Subsignal

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο Markus Steffen κι ο Arno Menses έχουν μείνει απελπιστικά μόνοι τους να προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό μια πτυχή του progressive metal που όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουν, είτε για να γίνουν λιγότερο progressive, είτε για να γίνουν πιο «μοντέρνοι», με κοφτά riff, με brutal φωνητικά και γνωστά τρικ στην παραγωγή. Οι Subsignal είναι γνωστό πως συνεχίζουν το καλλιτεχνικό όραμα των τεράστιων Sieges Even, επενδύοντας σχεδόν ρομαντικά στον λυρισμό, ο οποίος στις μέρες μας φαίνεται να μην πουλάει και τόσο.

Αν με το πολύ καλό "Paraiso" πριν δυο χρόνια προσπάθησαν να κάνουν τις συνθέσεις τους πιο προσιτές στο μη-εκπαιδευμένο στο prog αυτί, με το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους "The Beacons Of Somewhere, Sometime" αφήνουν και πάλι τους εαυτούς τους ελεύθερους να ακολουθήσουν τη ροή της μουσικής και να μην περιοριστούν από χρονικές διάρκειες ή δομές. Και για μια ακόμα φορά τα καταφέρνουν περίφημα.

Κατά τα λοιπά, τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν είναι γνωστά και παρόντα για μια ακόμα φορά. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο μοιράζονται το ευφάνταστο κιθαριστικό παίξιμο του Markus Steffen και η χαρακτηριστική και πολύ εκφραστική φωνή του Menses. Ο ήχος της κιθάρας εναλλάσσεται διαρκώς, από βαριά (ηχητικά) riff σε όμορφους αρπισμούς, ενώ πάντα υπάρχουν τα περίεργα μέτρα, η χρήση κλασικής κιθάρας και οι φορτωμένες ενορχηστρώσεις, συνεπικουρούμενα από πινελιές βιολιού, κλαρινέτου ή σαξόφωνου σε επιμέρους συνθέσεις.

Τραγούδια σαν το "Tempest" ή το "A Time Out Of Joint" είναι αυτό που περιμένει (και θέλει) κάποιος να ακούσει από τους Subsingal. Εμπνευσμένο λυρικό prog metal, γεμάτο και μάλιστα καλύτερα αποδιδόμενο από τον δικό τους μέσο όρο.

Το "The Rain Will Wash It All Away" ξεχωρίζει τόσο συνολικά όσο και λόγω του εξαιρετικού jazz περάσματος με σαξόφωνο και κλασική κιθάρα κάπου στη μέση, ενώ στο "Ashes Of Summer" ανεβαίνουν λίγο οι ταχύτητες και οι κιθάρες γίνονται λίγο πιο επιθετικές στην πιο άμεση σύνθεση του άλμπουμ.

Μια ακόμα εξέχουσα στιγμή έρχεται στο αργό και μελαγχολικό "A Myth Written In Water", το οποίο με την ακουστική κιθάρα, τα διακριτικά βιολιά, τους στίχους, την ερμηνεία και το συνολικό συναίσθημα που αποπνέει, ανάγεται σε μια πολύ όμορφη σύνθεση.

Εν συνεχεία, μέσα από τα οκτώμιση λεπτά του "Everything Is Lost" περνάνε σχεδόν όλες οι διαφορετικές εκφάνσεις της μπάντας, από τα ακουστικά μέρη στα βαριά riff κι από τα multi layered φωνητικά ως τη χρήση πιάνου, αλλάζοντας συχνά ρυθμό και διάθεση αλλά παραμένοντας ενδιαφέρον καθ' όλη τη διάρκειά του.

Για το τέλος του άλμπουμ, υπάρχει η τετραλογία του ομώνυμου τραγουδιού, που αποτελεί και το αποκορύφωμά του. Με συνολική διάρκεια άνω των είκοσι λεπτών, πρόκειται για μια μεγαλεπήβολη σύνθεση που ορθώς έχει καταμεριστεί σε τέσσερα διακριτά τραγούδια. Μέσα στα τέσσερα αυτά τραγούδια που ενώνονται από κάποιες κοινές μελωδίες περιλαμβάνονται μερικές από τις πιο ωραίες ιδέες που έχουν παρουσιάσει ποτέ οι Subsignal, με το τρίτο μέρος "In This Blinding Light" να είναι απλά συγκλονιστικό.

Μπορεί το benchmark του μαγικού εκείνου "The Art Of Navigating By The Stars" των Sieges Even να μοιάζει ανέγγιχτο, αλλά για μια ακόμα φορά παρουσιάζουν μια πολύ προσεγμένη δουλειά σε όλα τα επίπεδα, που ως σύνολο μοιάζει να υπερτερεί και των τριών προηγούμενων δουλειών τους.

Για όσους γνωρίζουν το επίπεδο αυτών των μουσικών, για όσους δίνουν ακόμα προσοχή σε αισθητικές λεπτομέρειες όπως οι στίχοι ή το artwork και για όσους ακόμα αναζητούν εκείνη την μοναδική μαγεία που κρύβεται στο λυρικό progressive metal, το "The Beacons Of Somewhere, Sometime" δεν μπορεί παρά να συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες φετινές δουλειές.