Sylvaine

Δεν σας κρύβω ότι ψοφάω για ατμοσφαιρικά, moody ακούσματα. Τι κι αν είναι άνοιξη, τι κι αν είναι καλοκαίρι, έχουν κάτι το μαγικό αυτές οι μουσικές, αυτή η μαυρίλα με τα ψήγματα αισιοδοξίας καταφέρνει πάντα να τραβάει την προσοχή μου. Να σου λοιπόν και ο δεύτερος δίσκος της πολυτάλαντης Sylvaine, γι' ακόμη μια φορά προϊόν, κατά βάση, προσωπικής της δουλειάς, τόσο στη σύνθεση όσο και την εκτέλεση. Έχω εκφράσει και παλιότερα την εκτίμησή μου σε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία μουσικών που μόνοι τους παλεύουν και προσπαθούν να εξωτερικεύσουν τις ιδέες τους, και το "Wistful" έρχεται να με επιβεβαιώσει στο ότι αν το όραμα και η όρεξη υπάρχει, το αποτέλεσμα σφύζει από αγνότητα και ακεραιότητα.

Η μουσική της Sylvaine κινείται ξεκάθαρα στο μονοπάτι των Alcest και του γενικότερου blackgaze-shoegaze ήχου, εξάλλου ο ίδιος ο Neige των Alcest έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του καθήμενος στο drum throne. Η επιρροή είναι το λιγότερο προφανής, αλλά παραδόξως δεν είναι κάτι που σε ξενερώνει στο άκουσμα. Ίσως να 'ναι η φωνή της Sylvaine που δίνει το κάτι ξεχωριστό. Ως επί το πλείστον αιθέρια και γλυκιά, με σποραδικά ξεσπάσματα και black-ο-ειδή screams, άλλες φορές πάλι παράλληλα χρησιμοποιούμενα ως layers στον ήχο, τα φωνητικά προσδίδουν χαρακτήρα σε μια κατά τ' άλλα όχι και τόσο πρωτότυπη μουσική κατεύθυνση.

Κάτι τέτοια άλμπουμ δεν τα ακούς για τα πιασάρικα κομμάτια, αλλά περισσότερο για τη συνολική αίσθηση. Στο "Wistful" υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το εισαγωγικό "Delusions", το αέρινο "Wistful" που κλείνει το άλμπουμ, αλλά και το πιο άγριο "Earthbound". Προσωπικό αγαπημένο το ομώνυμο κομμάτι, που βασίζεται στα φωνητικά και τη γεμάτη delay κιθάρα, χωρίς τύμπανα και παραμόρφωση, γεμάτο συναισθηματική φόρτιση και απλοϊκή ομορφιά. Η παρουσία των εγχόρδων στο δεύτερο μισό του κομματιού είναι μια πινελιά που το ανυψώνει ακόμη περισσότερο, κι όπως έχει αναφέρει και η ίδια η δημιουργός, αντικατοπτρίζει πλήρως το όραμα και τον σκοπό της μουσικής της.

Αν υπάρχει κάτι αρνητικό σ' αυτό το άλμπουμ, ή πιο σωστά ιδιαίτερο, είναι πως μάλλον πρέπει να είσαι στην κατάλληλη διάθεση για να το ακούσεις. Σε σημεία τείνει να γίνεται κάπως ομοιογενές και μονότονο, άλλες φορές πάλι κυλάει σαν νεράκι. Είναι μάλλον θέμα ψυχολογίας και διάθεσης, εξάλλου δεν είναι και η πιο χαρούμενη μουσική του κόσμου. Όταν, όμως, καταφέρνει να σε «πιάσει», σε γραπώνει για τα καλά.