Satyricon

Την περασμένη άνοιξη, και συγκεκριμένα στα τέλη Απριλίου, στο Όσλο άνοιξε μια ξεχωριστή έκθεση. Το μουσείο Munch εγκαινίασε μια εικαστική έκθεση πολυμέσων σε συνεργασία με τους Satyricon. Εκεί, με ένα από τα οράματα του Satyr να γίνεται πραγματικότητα, αφού δημιουργώντας ένα installation, το μουσείο συνόδευσε μια έκθεση έργων του κορυφαίου Νορβηγού εικαστικού με πρωτότυπη μουσική του black metal σχήματος. Ο Satyr επικεντρώθηκε στο συναίσθημα των εικόνων και των έργων και επιχείρησε να δημιουργήσει κάτι που θεώρησε πως δένει, και ενισχύει, την αύρα του χώρου, προσθέτοντας στην ξενάγηση - εμπειρία.

Το συγκρότημα, αποφάσισε να κυκλοφορήσει, την γραμμένη με τη λογική δίσκου, σύνθεση, που για την ακρίβεια είναι ένα μουσικό θέμα διάρκειας 56 λεπτών. Φυσικά, η σύμπραξη αυτή δεν εμφανίστηκε ex nihilo. Ένα δημιούργημα του Munch κοσμούσε το "Deep Calleth Upon Deep" ενώ ο Frost, στην περσινή μεταξύ μας συνέντευξη, ήταν σαφής: «Ο Munch χαρακτηριζόταν από ένα πολύ διαφορετικό εκφραστικό ύφος, το οποίο όμως δεν ήταν σε καμία περίπτωση λιγότερο μοναδικό ή συγκεκριμένο, και ο τρόπος του να διαχειρίζεται το σκοτεινό, μοναδικό, διεστραμμένο, ενοχλητικό και βλοσυρό, εκφράζοντας το εύθραυστο και το δυναμικό με ισάξια αυθεντικότητα, τον καθιστά κάτι περισσότερο από επίκαιρο για εμάς».

Αν λάβουμε υπόψη πως οι επανεκδόσεις των κλασικών δύο πρώτων δίσκων της μπάντας περιελάμβαναν ως εξώφυλλα έργα κλασικών Νορβηγών ζωγράφων, καθίσταται σαφές πως η μπάντα εξερευνούσε μια αισθητική γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων. Το ηχητικό σκέλος, το οποίο παρουσιάζεται εδώ βέβαια, όπως πληροφορεί και ο Satyr στο σχετικό δελτίο τύπου, είναι η ηχητική του απάντηση στα όσα του γέννησε η έκθεση καθώς και μια αντανάκλαση των σκέψεών του και της μελέτης που έριξε στην φιλοσοφία και τον καλλιτεχνικό κόσμο του Munch. Ο ίδιος μάλιστα, προτρέπει να απέχουμε από κατηγοριοποιήσεις καθώς δεν είναι ένα συνοδευτικό, όπως υποστηρίζει, ambient soundtrack, αλλά αναπόσπαστο μέρος της παρουσίασης.

Εδώ αξίζει να τονισθεί βέβαια, πως μπορεί μεν αυτό το κείμενο να γράφτηκε με μια ερασιτεχνική, διαδικτυακή ξενάγηση σε έργα του Munch, αλλά ως μουσική, αποπλαισιώνεται από τον ευρύτερο στόχο αφού δεν οι πηγές για τον ακροατή να πράξει το ίδιο. Συνεπώς, τι είναι εν τέλει το "Satyricon & Munch"; Είναι μια ακροαματική περιπλάνηση. Υφολογικά, και τονικά, ενυπάρχει το στίγμα των Satyricon, με τον Frost να δεσμεύεται και να περιορίζεται σε ένα εντελώς μινιμαλιστικό ρυθμικό ρόλο. Αργοί ρυθμοί, παραμόρφωση και πλήκτρα, εφέ κιθάρας και ένα αδιαπραγμάτευτο riff εκεί στα 30 λεπτά, το οποίο οικοδομούνταν ένα δεκάλεπτο νωρίτερα με δυσαρμονίες, συνθέτουν ένα ιδιαίτερο σκηνικό. Αναμενόμενα, ονόματα όπως ο Mortiis, οι Manes ή οι Ulver συγκεκριμένων κυκλοφοριών ίσως έρθουν στο μυαλό, αλλά η πραγματικότητα είναι πως εδώ υπάρχει ένα έργο που επιθυμεί να ηχήσει ως μια μαύρη εκδοχή του "Pictures At An Exhibition" του Mussorgsky.

Βέβαια, η εν λόγω σουίτα, αν και περιλαμβάνει πληθώρα οργάνων, από βιολί Hardanger μέχρι κλαρινέτο, δεν ηχεί στιγμή εσωστρεφής. Όλα απορροφώνται από μια σκοτεινή αισθητική, όλα λειτουργούν ως κλαδιά ενός ερημικού, ομιχλώδους δάσους. Οι διαδοχικές, αν και απαιτητικές, ακροάσεις, ξεδιπλώνουν, ως ένα βαθμό, την πολυεπίπεδη συνθετική προσέγγιση, αλλά δεν δικαιώνουν τη διάρκεια του έργου. Η σχεδόν μιας ώρας κυκλοφορία, αποκαλύπτει τους νοηματικούς κύκλους πάνω στους οποίους έχει διαρθρωθεί, αλλά δεν εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις και τις δυναμικές που, πιθανώς, να επέτρεπε η πηγή έμπνευσής της. 

Βαθιά καταθλιπτικό, το "Satyricon & Munch" παίζει με τις σκιές δίνοντας διαρκώς την εντύπωση πως κρύβει κάτι στον πυρήνα του. Το άβολο φινάλε του, εντείνει την πίεση, και αναζητεί μια προσωρινή γαλήνη. Ανά στιγμές, οι μεταβάσεις των ορχηστρικών μερών μου δημιουργούσαν την εντύπωση πως το σχήμα έλαβε υπόψη του την χωροταξία της έκθεσης, αφού ηχητικά η πορεία φαντάζει σταθερά, σχεδόν αρχιτεκτονικά, καθοδική. Οι Satyricon, μπορεί να μην καινοτόμησαν με την συνεργασία τους αυτή, αλλά, προσφέροντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, και επιτυχημένες εκθέσεις της χρονιάς στον χώρο, έθρεψαν την αχόρταγη καλλιτεχνική τους φύση.

Το "Satyricon & Munch" αναζητά αφοσίωση και απομόνωση. Αποτελεί μια δίοδο σε έναν κόσμο που μπορεί να μην υπάρχει ευρεία πρόσβαση, αλλά μέσα στον πειραματισμό του δεν γίνεται αφιλόξενο. Είναι μια ιδιάζουσα προσθήκη στη δισκογραφία ενός σχήματος που ποτέ δεν συμβιβάστηκε. Ξεγυμνωμένο όμως, φέρει την ταυτότητα, και τις πεισματικές πτυχές της φύσης της μπάντας και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Ακροβατώντας ανάμεσα στις πολλές του ταυτότητες, το άλμπουμ αφήνει στην φαντασία περισσότερα από αυτά που προσφέρει. Οι Satyricon όμως, αναζήτησαν την ουσία τους σε διαφορετικό μέσο και την βρήκαν, χαραγμένη και ξεθωριασμένη, αλλά παρούσα και θέλουν να την επικοινωνήσουν, γνωρίζοντας πως θα βρουν δέκτες.

Bandcamp
Youtube