Spirit Adrift

Ακούγοντας κανείς το ντεμπούτο των Spirit Adrift θα μπορούσε να φανταστεί πως πρόκειται για μία καλά δεμένη μπάντα. Το παίξιμο είναι τόσο άρτιο που περισσότερο δίνει την αίσθηση ενός τετραμελούς συγκροτήματος, παρά για το προσωπικό εγχείρημα ενός και μόνο ανθρώπου. Αναφέρομαι στον Nate Garrett (άνετα θα μπορούσε να παίζει τον cowboy με τέτοιο όνομα), ο οποίος ενώ έχει στελεχώσει την μπάντα του για τις συναυλίες, στο στούντιο έχει αναλάβει τα πάντα, από τη σύνθεση των τραγουδιών μέχρι την ηχογράφηση όλων των οργάνων που ακούγονται. Έτσι στα πενήντα λεπτά διάρκειας του "Chained To Oblivion" και στα πέντε του τραγούδια ουσιαστικά ακούμε το μουσικό όραμα ενός ανθρώπου.

Πρόκειται για μελωδικό doom με έντονες επιρροές από Baroness, Candlemass καθώς και μερικά ψυχεδελικά στοιχεία ενσωματωμένα στον ήχο τους. Ουσιαστικές διαφορές στα τραγούδια δεν υπάρχουν, καθώς η μονοτονία ανάμεσα στα μονολιθικά riff είναι το ζητούμενο σε αυτό το είδος μουσικής. Η συνταγή που ακολουθεί ο κ. Garrett είναι λίγο-πολύ κλασική, με τη λύτρωση να έρχεται στο τέλος των τραγουδιών και τις κιθάρες να κλαίνε μέσα από αρμονίες και lead. Αυτό προδίδει και το γεγονός πως ο μουσικός είναι ως επί το πλείστον κιθαρίστας, καθώς η δουλειά σε αυτόν τον τομέα είναι εντυπωσιακή. Αν όχι στο κομμάτι της τεχνικής, τότε σίγουρα στον τομέα της έμπνευσης. Όμορφες μελωδίες, πλήθος effect, εναλλαγές ανάμεσα σε βαριά και ήσυχα σημεία, οι κιθάρες οδηγούν μόνιμα τις συνθέσεις με τα υπόλοιπα όργανα να συνοδεύουν. Προσωπικά, θεωρώ πως το πρώτο κομμάτι "Psychic Tide" και το "Form and Force" είναι τα καλύτερα. Το πρώτο, διότι ανοίγει ιδανικά τον δίσκο, παρουσιάζει τον ήχο της μπάντας και ξεμπροστιάζει όλα τα δυνατά της σημεία και το δεύτερο, διότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μπαλάντα φτιάχνοντας μια ατμόσφαιρα ξεχωριστή και ταιριαστή. Επίσης, το τελευταίο τραγούδι "Hum Of Our Existence" είναι σίγουρα το πιο φιλόδοξο, αλλάζοντας αρκετές φορές το ηχητικό του τοπίο στα εντεκάμιση λεπτά που διαρκεί, θυμίζοντας ύποπτα Baroness στην πορεία...

Για να είμαι ειλικρινής, δεν λάτρεψα το "Chained To Oblivion". Ενώ είναι πραγματικά πετυχημένη η προσπάθεια του μουσικού να γίνει one man band παίζοντας ό,τι όργανο ακούγεται, μου έλειψαν αυτά τα πιασάρικα σημεία που θα μπορούσαν να σκαλώσουν στο μυαλό μου ώστε να τα τραγουδάω μόνος μου. Ενώ ακούγεται εύκολα και κερδίζει την προσοχή, δεν κατάφερε να με αγγίξει στο βαθμό που πέτυχαν οι Windhand ή το "Purple" της Βαρόνης για παράδειγμα. Αν η ποιότητα των κιθάρων έβρισκε τον δρόμο προς τα φωνητικά, θεωρώ πως η κυκλοφορία αυτή θα ήταν πολύ πιο δυνατή και άνετα θα μνημονευόταν στο τέλος της χρονιάς. Παρ' όλα αυτά, έχουμε να κάνουμε με ένα αξιόλογο πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας, ή καλύτερα ενός ανθρώπου, που αν μη τι άλλο έχει πολλές δυνατότητες. Αναμένω...