Sebastian Bach

Στην οικονομική επιστήμη υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στον όρο expectations, δηλαδή στις προσδοκίες που έχουν οι καταναλωτές πάνω στη ζήτηση και την προσφορά των προϊόντων. Ανάλογα με τις προσδοκίες και τις πληροφορίες που έχουν, συμπεριφέρονται ανάλογα. Πολλές φορές οι λαθεμένες προσδοκίες οδηγούν και σε λάθος συμπεράσματα. Έτσι και στο album του Bach. Άλλο περίμενες και άλλο έχεις στα χέρια σου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το "Angel Down" αποτελεί την επιστροφή του Bach στη δισκογραφία, μετά από συμμετοχές του στο Broadway και σε τηλεοπτικές σειρές. Είναι ένας δίσκος τον οποίο «πάλευε» για 7 χρόνια και σίγουρα αλλιώς τον είχε οραματιστεί τότε και αλλιώς, ευτυχώς, του βγήκε τώρα. Ο λογικά σκεπτόμενος ακροατής θα περίμενε από τον Bach να τιμήσει το παρελθόν του και ο δίσκος να είναι στο στυλ των πρώτων δίσκων των Skid Row.

Εάν βρισκόμασταν κάποια χρόνια πίσω και το album κυκλοφορούσε σε βινύλιο, θα λέγαμε ότι η πλευρά A είναι βγαλμένη από τα '80s και η πλευρά Β από το σύγχρονο αμερικανικό ήχο. Ξεκινώντας από τα τυπικά , το album αποτελείται από 14 τραγούδια και αν δεν υπήρχαν και μερικά fillers, όπως το "Angel Down", με το οποίο κακώς ξεκινάει το album, το "Take You Down With Me" και 1-2 ακόμα, θα μιλάγαμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Η μπάντα του Bach αποτελείται από τους "Metal" Mike Chlasciak, Johnny Chromatic, Steve DiGiorgio, Bobby Jarzombek και έχει το εξής μειονέκτημα. Είναι όλοι metal players και τα χωράφια του hard rock ήταν ψιλοάγνωστα για αυτούς.

Και εδώ ήρθε και έβαλε το μαγικό του χεράκι ο Roy Z, ο παραγωγός / συνθέτης που ανέστησε την καριέρα του Dickinson και του Halford, μεταξύ άλλων, κάνοντας τους να ακουσθούν όπως πραγματικά έπρεπε. Έτσι και εδώ, ο Roy του είπε κατά λέξη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Bach: "Dude, this is great, but you know what you need? You need straight up rock. Then he plays me the riff to "Love Is A Bitch Slap" και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

To "Love Is A Bitch Slap" είναι το ιδανικό κομμάτι για να ξεκινήσει ή να τελειώσει μια συναυλία. 3λεπτό κομμάτι, με πορωτικό ρυθμό, hard rock ύφος, χαζούς βέβαια στίχους, αλλά είναι τόσο πιασάρικο που αμέσως σου καρφώνεται στο μυαλό και σε κάνει να περιμένεις για ακόμα καλύτερα. Το "You Don't Understand" είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του album. Άλλη μια σύνθεση του Roy Z. Φοβερό riff στην αρχή, με πολύ καλά φωνητικά από τον Bach και με ένα πολύ καλό solo στις κιθάρες. Δίσκος του Bach δίχως μπαλάντες δε νοείται και για αυτό το album περιέχει 2 από αυτές, το "Be Your Side" και το "Falling Into You". Πόσα χρόνια είχατε να ακούσετε πραγματικές μπαλάντες και όχι κλαψο@@ικα τραγουδάκια; Ο Bach μας δείχνει πως ήταν κάποτε οι μεγάλες μπαλάντες και οι συγκεκριμένες δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από ύμνους παρελθόντος. Άλλη μια πρόταση του Roy Z ήταν και η διασκευή στο "Back In The Saddle" των Aerosmith. Επειδή βέβαια οι Aerosmith δε διασκευάζονται εύκολα, το λιγότερο που μπορούσε να κάνει ο Bach ήταν μια αξιοπρεπέστατη διασκευή στο πρωτότυπο και τα κατάφερε αρκετά καλά.

Με αυτά τα τραγούδια τελειώνουν λίγο πολύ οι hard rock στιγμές και στη συνέχεια έχουμε τα μοντέρνα κομμάτια του album.

Εδώ τη σκυτάλη έχει η μπάντα του Bach περισσότερο και τα τραγούδια θυμίζουν σε κάποιες στιγμές Pantera και μπάντες από τον σύγχρονο αμερικανικό ήχο. Όσο και αν θα προτιμούσαμε το album να αποτελείτο από hard rock κομμάτια, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πολλές μπάντες που βρίσκονται στο προσκήνιο θα ήθελαν πολύ να είχαν κομμάτια σαν το "American Metalhead" ή το "Negative Light". Riff δυναμίτες, δίκασες στα drums και ο Bach να μας δείχνει ότι ακόμα και σε αυτά τα τραγούδια τα καταφέρνει εξίσου καλά.

Συμπερασματικά, μιλάμε για μια μεγάλη επιστροφή από έναν μεγάλο ερμηνευτή. Μπορεί όντως να μην είναι και ο καλύτερος χαρακτήρας, να είναι ψωνισμένος, να μη γράφει αυτός τη μουσική, αλλά όταν ανοίγει το λαρύγγι του να τραγουδήσει στέλνει τραγουδιστές, που το μόνο που ξέρουν είναι να κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις, να ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.

PS: Παραλίγο να το ξεχάσω. Στο album συμμετέχει και κάποιος Axl Rose, σε 3 κομμάτια: "Back In The Saddle", "Love Is A Bitch Slap", "Stuck Inside". Κάποιος που «παλεύει» να βγάλει το "Chinese Democracy". Κάποιος που, όπως λένε, δεν έχει φωνή. Στο σοβαρά τώρα. Είναι ευτύχημα να ακούς τον Axl σε studio εκτέλεση μετά το μέτριο "Oh My God" του 1999. Δεν ήρθε για να τον καπελώσει, αλλά για να συμπληρώσει τον Bach. Στο "Back In The Saddle" το πάνε μισό-μισό, τη μια στροφή τραγουδάει ο Bach και την άλλη ο Axl. H φωνή που τόσο αγαπήσαμε και τόσο έχουν μισήσει κάποιοι άλλοι είναι Back και το αποτέλεσμα ας το κρίνει μόνος του ο ακροατής. Το αίνιγμα του Axl έχει να κάνει με το "Stuck Inside", όπου έχει συμμετάσχει και συνθετικά. Το τραγούδι είναι ίσως το βαρύτερο του album και επειδή το έχει γράψει και ο Axl δίνει παραπάνω τροφή στις φήμες για ένα παρόμοιο κομμάτι στο "Chinese Democracy", το οποίο ο Bach έχει περιγράψει ως το βαρύτερο που έχουν γράψει ποτέ οι Guns N' Roses. Το τραγούδι έχει ένα εκνευριστικό ρεφραίν, αλλά όταν στο 1:51 μπαίνει η φωνή του Axl, συνυπάρχοντας με τις αρμονικές στις κιθάρες και πιάνοντας υψηλές νότες που ούτε στα καλύτερα του δεν είχε πιάσει, καταλαβαίνεις ότι η μεγάλη επιστροφή είναι πολύ πολύ κοντά.