Tarja

Πιστεύω ότι για την Tarja Turunen δεν χρειάζονται πολλές εισαγωγές. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η πολυάσχολη σταρ βρίσκεται στην επικαιρότητα εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια· ενδεικτικά, παραβλέποντας τις περιοδείες και τη συμμετοχή της στο τηλεοπτικό "The Voice" της χώρας της, τα τελευταία τρία χρόνια έχει να επιδείξει μία συνεργασία με τους Within Temptation, άλλη μία με τον Mike Oldfield, το "Beauty and the Beat" project με τον Mike Terrana, την κυκλοφορία ενός δίσκου κλασικής μουσικής και την περίπου-επανακυκλοφορία του ζωντανά ηχογραφημένου "Luna Park Ride".

Λόγω αυτής της μεγάλης ποσότητας κυκλοφοριών, παρά το γεγονός ότι οι δύο προηγούμενοι δίσκοι της ήταν εξαιρετικοί, οι προσδοκίες μου ήταν σχετικά μετριασμένες. Όταν μάλιστα ανακοινώθηκε το prequel-EP "The Brightest Void", καθώς "προέκυψε πολλή μουσική για ένα μόνο άλμπουμ", οι αμφιβολίες μου κάθε άλλο παρά μειώθηκαν. Βέβαια αν η Tarja έχει αποδείξει δύο πράγματα στη μέχρι τώρα σόλο καριέρα της, αυτά είναι ότι είναι εξαιρετική multitasker και ότι δεν φοβάται, έχοντας ως βάση το συμφωνικό metal που την καθιέρωσε, να πειραματιστεί με ήχους που ξεφεύγουν από το στενό εύρος του σκληρού ήχου.

Αυτή τη φορά, μετά το μπερδεμένο "My Winter Storm", το πιο heavy "What Lies Beneath" και το σχεδόν προοδευτικό "Colours In The Dark", το σύνολο ακούγεται περισσότερο ισορροπημένο και δεμένο, με λιγότερες, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσες, δόσεις πειραματισμού. Το εξαιρετικό εισαγωγικό "Innocence" είναι χαρακτηριστικό ως προς το συνολικό ύφος του δίσκου· η μελωδία του πιάνου, που έχει κάτι από κλασσική μουσική, το ουσιώδες rhythm section, οι μετρημένες κιθάρες, τα συνοδευτικά έγχορδα και φυσικά τα εξαιρετικά φωνητικά, όλα βρίσκονται στη θέση τους και είναι ταιριασμένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εξίσου δυνατό είναι το "Demons In You", ένα από τα πιο heavy κομμάτια που έχει γράψει η Tarja, στο οποίο τα metal κοψίματα εναλλάσσονται με funk περάσματα και περιλαμβάνει τη συμμετοχή της Alissa White-Gluz σε growls και καθαρά φωνητικά.

Το πιασάρικο "No Bitter End" έχει έναν 80s hard rock αέρα, ενώ η πιο μελωδική πλευρά της Φινλανδής εκπροσωπείται από το πανέμορφο ακουστικό "The Living End". Από το δεμένο σύνολο ξεχωρίζουν το θεατρικό "Diva", με την έντονη παρουσία της ορχήστρας, το "Undertaker", που μοιάζει βγαλμένο από τις μέρες που το συμφωνικό metal είχε τις δόξες του, και το "Too Many", με την prog αισθητική και τα πολλαπλά επίπεδα στον ήχο. Άξια αναφοράς είναι επίσης η διασκευή στο "Supremacy" των Muse, που ταίριαξε άψογα με την ογκώδη παραγωγή και τις οπερετικές κορώνες. Προσωπικά θα ήθελα να είχε συμπεριληφθεί και η συνεργασία με τον Michael Monroe στο "Your Heaven And Your Hell" στα πλαίσια του δίσκου, αλλά αυτό λίγο επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα.

Συνδυάζοντας ιδανικά τις επιρροές της δημιουργού του, το "The Shadow Self" ακούγεται ουσιαστικά ώριμο και στέκεται με επιτυχία ανάμεσα στις διάφορες μουσικές κατευθύνσεις που κατά καιρούς έχει ακολουθήσει. Αρχικά, ίσως να ξενίσει μέχρι έναν βαθμό η έλλειψη έντονων πειραματισμών ή εκπλήξεων. Ό,τι μπορεί να χάνεται από αυτή την επιλογή όμως, κερδίζεται από τις ίδιες τις συνθέσεις και τη δύναμη του συνόλου. Χωρίς καμία αμφιβολία, ο δίσκος κρατάει την Tarja στα υψηλότερα επίπεδα του χώρου και αποτελεί μια ακόμα εξαιρετική προσθήκη στην δισκογραφία της.