Rival Sons

Ο Θεός έκανε μια εβδομάδα, οι Rival Sons χρειάζονται μόλις μια παραπάνω κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς, τα πολλά τα μαγειρέματα μπορεί κάποιες φορές να βγαίνουν σε καλό, σε αληθινό rock 'n' roll σχεδόν ποτέ.

Πιστοί στην πολιτική να δημιουργούν τη μουσική τους μαζί στο στούντιο, χωρίς μετρονόμο, Pro Tools και συναφή βοηθήματα, συνεχίζουν στο μονοπάτι που χάραξαν οι πατέρες του ιδιώματος. Το ίδιο μονοπάτι που ούτε οι ίδιοι οι πατέρες, αλλά και σχεδόν κανείς «σώφρων» τεμπέλης της βιομηχανίας δεν ακολουθεί πια.

Με αυτήν την τακτική καταφέρνουν στον πέμπτο τους δίσκο να διατηρούν το επίπεδο πάρα πολύ ψηλά σε αντίθεση με πολλούς άλλους που συντρίβονται από την πίεση του «έχεις δύο εβδομάδες να βγάλεις δίσκο πριν την επόμενη περιοδεία».

Έτσι κι αλλιώς ήταν φανερό από την αρχή πως η χημική αντίδραση μεταξύ του Jay Buchanan και του Scott Holiday δημιουργούσε αυτόματα αυτό το μαγικό που παρουσιαζόταν στα θρυλικά δίδυμα του rock.

Ο ένας γεννάει τα riff, ο άλλος τους βάζει στίχο. Απλό το riff, απλός και ο στίχος. Μαζί όμως φτιάχνουν το σπάνιο. Αυτό που «νοιώθουμε». Αυτό που μας αναστατώνει.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση περαιτέρω. Δεν χρειάζεται καν να μιμηθώ τα δελτία τύπου και τους ημιμαθείς γραφιάδες που από αυτό το εξαίρετο συγκρότημα το μόνο που αναγνωρίζουν είναι τις επιρροές από τους Led Zeppelin. Ούτε, φυσικά, χρειάζεται να υπεραναλύσω κόβωντας τη μουσική σε μικρά κομμάτια για να εντυπωσιάσω με το πόσες αναφορές σε κλασικούς καλλιτέχνες μπορώ να «ανακαλύψω» μέσα στις νότες.

Σε γενικές γραμμές, η μουσική τους στηρίζεται στην αγάπη τους για το rock όπως αυτό παιζόταν από συγκροτήματα όπως οι Animals, οι Small Faces, οι Humble Pie και φυσικά οι Zeppelin, με τους τελευταίους να είναι εμμέσως υπαίτιοι για τις «σκληρότερες» από τις συνθέσεις τους.

Από εκεί και πέρα βρισκόμαστε στο 2016 και αυτό βοηθά τους Sons να ηχογραφούν σε εξαίρετα στούντιο και με έναν μάστορα παραγωγό (Dave Cobb) ο οποίος σε αυτό το δίσκο κάνει την καλύτερη του δουλειά μαζί τους.

Εκτός από την διακριτική χρήση των πλήκτρων και σε περιπτώσεις των εγχόρδων, αναδεικνύει πρωτίστως τα ντραμς τα οποία ενισχύουν το αποτέλεσμα καλύτερα από κάθε άλλο άλμπουμ κρατώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στα περισσότερα τραγούδια. Το παίξιμο του Michael Miley είναι απλό, groovy και δυναμικό όπου χρειάζεται.

Στα υπόλοιπα έχουμε τη γνωστή εξαιρετική δουλειά του κιθαρίστα Scott Holiday, ο οποίος έχει κατασταλάξει στο υπερ-fuzz-άτο του ήχο ικανοποιώντας μας πλήρως και ποικιλοτρόπως. Ειδικά στο "Hollow Bones Pt.1" του δίνει και καταλαβαίνει.

Ο Jay Buchanan λάμπει σε όλα τα τραγούδια, ενώ δίνει μια σπουδαία «μαύρη» - από τις κορυφαίες του - ερμηνεία στο "Black Coffee" του Ike και της Tina Turner, θυμίζοντας τον μεγάλο Eric Burdon. Καταπληκτικός και στο πιο δραματικό "Fade Out" που θυμίζει αντίστοιχα επικά τραγούδια προηγούμενων άλμπουμ.

Γενικά, τα πατήματα τους δεν διαφέρουν από τις προηγούμενες εξαίρετες δουλειές τους. Έχουν κατασταλάξει στο στυλ... των Rival Sons με τα συνθετικά τους κοκόρια να γεννάνε συνεχώς αξιομνημόνευτα και διασκεδαστικά rock τραγούδια. Ένα από αυτά είναι και το "Thundering Voices", ένα από τα πιο κολλητικά και ανεβαστικά τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.

Άλλη μια κορυφή το ψυχεδελικό "Pretty Face", αλλά και το "Tied Up", στο οποίο τα δεύτερα φωνητικά δίνουν μια όμορφη soul πινελιά, αντίστοιχη με αυτήν που χρησιμοποιούσαν οι Black Crowes ή ο Bonamassa στο τελευταίο του άλμπουμ.

Συνολικά πρόκειται για δίσκο-βόμβα, μικρό σε διάρκεια, πλούσιο σε μουσική και ό,τι καλύτερο έχουν δημιουργήσει ως τώρα. Ελπίζω η σπάνια αυτή πορεία τους προς την καλλιτεχνική κορύφωση να μην έχει σύντομα τέλος. Κάτι που μάλλον σημαίνει πως δεν πρέπει να πιάσουν εμπορικές κορυφές.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ και επενδύστε άμεσα έτσι ώστε να το απολαύσετε στην ποιότητα που του αξίζει.