Κάπου χαμένος μέσα στον σουρεάλ κόσμο του Luis Buñuel, στην αστρική ψυχεδέλεια των Coil, στην αναρχοπάνκ φαντασία του Grant Morrison και στον φακτουαλισμό του William Burroughs, ψάχνει την ακρότητα...
Serpentine Path
Serpentine Path
Relapse (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 27/09/2012
Δεν ξέρω πόσοι sludge-άδες εκεί έξω νιώσατε να σφίγγεται η καρδιά σας όταν πριν μερικούς μήνες οι Unearthly Trance ανακοίνωσαν τη διάλυση τους. Εμένα πάντως σφίχτηκε λιγουλάκι, μιας και μιλάμε για μια από τις σημαντικότερες και πιο κρίσιμες underground, ακραίες μπάντες της περασμένης δεκαετίας. Τι να κάνουν όμως τα παιδιά; Αφού ένιωσαν ότι και με το "V" του 2010 είπαν ό,τι είχαν να πουν και ότι το συγκρότημα έκλεισε τον κύκλο του, ήρθε το αναπόφευκτο τέλος. Βέβαια, οι τρεις χαρισματικοί μουσικοί, με τη λήξη των Unearthly Trance δεν σημαίνει ότι αποσύρονται και από τη μουσική. Κάθε άλλο. Παίρνουν τον εκπληκτικό -και επίσης χαρισματικό- Tim Bagshaw (Ramesses, ex-Electric Wizard) για να λύσει τα χέρια του Ryan Lypinsky, αφήνοντάς τον να επικεντρωθεί και να κάνει τα δικά του πίσω από το μικρόφωνο, και δημιουργούν όλοι μαζί ένα μονολιθικό κτήνος, άξιο θαυμασμού.
Οι Serpentine Path αφήνουν πίσω τους τα σάπια, σαφέστατα πιο πολύπλοκα και βουτηγμένα στο hardcore, sludge ηχοτοπία των Unearthly Trance, ρίχνουν στα τάρταρα κιθάρες και ταχύτητες, καλλιεργούν ένα πιο straight-forward ύφος και με τον Jay Newman (μπάσο) σε ρόλο-κλειδί δημιουργούν ένα ανυπέρβλητο τείχος ηχητικού ντουμανιού. Μπορεί η Relapse (η οποία μυρίστηκε λαβράκι αμέσως μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού 7" ντεμο τους μερικούς μήνες πίσω και έτρεξε και τους υπέγραψε) να διατυμπανίζει ότι πρόκειται για ένα death/doom δίσκο, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι Serpentine Path είναι μια doom/sludge μπάντα και η σχέση τους με το death έγκειται κυρίως στα βαθιά growls του Lypinsky και σε κάποια σποραδικά κιθαριστικά leads, που όμως και πάλι δεν αρκούν για να τους κολλάνε την ταμπέλα του death metal.
Το doom/sludge τους δεν προσφέρει κάτι το καινοτόμο αλλά είναι εθιστικό και εξαιρετικά καλοπαιγμένο το άτιμο. Όπως είπα, το θηριώδες μπάσο κόβει την ανάσα και προκαλεί ταχυπαλμίες εξαιτίας του ανυπέρβλητου heaviness που το διακρίνει, ενώ η κιθάρα προσφέρει με λακωνικότητα μερικά εξαιρετικά riff που συναρπάζουν. Τα φωνητικά του Lypinsky μπορεί να μην έχουν την ποικιλία που τα χαρακτηρίζει στους Unearthly Trance ή στους Howling Wind, αφού περιορίζεται σε ένα μονότονο μοτίβο, αλλά αυτό δεν είναι και κακό αφού κολλάνε τέλεια στη βάρβαρη άτμοσφαιρα.
