Swallow The Sun

Οι Swallow The Sun είναι από αυτές τις μπάντες που δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ. Κάθε κυκλοφορία είναι πάντοτε σταθμός για το χώρο του μελωδικού doom-death metal, οπότε η είδηση ενός τριπλού (!) δίσκου ήταν χαράς ευαγγέλιο για όλους τους φίλους του χώρου. Όπως μας είχαν οι ίδιοι περιγράψει, κάθε δίσκος του "Songs From The North" κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση, με το πρώτο μέρος να αποτελεί το «τυπικό» άλμπουμ των Swallow The Sun στον ήχο που μας έχουν συνηθίσει, το δεύτερο πιο folk-ακουστικό χωρίς καθόλου metal στοιχεία, ενώ το τελευταίο μέρος είναι ένα σκοτεινό, αργόσυρτο funeral doom δημιούργημα.

Είναι εύλογο να προκύπτουν αμφιβολίες και ερωτήματα όταν πρόκειται για ένα τόσο μεγαλεπήβολο έργο. Θα καταφέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον σε δυόμιση ώρες διάρκειας; Θα διατηρηθούν οι ισορροπίες μεταξύ των δίσκων; Θα ήταν καλύτερο αν κάποια κομμάτια παραλείπονταν και είχαμε ένα άλμπουμ μικρότερης διάρκειας; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με απόλυτο τρόπο. Και αυτό γιατί είναι τόσο μεγάλη η ποσότητα της μουσικής που χρειάζεται πολύ χρόνο και μπόλικες ακροάσεις για να μπορέσουμε να εξάγουμε ένα συμπαγές συμπέρασμα.

Αυτό που μου φάνηκε κάπως παράλογο είναι πως εκ των τριών μερών του άλμπουμ, αυτό που μου έκανε τη μικρότερη εντύπωση είναι το πρώτο, το οποίο θεωρητικά θα ήταν και η «safe» πλευρά του όλου εγχειρήματος. Αντίθετα, στα επόμενα δυο πιο πειραματικά μέρη φαίνεται πως οι Swallow The Sun ξεδιπλώνουν πτυχές τους που ίσως καταπίεζαν λίγο για να διατηρούν τον πυρήνα του ήχου τους.

Το πρώτο κομμάτι, λοιπόν, με το «παραδοσιακό» doom-death που γνωρίζουμε από τη μπάντα, παρουσιάζει κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, ωστόσο δεν επιτυγχάνει να συγκινήσει ιδιαίτερα, με αρκετά κομμάτια να μοιάζουν κάπως διαδικαστικά και όχι τόσο συγκεντρωμένα όπως σε προηγούμενες δουλειές. Ξεχωρίζουν τα "With You Came The Whole Of The World's Tears", "Heartstring Shattering" και "Memory Of Light" τα οποία φέρνουν στο μυαλό διάφορες στιγμές του παρελθόντος αλλά καταφέρνουν να δημιουργήσουν αυτό το ψυχρό αλλά συγκινητικό υπόβαθρο που αποτελεί χαρακτηριστικό της μπάντας.

Ο ενδιάμεσος δίσκος ξεκινάει με αφετηρία τα ψήγματα ακουστικής μελαγχολίας που είχαμε γευτεί σε προηγούμενες δουλειές, τα εξερευνά και τα φέρνει στο προσκήνιο. Πάντοτε κρατούσα μια κρυφή ελπίδα πως θα συνέβαινε αυτό, αφού τα δείγματα που είχαμε πάρει με άφηναν ενθουσιασμένο και περίμενα να δώ πως θα ακούγονταν στο επίκεντρο των κομματιών. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, αφήνοντας μια περισσότερο «φθινοπωρινή» ατμόσφαιρα και μια νοσταλγική διάθεση που σε προκαλεί να ακούσεις κομμάτια σαν το "Pray For The Winds To Come" ή το φοβερό instrumental "66,50'N,28,40'E" με την Agalloch-ική του ψυχοσύνθεση.

Το κλείσιμο του τρίπτυχου γίνεται με το πιο σκοτεινό και βαρύ υλικό που έχουν γράψει ποτέ οι Swallow The Sun, το οποίο παρά τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών και την αργόσυρτη ροή τους ακούγεται το πλέον ενδιαφέρον και ατμοσφαιρικό εκ των τριών. Απ' το ξεκίνημα κιόλας, με το "The Gathering Of Black Moths", η μουσική σε πιάνει από το λαιμό και σε πάει ένα ταξίδι στα απύθμενα σκοτάδια της αβύσσου, με τεράστια riff και τους βρυχηθμούς του Mikko Kotamäki να εναλλάσσονται μεταξύ growls και σάπιων black-ίζοντων screams, ανάλογα με την περίσταση. Η χρήση synths βοηθά στο να ενισχυθεί η απόκοσμη αίσθηση, ενώ επιστρατεύονται ακόμη και ψαλμωδίες στο επικό "The Clouds Prepare For Battle" για να μας αφήσουν άφωνους μπροστά σε αυτόν τον ισοπεδωτικό όλεθρο που διαπέρασε τα τύμπανα και την ψυχή μας.

Επιστρέφοντας στα αρχικά ερωτήματα, η απάντησή τους παραμένει δύσκολη. Αν κρίνουμε όλο το "Songs From The North" ως ένα σύνολο, τότε θα χαρακτηριζόταν «ποιοτικό αλλά κουραστικό». Eίναι σχεδόν αδύνατο να ακουστεί μονοκόμματα ως ένα άλμπουμ, αλλά αμφιβάλλω αν ήταν αυτός ο σκοπός. Τα επιμέρους μέρη περιέχουν κάποιες αδυναμίες, αλλά είναι σίγουρα συμπαγέστατα. Άξιζε η τριπλή κυκλοφορία; Θεωρώ πως ναι. Κλειδί για να απολαύσει κανείς αυτό το δαιδαλώδες έργο είναι να επιλέξει κάθε φορά το μέρος το οποίο ταιριάζει στην επιθυμία και τη διάθεσή του την εκάστοτε στιγμή. Εξάλλου η πρόκληση και η επένδυση χρόνου του ακροατή είναι βασικό στοιχείο της μουσικής που αγαπάμε, κι εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβραβεύει την επιμονή μας.