Steve Hackett

Η ενασχόληση του Steve Hackett με τον κατάλογο των Genesis σε διάφορες μορφές, από CD σε περιοδεία και από εκεί σε DVD, όχι μόνο επανέφερε δικαίως έναν σπουδαίο prog rock κιθαρίστα στο προσκήνιο, αλλά μας θύμισε και γιατί έχουμε υψηλές απαιτήσεις από αυτόν. Απαιτήσεις που εξάλλου ακόμα και η πρόσφατη προσωπική του δισκογραφία, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό συντηρούσε. Το "Wolflight" έρχεται εν μέρει να τις προδώσει.

Εξαρχής αναφερόμενο ως ένα δημιούργημα που έχει σκοπό να σπάσει τα δεσμά των μουσικών ειδών και να ανοίξει νέους ορίζοντες, ταυτόχρονα θέτει ψηλά τον πήχη αλλά και προετοιμάζει για κάτι το υπερβολικό και πομπώδες, σε γνήσιο δεινοσαυρικό prog rock ύφος θα έλεγαν οι κακές γλώσσες. Δυστυχώς όμως καταλήγει κάτι χειρότερο από αυτό, καταλήγει τις περισσότερες φορές κιτς. Είναι δηλαδή θέμα μέτρου και αισθητικής.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του "Wolflight" είναι ένας κλασικίζον λυρισμός από τη μία και ένα ακουστικό folk στοιχείο από την άλλη, συχνά δεμένα μεταξύ τους σε μία και μόνη σύνθεση. Περιέργως δεν είναι ούτε το δέσιμο που χωλαίνει ούτε το folk μέρος της μουσικής. Ειδικά το δεύτερο αποτελεί συχνά ένα από τα θετικότερα σημεία του δίσκου είτε σε ότι έχει να κάνει με το παίξιμο της κιθάρας από τον Hackett, είτε στη σύνθεση, είτε, κι αυτό είναι το εκπληκτικό, στη φωνή του Hackett που ήταν πάντοτε το αδύναμο σημείο του. Για παράδειγμα τόσο το τραγούδι "Wolflght" όσο πολύ περισσότερο το "Love Song To A Vampire" αν είχαν μείνει στα μέρη όπου ο Hackett προσεγγίζει περισσότερο τον singer / sonwriter (έστω και με prog διαθέσεις πάντα) θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα. Αντ' αυτού το μεν ένα εμπλέκει σε όλη του τη διάρκεια, το δε δεύτερο επεκτείνεται προς το τέλος σε νεοκλασικά μονοπάτια. Το χειρότερο δε όλων είναι ότι η παρέμβαση της ηλεκτρικής κιθάρας είναι τόσο κοντά στη metal αισθητική όσο αρκεί για να χαρακτηρισθεί το αποτέλεσμα «cheesy» και στον κρύο, σκληρό ήχο ώστε να μην είναι καθόλου συναισθηματική. Τα δε ορχηστρικά μέρη παλινδρομούν ανάμεσα σε by the book κλασική μουσική και αδιάφορο soundtrack.

Στους διάφορους πειραματισμούς του περνάει και από Ελλάδα όπου στο "Corycian Fire" φέρνει κάτι από Ανατολή (σχετικά απροσδιόριστο μουσικά) αλλά και όπερας εν είδει, προφανώς, Χορού τραγωδίας για να αποδώσει το αίσθημα της επίσκεψής του στο Κωρύκειο Άντρο του Παρνασσού. Τελικά όμως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι με διαφορά το λιτό "Loving Sea" που στα μόλις 3'23" της διάρκειάς του δεν προλαβαίνει να το χαλάσει ο δημιουργός του.

Ίσως είναι παράτολμο αλλά δεν θα είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια αν πούμε ότι το "Wolflight" αποτυγχάνει όχι μόνο εκεί που βάζει στόχο αλλά ακριβώς επειδή βάζει αυτόν τον στόχο. Αν ο Hackett είχε προσπαθήσει απλώς να γράψει ωραία τραγούδια είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Είναι εύκολο να τα διακρίνει κανείς, να εντοπίσει την ουσία τους ανάμεσα στα γυαλιστερά τους στολίδια.