Royal Hunt

Το ότι μια μπάντα σαν τους Royal Hunt - ειδικά μετά την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος που έφερε η επιστροφή του DC Cooper - φτάνει στο σημείο να κυκλοφορεί τη νέα δουλειά της χωρίς την υποστήριξη μιας δισκογραφικής εταιρείας είναι σίγουρα κάτι που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Δεν βρέθηκε κάποια εταιρεία να τους υποστηρίξει ή συνειδητοποίησαν ότι δεν χρειάζονται την βοήθεια της και αποφάσισαν να στηριχτούν σε ιδίες δυνάμεις; Ποιος ξέρει;

Σε κάθε περίπτωση, στο δέκατο τέταρτο δισκογραφικό πόνημα των Δανών (λέμε τώρα) - και τέταρτο μετά την επιστροφή του DC Cooper - τα κουκιά είναι μετρημένα. Κανείς δεν νομίζω πως περιμένει κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση, παρά μόνο λίγη έμπνευση και συνθέσεις που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Και - εν αντιθέσει με τους προκατόχους του - το "Cast In Stone" τα καταφέρνει καλύτερα.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ή άκουσα κάτι που να ανανέωσε το ενδιαφέρον μου για την μπάντα, αλλά συνθέσεις σαν το εναρκτήριο "Fistful Of Misery", το "Sacrifice", το "Wishing Well" και το instrumental ομότιτλο ακούγονται ομολογουμένως ευχάριστα κι αυτό μου αρκεί. Από την άλλη, μικροδιαφοροποιήσεις όπως οι "western" κιθάρες του "Save Me II" δεν βοηθάνε και πολύ, οπότε τελικά ίσως η κλασσική συνταγή να είναι προτιμότερη.

Η αλήθεια είναι πως το σημείο κορεσμού στα πομπώδη πλήκτρα του Andersen και στις (ίσως λίγο περισσότερο από ότι χρειάζεται) υπερβολικές ερμηνείες του DC Cooper έχει περαστεί προ πολλού, ενώ κι η παραγωγή είναι κάπως μουντή, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι συμπαθητικότερο του αναμενομένου. Ενδεχομένως, κάποιος που δεν νιώθει ότι έχει περάσει το προαναφερθέν σημείο κορεσμού ή έρχεται σε πρώτη επαφή με τις μουσικές των Royal Hunt να δει πιο ευνοϊκά το "Cast In Stone", αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ακόμα άλμπουμ που σε λίγα χρόνια δύσκολα θα αναζητείται ή θα συγκαταλέγεται μεταξύ των εξεχόντων δουλειών στη δισκογραφία της μπάντας. Τουλάχιστον, δικαιολογεί την ύπαρξή τους.