Suede

Μια τριετία μετά, ήρθε ο διάδοχος του "Bloodsports" να διεκδικήσει το χαμένο Britpop έδαφος. Άραγε, τα κατάφερε;

Μάλλον όχι! Κι αυτό γιατί οι Suede δεν φαίνεται να στόχευσαν ποτέ εκεί. Τα περίπου 48 λεπτά σκοτεινών «Νυχτερινών Σκέψεων» που έγιναν μουσική και ηχογραφήθηκαν μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελλών σχεδόν μονορούφι, γράφτηκαν σαν ένα soundtrack που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέρνο συμφωνικό -ή έστω, art-rock- έργο.

Και σ’ αυτόν τον ευσεβή πόθο εντοπίζονται τα μόνα προβλήματα. Δύο είναι, λοιπόν, οι επί μέρους στόχοι που πρέπει να αποφασίσουμε αν επετεύχθησαν στον παρόντα δίσκο: το μοντέρνο και το «συμφωνικό» του έργου.

Μιας και το δεύτερο σκέλος μας φαίνεται πιο απλό προς απάντηση, θα επικεντρωθούμε αρχικά σ’ αυτό.

Μπορούμε να πούμε πως δικαίως το "Night Thoughts" χαρακτηρίζεται concept άλμπουμ, μιας και μπορεί να γίνει απολύτως κατανοητό μόνο αν η ακρόαση είναι συνεχής από το πρώτο τραγούδι μέχρι το τελευταίο. Rock όπερα σαφώς και δεν είναι, ίσως πλησιάζει στο rock μελόδραμα. Πολλά μουσικά θέματα επανέρχονται σε διάφορα σημεία του και μπλέκονται το ένα με το άλλο, δίνοντας μια έντονη, ασφυκτική, ίσως, αίσθηση συνοχής. Επίσης, διαθέτει σταθερό θεματικό κορμό - την εξέλιξη του βίου, τη θνητότητα και τον στοχασμό πάνω σ’ αυτήν - και όλα τα έγχορδα που όφειλε στην αρχική του σύλληψη, ακόμη και κάποια υποψία χορωδιακών μερών.

Παρ’ όλο, λοιπόν, που υπάρχει η εναλλαγή των συναισθημάτων και οι κατάλληλες επί μέρους συνθέσεις, ο δίσκος δεν τα καταφέρνει να μας αφήσει την αίσθηση του μεγαλειώδους και του ολοκληρωμένου που συνήθως αφήνει η ακρόαση μιας συμφωνίας. Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί δεν ακολουθείται πιστά η δομή της, ήτοι: Γρήγορο Μέρος, Αργό/Λυρικό, Σκέρτσο, Πιο Γρήγορο και τελευταίο Μέρος, που έχει αποδειχθεί ως το μοναδικό σχήμα ανάπτυξης μουσικής που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του ανθρώπινου αφτιού.

Ο ίδιος ο μπασίστας Mat Osman παραδέχθηκε ότι αλλιώς γράφτηκε η μουσική και αλλιώς τελικά παρουσιάστηκε στον δίσκο, δηλαδή με άλλη σειρά και με μετέπειτα προσθήκη αρκετών τραγουδιών. Ίσως όχι σοφή κίνηση. Ίσως και πάλι έτσι καταλήγουμε να μπορούμε να απομονώσουμε τέσσερα - πέντε ωραία τραγούδια, ώστε να τα δούμε να στέκονται και μόνα τους ή να αποκτούν ένα κάποιο airplay ("Outsiders", "No Tomorrow", "What I'm Trying To Tell You", "Like Kids", άντε και το "Pale Snow"), που είναι κι αυτό ένα κέρδος.

Περνώντας στο πρώτο, και πιο υποκειμενικό, σκέλος του αρχικού μας ερωτήματος, δεν έχουμε παρά να εστιάσουμε στη συνολική αισθητική πρόταση του δίσκου και εκεί δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τα στοιχεία εκείνα που θα τον κατέτασσαν ασφαλώς στον σημερινό «μοντερνισμό». Αν και προσωπικά αδιάφορο, εν τούτοις ίσως ενδιαφέρει κάποιον άλλον. Το σύνολο αφήνει μια κλασικίζουσα, ρομαντική -σπανίως Britpop- επίγευση πασπαλισμένη με μπόλικες κιθάρες και δεν δείχνει να διαθέτει κανένα ριζοσπαστικό στοιχείο, ούτε μουσικό, ούτε στιχουργικό, ούτε εκτελεστικό. Οικεία και ευχάριστη αισθητική για κάποιους, αλλά για τους περισσότερους, φοβάμαι, κάπως άτονη ή και παρωχημένη.

Το ρεύμα που έκανε το alternative, mainstream στην Γηραιά Αλβιόνα μένει και πάλι ακέφαλο, καθώς ο ένας από τους τέσσερις ιππότες του καβάλησε το περήφανο άτι του art-κάτι.

Στα δυνατά σημεία του δίσκου συγκαταλέγονται η μοναδική ερμηνεία του Brett Lewis Anderson -που αναμένεται καθηλωτικοξεσηκωτικός στα live- και η στιβαρή απόδοση των ρομαντικών στοιχείων που τα κάνει ελκυστικά ακόμη και σε μη οπαδούς της φάσης. Ίσως, αυτή τη φορά ο δεδομένος χρόνος να προσθέτει ειδική αξία στο θέμα που έχει επιλεγεί και να κάνει το εγχείρημα συγκινητικό. Πάντα μαγευτική η αγγλική post-punk απόγνωση (όπου την συναντάμε) και οι στίχοι πάντα κοφτεροί, αλλά συχνά παραγκωνισμένοι, πνιγμένοι λες, σαν την κοπέλα του εξωφύλλου, στα πλείστα μουσικά τεκταινόμενα κάθε τραγουδιού.

Συνοψίζοντας, ο δίσκος άρεσε και δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί γενικά «καλός» ως άκουσμα, αλλά, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν ξεπερνάει τα εμπόδια που χωρίζουν μια καθ’ όλα σεβαστή προσπάθεια από τον στόχο αυτής.