Scorpion Child

Αρκετός κόσμος πιστεύει πως έχει αρχίσει να παρατραβάει το θέμα με τις retro μπάντες και την αναπαραγωγή του ήχου κλασικών συγκροτημάτων από τα 70s. Κάθε φορά που συμμερίζομαι κι εγώ τον εν λόγω προβληματισμό, μου έρχεται ως απάντηση μια μπάντα σαν τους Scorpion Child κι ένα άλμπουμ σαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το θέμα παύει να με απασχολεί.

Γνωρίζω καλά πως αυτές οι μπάντες δεν συντελούν στην εξέλιξη της μουσικής και δύσκολα θα αποκτήσουν την υστεροφημία του σημαντικού ονόματος της εποχής τους στο μέλλον, αλλά από την άλλη κινούνται σε έναν ήχο που έχει αποδείξει την διαχρονικότητά του, ενώ πολλοί από αυτούς το κάνουν εξαιρετικά καλά και εν τέλει δε χρειάζεται όλοι να προσπαθούν να πάνε ένα βήμα μπροστά τη μουσική. Αρκεί να διακατέχονται από ποιότητα και να παρουσιάζουν έστω ψήγματα προσωπικότητας, κάτι που υπάρχει εδώ.

Όχι, οι Scorpion Child δεν είναι ούτε Witchcraft, ούτε Graveyard, όμως παίζουν κι αυτοί στην πρώτη κατηγορία κοντά-κοντά με τα προαναφερθέντα ονόματα, τους Orchid, τους Horisont ή τους Troubled Horse και κάμποσους ακόμα, έχοντας το ορθότατο -ως τώρα- κριτήριο ποιοτικής διαλογής συγκροτημάτων του ήχου από τη Nuclear Blast ως εχέγγυο πως αξίζουν της προσοχής μας. Όντας μπάντα 6ετίας, στο πρώτο τους άλμπουμ συνοψίζουν τις καλύτερες συνθετικές στιγμές όλων των τελευταίων ετών, που τους βρήκαν σε μια αργή, αλλά σταθερή πορεία χτισίματος του ονόματός τους, με αποκορύφωμα την πρόσφατη περιοδεία με Clutch και Orange Goblin.

Σε αντίθεση με την πλειονότητα των ονομάτων του ήχου, οι Scorpion Child δείχνουν μεγαλύτερη κλίση προς τους Led Zeppelin, παρά προς τους Black Sabbath, ενώ «βρωμίζουν» περισσότερο τον ήχο τους, σαν μια πιο «masculine» εκδοχή των Zeps. Για του λόγου το αληθές, σας παραπέμπω στον ρυθμό του "Liquor", ενός εκ των καλύτερων συνθέσεων του δίσκου. Παράλληλα, το γρέτζο και η λεπτή χροιά στη φωνή δίνουν μια αίσθηση μίξης Andrew Stockdale, Tom Keifer, Vince Neil και Blackie Lawless, ενώ -έστω και στο βάθος- προκύπτουν αχνές κάποιες southern καταβολές. Επίσης, αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του Chris 'Frencie' Smith (The Answer, The Darkness, Jet) πίσω από την κονσόλα, ο οποίος σίγουρα ευθύνεται για την πολύ καλή παραγωγή.

Το refrain και μόνο του "Polygon Of Eyes" το καθιστά αυτομάτως ως potential hit, καθώς το "In The Arms Of Ecstasy" σε αναγκάζει να τραγουδάς μαζί τους και να κουνηθείς από τη θέση σου, ακολουθούμενο από το επίσης groovy και πιο up tempo "Paradigm". Όταν μειώνουν τις ταχύτητες τα καταφέρνουν αρκετά καλά, με απόδειξη το "Antioch" ή το κλείσιμο του "Red Blood (The River Flows)" του οποίου έπονται πέντε λεπτά σχεδόν κενού πριν το ακουστικό, σχεδόν υπνωτικό -και λοιπών αγνώστων στοιχείων- hidden track κλείσει το άλμπουμ.

Περιέργως, με εξαίρεση το "Polygon Of Eyes", τα λιγότερο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου βρίσκονται στην αρχή του, κάτι που αφαιρεί πόντους και δεν συνηθίζεται γενικώς. Όμως, από τη μέση και μετά, το άλμπουμ ανεβάζει στροφές και εν τέλει αφήνει μια πολύ θετική πρώτη εντύπωση, τοποθετώντας τους Scorpion Child δυνατά στον χάρτη του σύγχρονου retro rock και αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον.