Six Organs Of Admittance

Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν έχω ακούσει ολόκληρη την δισκογραφία των Six Organs, αλλά από όσο δύναμαι να γνωρίζω και να θυμάμαι, είναι μια μπάντα με νεο-folk ήχο και ψυχεδελικές rock αναζητήσεις. Αυτός εδώ ο δίσκος δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τον ήχο που τους έχουμε συνηθίσει. Εδώ χρησιμοποιείται μια μοναδική μέθοδος που ισχυρίζεται ότι ανέπτυξε ο Chasny τα τελευταία χρόνια (εξαδικό σύστημα), για να δημιουργήσει την τονική, την λυρική και την ρυθμική οντότητα κάθε κομματιού (υπάρχει και βιβλίο που εξηγεί όλο αυτό το πόνημα / ιδέα).

Εξαρχής, λοιπόν, να επισημάνω ότι ο δίσκος δεν θα αρέσει στους περισσότερους φίλους της μπάντας. Δεν έχει πολλά να κάνει με ψυχεδέλειες, εύπεπτες μελωδίες, λογικά και προσιτά κιθαριστικά περάσματα και θα ακουστεί στους περισσότερους σαν ένα συνονθύλευμα μη εμπνευσμένων αυτοσχεδιασμών. Από την άλλη, φίλοι του θορύβου, της μουσικής παράνοιας, του ακραίου αυτοσχεδιασμού και της παραμόρφωσης θα ενθουσιαστούν ιδιαιτέρως.

Έτσι κι εγώ. Από το πρώτο άκουσμα του δίσκου υπερκαλύφθηκα από τις συνθέσεις. Εντυπωσιάστηκα από την ατμόσφαιρα και τον ήχο τον χορδών. Ξετρελάθηκα με τα άρρυθμα, γεμάτα θόρυβο και πειραματισμό feedbacks. To "Wax Chance" είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του Chasny, ποτέ. Sabbath-ικό και εκρηκτικά βαρύ. Το "Hexadic", λοιπόν, καταλαβαίνεις από την αρχή ότι δεν είναι άλλη μια κυκλοφορία της μπάντας, είναι μια εκλεκτική παράκαμψη από τα συνηθισμένα. Αλλά είναι τόσο μπροστά, που δύσκολα θα κατανοηθεί. Είναι τόσο προοδευτικό που δεν ταιριάζει στα ακούσματα ενός απαίδευτου μουσικόφιλου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Six Organs είχαν την φήμη της καινοτομίας. Όμως φέτος το ξεπερνάνε. Το ξεφτιλίζουν. Πάνε ένα βήμα πιο μπροστά. Noise-rock στο τέρμα του ορισμού του. Στο "Maximum Hexadic" που ακολουθεί μου θύμισαν τρελά περάσματα των μουρλών Boris και στο "Hollow River" ένιωσα ότι ακούω μέχρι και Sunn0))). Το σύστημά του δουλεύει εκπληκτικά στο "Sphere Path Code C" και το καθιστά ένα πειραματικό και φρικιαστικά ψυχεδελικό κομμάτι. Άγριοι θόρυβοι με περίεργη αισθητική και επεξεργασία που επισκιάζονται από μια αγωνιώδη προσπάθεια συνάντησης του ακραίου αυτοσχεδιασμού με την jazz και την βαριά psych rock. Σκόρπια μέσα στα εκρηκτικά κομμάτια της κυκλοφορίας, συναντάς και συνθέσεις με πρώιμη post-rock διάθεση ("The Ram") αλλά και κομμάτια με drone προσανατολισμό ("Vestige"). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να σου και κομματάρες σαν το "Hesitant Grand Light" που ουσιαστικά περιορίζονται σε τεταμένες μπασογραμμές που περικλείονται από άκαιρα τύμπανα και ελαφριά γρατζουνίσματα έως γαργαλητά στην κιθάρα. Κάπως έτσι και το "Future Verbs" αναρριχάται με έντονες επαναλήψεις, ελάχιστα χτυπήματα στα τύμπανα και εξαιρετικό χτίσιμο στο μπάσο. Όλα θα κλείσουν με το μεγαλύτερο χρονικά κομμάτι, "Guild", που χαρακτηρίζει τον δίσκο. Φτιάχνει έναν αργόσυρτο και βασανιστικό θόρυβο που ψιθυρίζει ανισόρροπες στιγμές στ' αυτιά σου για να καταλήξει σε ένα γλυκό και παραμυθένιο χάδι που σε σβήνει ολοκληρωτικά.

Δισκάρα που δεν θα επαναληφθεί ποτέ. Κομμάτια που ούτε μία νότα δεν επαναλαμβάνεται μεταξύ τους ποτέ. Ήχος ακραίος. Ιδέες φευγάτες. Μυαλά ανοιχτά.