Riot

Έτσι μου αρέσει, να μου έρχονται δισκάρες από το πουθενά, από λατρεμένα συγκροτήματα του παρελθόντος, που για τον άλφα (μέτρια άλμπουμ τα τελευταία χρόνια) ή βήτα (έλλειψη δικού μου ενδιαφέροντος) λόγο με αναγκάζουν όχι μόνο να τα ξαναβάζω στο μουσικό μου χάρτη αλλά και να τους βγάζω ταπεινά το καπέλο, αποδεχόμενος την ικανότητά τους να κυκλοφορούν ποιοτικές δουλειές.

Άλλο ένα τρανό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης για το 2011 αποτελούν οι Riot με το ολοκαίνουριο "Immortal Soul", που σύντομα κυκλοφορεί και που, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη μου, θα αποτελέσει άλλη μια μεγάλη δισκογραφική στιγμή στην πολύχρονη καριέρα τους.

Πίσω στο 2008 ανακοινώθηκε η επανένωση του line-up της "Thunder Steel" και "The Privilege Of Power" εποχής, με στόχο την κυκλοφορία νέου δίσκου μέσα στο 2009, η οποία όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά παράλληλα είχαμε τον Tony Moore να ανακοινώνει την εκ νέου αποχώρησή του από τη μπάντα. Για ένα χρόνο δεν ακούσαμε το παραμικρό νέο, μέχρι που τέτοια περίπου εποχή, το 2010, ανακοινώνεται η έναρξη της διαδικασίας σύνθεσης των νέων τραγουδιών, με σκοπό την κυκλοφορία του δίσκου εντός του τρέχοντος έτους.

Θα μπορέσει να αναλογιστεί κάποιος τι επιπλέον έχουν να προσφέρουν και θα το θεωρήσω πολύ εύλογο αυτό το ερώτημα, αλλά πόσες φορές δε ζήσαμε μεγάλες στιγμές από μπάντες που είτε είχαμε ξεγράψει, είτε απλά θεωρούσαμε πως πλέον «φυτοζωούν»; Κι όμως, η εμπερία σε συνδυασμό με το έμφυτο ταλέντο δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούνται, γιατί πάντα θα υπάρχει η δυνητικά μεγάλη κυκλοφορία, ειδικά στην περίπτωση που δε μπαίνει ο «αυτόματος πιλότος» και τα πράγματα δεν αφήνονται στην τύχη τους.

Οι Riot είναι αλήθεια πως δεν άφησαν τα πράγματα καθόλου στην τύχη τους, αλλά μάς παρουσιάζουν ένα φοβερό και καλοδουλεμένο από όλες τις απόψεις άλμπουμ, που έχει τα φόντα να γίνει κλασικό. Δεν έπεσαν στην παγίδα να κυκλοφορήσουν ένα "Thunder Steel 2", αλλά χρησιμοποιήσαν όλα τα στοιχεία που κατά καιρούς έχουμε απολαύσει στις κυκλοφορίες τους. Έχουμε τις αδυσώπητης ταχύτητας και δύναμης συνθέσεις, όπως τα "Riot", "Wings Are For Angels" και "Sins Of The Father", αλλά ταυτόχρονα θα ακούσουμε και πιο mid/up tempo κομμάτια, που φέρνουν στο μυαλό την Di Meo εποχή, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "Whiskey Man", "Fall Before Me", "Believe" και "Immortal Soul". Θα έρθουμε αντιμέτωποι με άλλοτε μανιασμένα και άλλοτε στακάτα riffs, ωραίες δυσολίες και αρμονίες, αλλά το στοιχείο που θα συναντήσουμε σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις είναι ο λυρισμός και η μελωδία, με τον Moore να δίνει ίσως την πιο ώριμη ερμηνεία της καριέρας του. Ο οδηγός στην αμαξοστοιχία των Riot δε μπορεί να είναι άλλος από τον Mark Reale, o άνθρωπος που γεννήθηκε με τη μελωδία μέσα του και ο οποίος στο "Immortal Soul" καταθέτει δείγματα καταπληκτικής solo/lead κιθαριστικής δουλειάς, πάντα στηριζόμενος στην πολύ καλή απόδοση και στην εμπειρία των συνεργατών του, Jarzombek (αυτός ο άγνωστος αυτός), Van Stavern και Flyntz.

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μου έκανε «κλικ» στη συγκεκριμμένη κυκλοφορία και πέφτω συνεχώς στο ίδιο συμπέρασμα. Είναι τα τραγούδια. Αν οι συνθέσεις δε βοηθάνε, όσο ταλέντο και να υπάρχει παιχτικά το καλύτερο που θα μπορούμε να έχουμε είναι ένας μέτριος δίσκος. Το "Immortal Soul" δεν είναι τέτοιος, αλλά έχει ψυχή και ποιότητα, είναι αυτό που λέμε... τίμιος και με κέρδισε από την πρώτη ακρόαση.

Αν σας αρέσουν οι Riot δε χρειάζετε να το σκεφτείτε καθόλου και καλά θα κάνετε να το αποκτήσετε στην ημερομηνία της κυκλοφορίας του. Το πιο ενθαρρυντικό όμως είναι πως το άλμπουμ έχει τη δυναμική να αναγκάσει και νεότερους μουσικόφιλους, οι οποίοι δεν είναι οικείοι με τη μουσική τους, να ασχοληθούν μαζί τους και αυτό πιστεύω πως είναι το μεγαλύτερο κέρδος για το συγκρότημα.