις αιτίες που οδήγησαν την Tarja μακριά από το group. Οι μουσικές διαφορές της με το υπόλοιπο group και η όλο και μικρότερη επαφή που ήθελε να έχει με το metal δε θα μπορούσαν παρά να έχουν μια φυσική συνέχεια όπως το "My Winter Storm". Οπερετικά φωνητικά, ατμοσφαιρικές μελωδίες, πλαισιωμένες από -επιτηδευμένα τις περισσότερες φορές- ορχηστρικά μέρη που μάλλον κουράζουν τον μέσο ακροατή.

Ασφαλώς το όνομα και μόνο της Tarja ήταν αρκετό για να κάνει μια πολυεθνική, σαν την Universal, να την αναλάβει, με αποτέλεσμα την πολύ έντονη προώθησή της, κάτι που έγινε εμφανές και στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως οι ενστάσεις είναι αρκετές. Είναι δεδομένο ότι η Φινλανδή είναι αυτή τη στιγμή τόσο ψηλά, γιατί σε αυτή τη θέση την οδήγησε η λατρεία που έδειξαν στο πρόσωπό της οι απανταχού οπαδοί των Nightwish και γενικότερα του metal ιδιώματος. Αυτά όλα όμως μοιάζουν μακρινό παρελθόν για την κυρία Turunen, η οποία με το "My Winter Storm" δηλώνει ευθαρσώς ότι το metal και η μουσική των Nightwish δεν καταλαμβάνει παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του εαυτού της, όταν μιλάμε για τις μουσικές της ανησυχίες και τους πειραματισμούς που συναντούμε στο εν λόγω album. To "Walk Alone" που ανοίγει το album αποτελεί μια πολύ καλή εισαγωγή για αυτό που θα επιθυμούσαμε να ακολουθεί και παραπλανεί ελαφρώς, αφήνοντάς μας μια μικρή ελπίδα για το υπόλοιπο album, αλλά δυστυχώς οι πολλές μέτριες στιγμές του απογοητεύουν.

Για να είμαι απόλυτα δίκαιος πρέπει να παραδεχτώ ότι μετά από πολλές ακροάσεις σίγουρα το album έχει να σου δώσει κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα, αλλά μόνο αν αποβάλλεις από πάνω σου το μουσικό παρελθόν και την προηγούμενη εικόνα της τραγουδίστριας. Το λυπηρό είναι ότι ακόμα κι όταν η Tarja προσπαθεί να θυμηθεί το metal παρελθόν της με το "Ciaran's Well" το αποτέλεσμα είναι η απρόσμενη χαρά του forward του οποίου η ύπαρξη στο cd player βρίσκει το νόημά της.

Θα κρατήσω, λοιπόν, τη συνολική ατμόσφαιρα του album, τις αρκετά προσεγμένες slow στιγμές που ταιριάζουν αδιαμφισβήτητα στην Tarja ("The Reign", "Minor Heaven", "Calling Grace") και την παρουσία του Kiko Loureiro (κιθάρα - Angra), ο οποίος, λόγω της φύσης του album, περνά πραγματικά απαρατήρητος, και θα ξεχάσω πολύ γρήγορα τη διασκευή στο "Poison" του Alice Cooper, συγχωρώντας την Tarja λόγω πρότερου έντιμου βίου. Αν και οι συγκρίσεις δε θα έπρεπε να είναι το απόλυτο μέτρο κριτικής... πάω να ακούσω για νιοστή φορά το "Dark Passion Play".