Scarcity

Τα σέπια βράχια στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ των Scarcity από την Νέα Υόρκη, βρίσκονται στις ερήμους της νότιας Utah. Εκεί, ο ιθύνων νους της μπάντας Brendon Randall-Myers, εμπνεύστηκε τους στίχους του “The Promise Of Rain”, είδε στην έρημο «τον θρίαμβο μέσα από την αυταπάρνηση» και την υπόσχεση της βροχής ως την πνευματική ουτοπία που θα στήσει ως πυξίδα για το ψυχολογικά ακραίο black metal του. Ένα metal που τολμάει - επιτέλους! - να αντλήσει από σοβαρότατες experimental παραδόσεις.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς κάνουν εδώ οι Scarcity πρέπει πρώτα να πάμε στο Manhattan στα τέλη των ‘70s και να συναντήσουμε τον Glenn Branca, τον avant-garde συνθέτη και κιθαρίστα που - αφού πρώτα συμμετείχε στην γέννηση του nowave και «δίδαξε» μουσικούς όπως ο Thurston Moore κι ο Michael Gira - προχώρησε στην διαμόρφωση του λεγόμενου totalism, ενός παρακλαδιού της μεγάλης post-minimalism παράδοσης. Η πραγματική επανάσταση του Branca όμως ήρθε στις συμφωνίες που έγραψε μέσα στα 80s, εκεί όπου έφερε την ηλεκτρική κιθάρα στο προσκήνιο, σε συνθέσεις που αντλούσαν από το έργο του Steve Reich, του Philip Glass και των υπόλοιπων μεγάλων του μινιμαλισμού.

Και μετά; Σαράντα χρόνια σιωπή. Όπως έγραφα για το metal και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό με αφορμή την πρόσφατη δισκάρα των Sumac, έτσι κι εδώ μπορώ να τολμήσω την ίδια διαπίστωση: το extreme metal δεν τόλμησε ποτέ, με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις όπως τους Liturgy (και τους Jyte Gyte ωρύεται ο Ζαμπάρας!), να εντάξει post-minimalism στοιχεία στον σκληρό ήχο. Σήμερα, ο Randall-Myers γίνεται ο πρώτος που το κάνει τόσο ολοκληρωτικά. Και ποιος άραγε θα ήταν πιο κατάλληλος, αφού αυτός είναι που διευθύνει πλέον και την Glenn Branca Ensemble, έπειτα από τον θάνατο του Branca το 2018!

Εκεί λοιπόν που το “Aveilut” ήταν ένα θαυμάσιο ντεμπούτο που ασχολήθηκε, πρωτίστως, με microtonal πειραματισμούς κάτω από τις καταιγιστικές ερμηνείες του σπουδαίου Doug Moore (Pyrrhon), το “The Promise Of Rain” παίρνει τα πράγματα και τα πηγαίνει δύο βήματα παραπέρα. Για να γίνει αυτό, θα χρειαστούν καταρχάς μερικοί επιπλέον σπουδαίοι συνεργάτες. Με συνοπτικές διαδικασίες, το studio project των Randall-Myers/Moore μετατρέπεται σε supergroup με την προσθήκη του κιθαρίστα Dylan Dilella (Pyrrhon), του μπασίστα Tristan Kasten-Krause (Sigur Ros, LEYA, Steve Reich) και του ντράμερ Lev Weinstein (Krallice). Ίλιγγος.

Το νέο άλμπουμ λοιπόν βουτάει βαθιά σε post-minimalism πρακτικές. Σε μεγάλο μέρος του, οι δύο κιθάρες δεν παίζουν riffs αλλά υψίσυχνα αντικρουόμενα/ανάποδα ρυθμικά μοτίβα, έχοντας ως αποτέλεσμα οι δύο παράλληλες κινήσεις να δημιουργούν μια τρισδιάστατη εικόνα και την αίσθηση μιας αδιόρατης νέας κίνησης - όπως εισήγαγε ο Arvo Pärt και όπως συναντάμε συχνά σε rock εκδοχή πχ στους King Crimson, ή σε πρόσφατα έργα του Stephen Thelen. Κάτω από αυτό το αέρινο avant-πολυρυθμικό στυλ, ο Weinstein παίζει σε κολασμένα, λυσσασμένα tempo και το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ μπάσο του Kasten-Krause απομένει να είναι το μόνο «λογικό», το μόνο γήινο σημείο αναφοράς στο χαοτικό τοπίο που ζωγραφίζουν οι Scarcity.

Ένα ακόμα καίριο στοιχείο είναι πως η πεντάδα εκτελεί το υλικό του “The Promise Of Rain” ζωντανά στο studio. Σαν να μην έφτανε η ρυθμική ακρίβεια που απαιτείται και η δυσκολία των υψηλότατων tempo, η μπάντα πρέπει να αποδώσει τα τραγούδια αντέχοντας την φυσική εξουθένωση. Και πάνω σε όλα αυτά, ο Moore παραμένει ψυχρός, απάνθρωπος, κλινικός, σχεδόν θεϊκός. Έχουμε λοιπόν ένα black metal εξόχως πειραματικό και, όπως προείπα, ψυχολογικά ακραίο, που φέρνει πομπό και δέκτη στα όρια τους. Ένα black metal γεμάτο βράχια, έρημο κι αυταπάρνηση. Και χωρίς καθόλου βροχή.

Με όλα αυτά κατά νου, φτάνω στο σημείο που πρέπει να αναφερθώ στις έξι συνθέσεις του άλμπουμ. Με μια ακρόαση γίνεται σαφές νομίζω, πως το “The Promise Of Rain” βιώνεται στην ολότητα του και πως η κάθε σύνθεση προσθέτει κάτι στην όλη εικόνα, αντιπροσωπεύοντας μια κίνηση/μετάβαση. Μόνο τότε θα γίνει αντιληπτή η πορεία από τα καταιγιστικά 18 λεπτά των “In The Basin Of Alkaline Grief” και “Scorched Vision” στην απόλυτη πτώση των tempo και την βαρύτητα των “Subduction” και “Undertow”. Έτσι ο υμνικός thrashy χαρακτήρας του “Venom & Cadmium” θα νοηματοδοτήσει τους τριπλούς (!) ρυθμούς του ομώνυμου και θα τους αναδείξει περίπου ως κάθαρση.

Ας γίνει σαφές πως δεν πρόκειται για ένα ευχάριστο άλμπουμ. Είναι ένα δημιούργημα ανηφορικό κι ενοχλητικό που, από μία άποψη, απομακρύνει το black metal από οικεία και ασφαλή νερά και το κάνει ξανά να μοιάζει νέο, υποσχόμενο κι επικίνδυνο. Οι Scarcity είναι πιο εκστατικοί από τους Agriculture, πιο πειραματικοί από τους Krallice, πιο τολμηροί από τους Liturgy. Φέρνουν το ιδίωμα σε μια νέα περιοχή που, αν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να δημιουργήσει καινούργιους ορίζοντες, προσθέτοντας αυτήν τους την άποψη τους σε μια μακρά avant-metal κληρονομιά. Από μουσικολογική άποψη, το “The Promise Of Rain” αποτελεί μία από τις πιο τολμηρές και ρηξικέλευθες προτάσεις που φέρνει το extreme metal μέσα στο 2024, ίσως και πέρα από αυτό. Οι Scarcity είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να καυχηθούν πως, ναι, φέρνουν κάτι νέο στον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι.

Η βροχή τελικά δεν ήρθε ποτέ, αυτό όμως έκανε απλά τον ερημίτη να πεισμώσει.

Bandcamp