Rival Sons

Το σκηνικό είναι στημένο ως εξής: Αίθουσα μουσικού δικαστηρίου και στη θέση του κατηγορούμενου οι Page, Plant και Jones. O hipster κατήγορος και ο avant garde πρόεδρος κατακεραυνώνουν τον δικηγόρο υπεράσπισης, έναν πραγματικό υπηρέτη της rock δικαιοσύνης, εργαζόμενο στην Classic Rock Media Co. Οι αδιάφοροι ένορκοι έχουν ήδη πειστεί από το επιχείρημα του alternative εισαγγελέα πως η επιρροή των κατηγορούμενων είναι καταστροφική για τη μουσική βιομηχανία, αφού ρίχνει το επίπεδο, προωθώντας αναίσχυντα μουσική χαρούμενη και διασκεδαστική για τον ίδιο το μουσικό και το μουσικόφιλο.

«Γυρνάμε σε εποχές που το rock εξέφραζε τα πιο πρωτόγονα ένστικτα και ήταν -θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου- σέξυ και προκλητικό». Οι μάρτυρες υπεράσπισης, rock μπάντες όπως οι Wolfmother, οι The Answer και οι Rival Sons μόνο καλό δεν κάνουν, αφού ο ένας μετά τον άλλον, μετά και την αφόρητη πίεση του κατήγορου, ξεστομίζουν το καταστροφικό «Led Zeppelin made me do it», καταποντίζοντας και τις τελευταίες ελπίδες για αθώωση.

Η φανταστική απόφαση του φανταστικού αυτού δικαστηρίου, που καταδικάζει ως ηθικούς αυτουργούς στο έγκλημα της επιστροφής σε ρετρό μουσικές φόρμες, αναπαράγεται στην πραγματικότητα καθημερινά από τα «σοβαρά» μουσικά έντυπα, που έχουν πείσει τον κόσμο ότι μαζί με την ωριμότητα έρχεται και η εγκατάλειψη της μουσικής με κιθάρες και riffs. Τα mass media, από την εντελώς ανάποδη πλευρά, αγνοούν επιδεικτικά αυτές τις τάσεις, θεωρώντας πως δεν έχουν γκελ στη νεολαία, προωθώντας μόνο ξεπλυμένες παραγωγές από το εργοστάσιο που κατασκευάζει εύκολα σεξιστικά ρεφρέν και προκλητικά γυναικεία σώματα.

Με άλλα λόγια, αν είσαι ψαγμένος και ώριμος ακροατής για τους μεν ή νεαρός που σε ενδιαφέρει η μόδα, δικτυώνεσαι και διασκεδάζεις για τους δε, δε μπορείς να ακούς ηλεκτρική κιθάρα. Η τρέλα είναι πως, ενώ οι πρώτοι έχουν πειστεί ότι μεγάλωσαν και έχουν αναβαθμιστεί για να ακούν ακόμα πρωτόλεια rock ακούσματα, οι δεύτεροι νομίζουν ότι η μουσική αυτή είναι για παππούδες.

Καταδικασμένοι να είναι απορριπτέοι από την πλειονότητα και κατά συνέπεια «μάρτυρες» (όχι απαραίτητα υπεράσπισης) της rock μουσικής, οι Αμερικανοί Rival Sons υπογράφουν στη μεταλάδικη Earache, διαλέγουν ένα progressive rock εξώφυλλο, αλλά συνεχίζουν μετά το ντεμπούτο του 2009 και ένα περσινό EP να ζουν το retro rock όνειρο. Παίζουν ξεσηκωτικό hard rock με πολλές μαύρες καταβολές, δημιουργώντας μια όμορφη συνταγή σαν κι αυτή που δοκίμασαν στο παρελθόν -επίσης πετυχημένα- μπάντες όπως οι Black Crowes και οι The Answer.

Οι στίχοι μιλούν για οδήγηση στον ανοιχτό δρόμο, έρωτα, κατεστραμμένα όνειρα και όλα τα rock κλισέ, ενώ οι fuzzαριστές κιθάρες του Scott Holiday και η μαύρη φωνή του Jay Buchanan χρωματίζουν με τις πιο φωτεινές αποχρώσεις τη διάθεσή μας, που δεν πέφτει στιγμή καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.

Αν δεν «ανεβαίνεις» με τραγούδια όπως το ομώνυμο "Pressure & Time" (του οποίου το videoclip μπορείτε να δείτε εδώ) και το ανθεμικό "Burn Down Los Angeles", μάλλον τα αυτιά σου έχουν βουλώσει από τη βαβούρα των μέτριων μουσικών που μας σερβίρουν καθημερινά με το κιλό. Φώναξε "Save Me", λοιπόν, μαζί με τη μπάντα, ενώ χοροπηδάς στο ρυθμό του μπάσου και των παιχνιδιάρικων drums. Τέλος, κλείσε για λίγο τηλεόραση, υπολογιστή και κινητό που σε υπνωτίζουν με το "White Noise" και απόλαυσε ένα τίμιο, αυθόρμητο rock άλμπουμ που φωνάζει από μακριά πως δημιουργήθηκε αβίαστα και ηχογραφήθηκε ζωντανά.

15 seconds review (εμπρός στον rock ψυχίατρο):

All Over the Road: Driving to the sun
Young Love: Restless music
Pressure and Time: Rock with nο pressure
Only One: Retro & Sweet time
Get Mine: Get this fuzzy guitar
Burn Down Los Angeles: Burning Californication
Save Me: ...from the "White Noise"
Gypsy Heart: ...and a Soul voice
White Noise: Silence the mediocre
Face of Light: We've seen the light