Sadhus (The Smoking Community)

Τους Sadhus τους έμαθα πρώτη φορά με εκείνο το μαστουριάρικο έπος, "Foondamentalist", που περιελαμβανόταν στην καταπληκτική συλλογή της Spinalonga, με τίτλο "Miss Fortune Was A Henhouse Manager". Από τότε τους έχω δει live τέσσερις-πέντε φορές, ενώ έχω πετύχει και τον Σταύρο (φωνητικά) σε διάφορα live να κάνει guest vocals σε διάφορες μπάντες (και μπορώ να πω ότι ειδικά η συμμετοχή του στους Last Rizla στην πρόσφατη συναυλία των Ufomammut στην Αθήνα, με μάγεψε). Μετά από κάμποσα χρόνια, οι Sadhus ντεμπουτάρουν δισκογραφικά και δικαιώνουν τις προσδοκίες όλων όσων περίμεναν να κάνουν αυτό το βήμα.

Οι Sadhus έχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι το βαρύ sludge που παίζουν. Τιμώντας τις ρίζες του είδους (Iron Monkey κατά κύριο λόγο), συνδυάζουν άψογα τα διεστραμμένα blues της Νέας Ορλεάνης με το punk και τις σποραδικές εκρήξεις, χώνοντας ταυτόχρονα τόνους λάσπης από πάνω, με εκκωφαντικό fuzz που το νιώθεις να σε βαράει κατευθείαν στο στέρνο. Το σημαντικό είναι ότι γκρουβάρουν ανελέητα. Οι συνθέσεις τους δεν βαράνε αποκλειστικά πάνω σε δυο-τρεις νότες φλερτάροντας με τη μονοτονία αλλά έχουν ουσία και η ατμόσφαιρα που αποπνέουν βγάζει μια party-like διάθεση χάρη σε στοχευμένα stoner περάσματα που προκαλούν την ασυναίσθητη σπαστική κίνηση του σώματος.

Το δεύτερο είναι τα φωνητικά του Σταύρου. Τραχειές στριγγλιές και δηλητηριώδη με βάθος ουρλιαχτά, συνθέτουν μια από τις καλύτερες ακραίες φωνές που έχω ακούσει και αυτό χωρίς την χρήση κάποιας παραμόρφωσης. Αυθεντικά και αγνά, ο τύπος καταπονεί το λαρύγγι του μέχρι να τρέξει αίμα. Όποιος τον έχει δει live, ξέρει για τι πράγμα μιλάω. Στο άλμπουμ έχει και την άνεση του στούντιο, οπότε ξεπερνάει τον εαυτό του.

Το τρίτο είναι ότι καπνίζουν. Καπνίζουν πολύ. Η μαστούρα λειτουργεί καταλυτικά στην ατμόσφαιρα του δίσκου και στο όλο concept που υπηρετούν οι Sadhus. Βγάζει μια γλυκιά γραφικότητα και μια χύμα διάθεση που λείπει από την τίγκα επαγγελματική μουσική του σήμερα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι Sadhus δεν είναι επαγγελματίες ή ότι απλά σπάνε πλάκα, μην παραξηγηθούμε. Η μουσική τους άλλωστε δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αυτή η χύμα διάθεση φαίνεται και στην φανταστική παραγωγή. Γουστάρω δηλαδή που ακούω αμυδρά κάποιες κουβεντούλες πίσω από το σόλο του μπάσου στην αρχή του ομότιτλου κομματιού. Μιλάμε για ατόφιο punk attitude.

Οι συνθέσεις του δίσκου είναι δομημένες και τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα δύο μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια τους "Colombian Boat Blues" και "Make Me 20 Euros" (από δύο λεπτά το καθένα) είναι δύο γαμημένοι punk δυναμίτες ξέφρενων ρυθμών που στέκοντα εξαιρετικά ανάμεσα σε οκτάλεπτα αργόσυρτα έπη που μοιάζουν να σέρνουν αλυσίδες.

Οι Sadhus με το ντεμπούτο τους, δείχνουν ότι είναι ικανοί για πολύ μεγάλα πράγματα. Ξυπνάνε γλυκιές μνήμες από το πρώιμο sludge των αρχών της δεκαετίας του '90 και χάρη στις στιβαρές συνθέσεις, την εξαιρετική παραγωγή και τη χύμα διάθεσή τους, δημιουργούν ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο που με κάνει να αδημονώ να το ακούσω live στην ολότητά του. Μπράβο ρε μάγκες!