Σε αυτού του είδους τη μουσική δεν χωράνε και πολλοί πειραματισμοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλος ο δίσκος κινείται σε επαναλαμβανόμενους ρυθμούς. Μπορεί το τέμπο να είναι θανατερά αργόσυρτο στη μεγαλύτερη διάκρεια του άλμπουμ, αλλά οι Serpentine Path απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν προβλέψιμοι. Για παράδειγμα, στο "Beyond The Dawn Of Time" ρίχνουν ακόμα περισσότερο τις ταχύτητες και παίζοντας μόλις δύο-τρία ακόρντα θυμίζουν το drone/doom των SunnO))) και Khanate, ενώ στο μόλις τριών λεπτών "Aphelion" ανεβάζουν ταχύτητες και την πώρωση στο μάξιμουμ, με ένα μοναδικό riff που προκαλεί τρυγμούς.
Το ντεμπούτο των Serpentine Path αποτελεί το απαύγασμα τεσσάρων βετεράνων, σχεδόν cult ηρώων, που, αν και δεν προσφέρει κάτι το καινούριο ή ανατρεπτικό, καταφέρνει και ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του και θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για doom δίσκος της χρονιάς.
Οι Serpentine Path αφήνουν πίσω τους τα σάπια, σαφέστατα πιο πολύπλοκα και βουτηγμένα στο hardcore, sludge ηχοτοπία των Unearthly Trance, ρίχνουν στα τάρταρα κιθάρες και ταχύτητες, καλλιεργούν ένα πιο straight-forward ύφος και με τον Jay Newman (μπάσο) σε ρόλο-κλειδί δημιουργούν ένα ανυπέρβλητο τείχος ηχητικού ντουμανιού. Μπορεί η Relapse (η οποία μυρίστηκε λαβράκι αμέσως μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού 7" ντεμο τους μερικούς μήνες πίσω και έτρεξε και τους υπέγραψε) να διατυμπανίζει ότι πρόκειται για ένα death/doom δίσκο, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι Serpentine Path είναι μια doom/sludge μπάντα και η σχέση τους με το death έγκειται κυρίως στα βαθιά growls του Lypinsky και σε κάποια σποραδικά κιθαριστικά leads, που όμως και πάλι δεν αρκούν για να τους κολλάνε την ταμπέλα του death metal.
Το doom/sludge τους δεν προσφέρει κάτι το καινοτόμο αλλά είναι εθιστικό και εξαιρετικά καλοπαιγμένο το άτιμο. Όπως είπα, το θηριώδες μπάσο κόβει την ανάσα και προκαλεί ταχυπαλμίες εξαιτίας του ανυπέρβλητου heaviness που το διακρίνει, ενώ η κιθάρα προσφέρει με λακωνικότητα μερικά εξαιρετικά riff που συναρπάζουν. Τα φωνητικά του Lypinsky μπορεί να μην έχουν την ποικιλία που τα χαρακτηρίζει στους Unearthly Trance ή στους Howling Wind, αφού περιορίζεται σε ένα μονότονο μοτίβο, αλλά αυτό δεν είναι και κακό αφού κολλάνε τέλεια στη βάρβαρη άτμοσφαιρα.
Σε αυτού του είδους τη μουσική δεν χωράνε και πολλοί πειραματισμοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλος ο δίσκος κινείται σε επαναλαμβανόμενους ρυθμούς. Μπορεί το τέμπο να είναι θανατερά αργόσυρτο στη μεγαλύτερη διάκρεια του άλμπουμ, αλλά οι Serpentine Path απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν προβλέψιμοι. Για παράδειγμα, στο "Beyond The Dawn Of Time" ρίχνουν ακόμα περισσότερο τις ταχύτητες και παίζοντας μόλις δύο-τρία ακόρντα θυμίζουν το drone/doom των SunnO))) και Khanate, ενώ στο μόλις τριών λεπτών "Aphelion" ανεβάζουν ταχύτητες και την πώρωση στο μάξιμουμ, με ένα μοναδικό riff που προκαλεί τρυγμούς.
Το ντεμπούτο των Serpentine Path αποτελεί το απαύγασμα τεσσάρων βετεράνων, σχεδόν cult ηρώων, που, αν και δεν προσφέρει κάτι το καινούριο ή ανατρεπτικό, καταφέρνει και ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του και θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για doom δίσκος της χρονιάς.
ROCKING FEATURED
