Sigh

Δεν υπάρχει άλλο συγκρότημα όπως οι Sigh. Το ιστορικό black metal σχήμα, δεν είναι απλώς το σημαντικότερο, πιθανώς, που έβγαλε το πλούσιο ιαπωνικό underground, ή ένα από τα παλαιότερα του ιδιώματος, με την εκκίνησή του να διαθέτει ένα άρωμα Deathlike Silence. Η δισκογραφική πορεία των Sigh είναι απαράμιλλου κάλους, που πέραν της ανάπτυξης και εδραίωσης του avant-garde χαρακτήρα της ακραίας μουσικής, διέθετε αρκετές κορυφές αλλά και κρυφά ξέφωτα ώστε να στεγάσει τις ηχητικές αναζητήσεις όσων αποφάσιζαν να ενδώσουν στην εξωτική τους χροιά.

Συνεπώς, η δισκογραφική τους επιστροφή με το "Shiki" αποτελεί εξέχον γεγονός στα δρώμενα του σύγχρονου ακραίου ήχου. Πριν τρία χρόνια, το "Heir To Despair", τους βρήκε κατασταλλαγμένους και δομημένα εγκρατείς, με έφεση στην «παραδοσιακή» απόχρωση του ηχοχρώματος τους. Συνεπώς, το επόμενο βήμα, δεδομένου και του πνεύματος της μπάντας, πέραν του ότι θα ξεκινούσε ο τίτλος του με "S", ήταν αδύνατο να προβλεφθεί με σαφήνεια. Οι Sigh όμως, είναι παρόντες, με έναν δίσκο που τους βρίσκει να αντλούν από, τόσο την πρόσφατη δισκογραφική τους πορεία, όσο και από τα βάθη της πολιτιστικής τους παράδοσης.

Ο ιθύνων νους του σχήματος, Mirai Kawasima, ανέκαθεν οραματιστής, προσπαθεί με την τέχνη του να δαμάσει τον εσωτερικό του μαξιμαλισμό. Η θεατρικότητα και η δραματουργία αποτελούν διαχρονικά στοιχεία του πυρήνα των Sigh, και εδώ συγκρούονται με την έμπνευση που παρέχει η ιαπωνική κουλτούρα, αλλά και με την μετουσίωση της ωριμότητας. Το black metal των Sigh αποτελεί ένα δοχείο ώστε ο μαυρισμένος heavy metal ήχος τους να ενωθεί με εξωτερικές επιρροές προς τέρψη των συνθέσεων.

Στα 47 λεπτά του "Shiki", αν γίνεται ένα πράγμα άμεσα σαφές, είναι πως κάθε πειραματισμός λειτουργεί προς όφελος της φυσικότητας των επτά και τριών κομματιών. Κοινώς, ο Kawasima και το συγκρότημά του έχουν εξαρχής στο μυαλό τους ένα πολύ συγκεκριμένο κόνσεπτ, αυτό της περιπλάνησης προς και ενάντια στον θάνατο. Η προαναφερθείσα ωριμότητα δεν ήρθε χωρίς κάποια γνώση και συνειδητοποίηση, και έτσι, μέχρι να φτάσεις στο progressive όργιο του "Mayonaka No Kaii", έχεις περιπλανηθεί σε εχθρικά, ονειρικά, φιλόξενα, αιθέρια, βάρβαρα, δύσβατα αλλά και μνημονικά μονοπάτια. Το metal των Sigh δεν καταπιέζεται από την ταμπέλα του, και ο πειραματισμός τους, δεν είναι επιφανειακός. Η αναζήτηση του αισθήματος του φόβου, όπως το προσδιόρισε ο ίδιος ο δημιουργός, κρύβεται στις αθέατες λεπτομέρειες, όπως είναι η αμφισημία της παρατήρησης των φύλλων που πέφτουν.

Όχι, το "Shiki" δεν είναι στωικό. Η απόδοση τιμών στον Προφήτη Fischer που είναι το, πρακτικά εναρκτήριο "Kuroi Kage" αναζητεί το σκοτάδι για να αναμετρηθεί μαζί του. Ο αργός βηματισμός, είναι αποτέλεσμα σιγουριάς και καλά υπολογισμένων κινήσεων, μέχρι να αποδειχθεί παραπλανητικός για το σβέλτο χτύπημα του "Shikabane". Οι Sigh, με άψογη τεχνική, δίνουν χώρο στις ιδέες τους με τρόπο ώστε το συμπαγές τελικό αποτέλεσμα να δομείται σε επίπεδα απόλαυσης. Η κορυφαία συνένωση κρουστών με ηλεκτρονικά στοιχεία, η, αναγνωρίσιμη διαμάχη σαξοφώνου και φλάουτου, η εκφορά των ιαπωνικών στίχων, ακροβατούν σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο εμπροσθοβαρές και την ανταμειβή της υπομονής.

Η δυάδα των "Satsui - Geshi No Ato" και "Fuyu Ga Kuru" συνοψίζει το ποιόν των νέων Sigh. Νεοκλασική υφή, παράνοια, δαμασμένη τεχνική, εικονοπλασία. Τα διάφορα ιδιώματα αφήνουν το στίγμα τους όπως το πέρασμα των τεσσάρων εποχών, μια από τις ερμηνείες του τίτλου. Το "Shiki" είναι απολαυστικό γιατί είναι πλήρες, είναι ολοκληρωμένο γιατί δεν κρύβει τις ατέλειές του. Παρόλο που μερικές συνενώσεις στιγμιαία αποπροσανατολίζουν και η διαρκής μετάβαση από το ιαπωνικό φολκλόρ στα πραγματιστικά black metal ‘80s - early ‘90s, πιθανώς να διαρκεί περισσότερο του επιθυμητού, το φάντασμα που στοιχειώνει εξώφυλλο, δίσκο και ακροατή, παραμένει πεισματικά παρών.

Ο διστακτικός και, ολίγον τι γερασμένος, χορός των Sigh, κρύβει στον μινιμαλισμό του τις σκέψεις μιας ζωής. Το "Shiki" είναι ψυχή και σώματι black metal, επειδή οπτικοποίησε τον τρόμο που το καταδυναστεύει και τον έφερε στα μέτρα του. Οι Sigh δε, κυκλοφόρησαν ένα από τα άλμπουμ που μπορούν να αποτελέσουν δίοδο στη δισκογραφία τους, δίνοντας ένα στίγμα για όλο το εύρος της. Η εμπειρία τους δεν κάμπτει τον ενθουσιασμό και ο συμβιβασμός που αχνοφαινόταν σκορπίζεται σαν φύλλο στον άνεμο. Σειρά τώρα έχει ο παρτενέρ αυτού του χορού.

Bandcamp
Spotify