Seasick Steve

Η πρώτη μου επαφή με το blues (κάπου εδώ χάνουμε το 90% των αναγνωστών που έκαναν κλικ στη φωτογραφία με το σκύλο - τι τις θέλω κι εγώ αυτές τις απαγορευμένες λέξεις) φαινόμενο Seasick Steve έγινε λίγο μετά την τηλεοπτική του εμφάνιση στην αγγλική τηλεόραση, που του έδωσε αναπάντεχη δημοφιλία στην έβδομη δεκαετία της ζωής του.

Ενώ στις ΗΠΑ έλαμπε ο Bonamassa, η Γηραιά Αλβιόνα λάτρεψε τον 65άρη τότε γυρολόγο bluesman που έβγαζε ήχο και ψυχή από μια τρίχορδη κιθάρα και ένα ξύλινο κουτί που χτυπούσε με το πόδι του. Η εικόνα νεαρών Άγγλων hipsters να χοροπηδούν με boogie τύπου John Lee Hooker στα καλοκαιρινά φεστιβάλ είναι από τα πιο αλλόκοτα σκηνικά που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στη μουσική σκηνή, αλλά ταυτόχρονα ενδεικτική του πώς κάτι πολύ ατόφιο μπορεί να γίνει αναπάντεχα μόδα.

Ο 70ρης πια Steve που ζαλίζεται στην θάλασσα έχει στο ενεργητικό του ήδη δύο από τα πιο δυνατά άλμπουμ της δεκαετίας που μας πέρασε. Το «ανεξάρτητο» "Dog House Music" του 2006 και το πιο λουστραρισμένο (ανάσα) "I Started Out With Nothin' And I Still Got Most Of It Left" του 2008, που εκτός των άλλων βρήκε και τη θέση του στα 100 άλμπουμ που επέλεξε το Rocking.gr για το διάστημα μεταξύ 2000 και 2009.

Απλές συνθέσεις folk και blues, στίχοι από τις οn the road εμπειρίες του και καμία προσπάθεια βελτίωσης της simpler than simple τεχνικής του έχουμε και στο φετινό "You Can't Teach An Old Dog New Tricks", το οποίο, ενώ μας ξεγελά με το αρχικό "Treasures" που παραπέμπει στην American περίοδο του Johnny Cash, επιστρέφει στα γνωστά μονοπάτια του με το ομώνυμο κομμάτι (το οποίο μπορείτε να απολαύσετε οπτικοποιημένο εδώ).

Το "You Can't Teach An Old Dog New Tricks" φωνάζει τα ελαττώματα ενός μουσικού, που, ενώ παραδέχεται ότι υπάρχουν «νέα κόλπα» για να μάθει, αυτός συνεχίζει να τα κάνει όλα στραβά, γιατί πολύ απλά αυτό είναι που επιθυμεί.

Το αργόσυρτο "Burnin' Up" σου φτιάχνει τη διάθεση, ενώ το "Don't Know Why She Love Me But She Do" δείχνει γεμάτο ηχητικά με την πρωτόγνωρη για τα άλμπουμ του Seasick Steve προσθήκη του -παιγμένου από τον θρύλο John Paul Jones- μπάσου. Το άλμπουμ θα κυλήσει με εναλλαγές μεταξύ ξεσηκωτικών boogie ("Back In The Doghouse", "Days Gone") και πιο συναισθηματικών folk ακουσμάτων ("Underneath A Blue And Cloudless Sky", "It's A Long Long Way"), αφήνοντας τελικά ένα πανέμορφο «μπλε» αποτύπωμα στην ψυχή του ακροατή.

Σπιτωμένος (προσωρινά;) στο σπίτι που έχτισε ο Jack (White) και μετά από δύο άλμπουμ στη Warner, ο Seasick Steve δεν έχει χάσει σχεδόν τίποτα από τα πράγματα που τον έκαναν αγαπητό στο ευρωπαϊκό κοινό. Κυρίως όμως συνεχίζει να εντυπωσιάζει, γιατί, ενώ παίζει τις ίδιες νότες με χιλιάδες άλλους, καταφέρνει να τις παίζει (ξεχάστε το πολυφορεμένο «αυθεντικά») ομορφότερα, δίνοντας υπόσταση σε κάθε μια από αυτές. Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ των blues καλλιτεχνών με όσους απλά παίζουν τα blues.

15 seconds review (εμπρός στον ...blues ψυχίατρο):
(Τραγουδιστά): Today seasick saved my life και το session ακυρώνεται πανηγυρικά.