Ray Davies

Δείξε μου τους φίλους σου...

Με αφορμή την από κοινού εμφάνισή του με τους Metallica στο Rock n Roll Hall Of Fame, το 2009, o mainman των Kinks, κ. Ray Davies, σε συνεργασία με τη δισκογραφική του, αποφάσισε φέτος να καλέσει μερικούς «φίλους» του και να ξαναηχογραφήσουν κάποια από τα γνωστότερα κομμάτια των Kinks, για να τα κυκλοφορήσει σε μια συλλογή. Το αποτέλεσμα; Εντυπωσιακό...

Στην Ελλάδα ο μέσος rockάς θεωρεί πως το rock το ανακάλυψαν κάποια μέρα οι Deep Purple και ο μέσος μεταλλάς πιστεύει το ίδιο για το metal και τους Black Sabbath, αγνοώντας πολλές φορές τις παλαιότερες ρίζες της μουσικής μας στη μαύρη μουσική, το rockabilly, το rock n roll αλλά και την ευρύτερη βρετανική και αμερικανική σκηνή. Έτσι, όταν κάποιος ακούσει το όνομα των Kinks, μπορεί να σκεφτεί ότι πιθανότατα είναι το one hit wonder σχήμα του "You Really Got Me", αγνοώντας πως ο Ray Davies είναι ο πρωτοriffομάστορας της μακρινής εποχής των early '60s, o οποίος έχει επηρεάσει τόσο τη σκηνή του πρώιμου metal, με την αγριότητα των riff της εποχής, όσο και όλο το post punk κίνημα του '80 αλλά και τη σκηνή του '90. Με άλλα λόγια, μιλάμε για έναν άνθρωπο που επηρέασε τους πάντες, σέβονται οι άπαντες και τον τιμούν οι απαξάπαντες, όπως φανερώνει και το μέγεθος των «φίλων» αυτής εδώ της συλλογής...

Όταν ακούς τον Bruce Springsteen να τραγουδά για τα "Better Things" που θα έρθουν, ναι θες να πάρεις το κορίτσι σου και να το πας βόλτα στην προβλήτα, για παγωτό και αγκαλιές. Με το "Celluloid Heroes" θα μπερδευτείς -μήπως ήταν κάποιο καλά κρυμμένο b-side των Bon Jovi;-, ενώ με το "Days/This Time Tomorrow" των Mumford & Sons θα καλωσορίσεις το φθινόπωρο με τον αμερικανικό και retro μελαγχολικό του χαρακτήρα. Ναι, την ερωτεύτηκες κι εσύ και πώς δε θα μπορούσες να την σκεφτείς, ακούγοντας τη φωνάρα της Paloma Faith να απογειώνει το "Lola" - ναι, και αυτό είναι των Kinks, ακόμα κι αν το αγνοούσες. Οι The 88 αποδεικνύονται εκ των κοντινότερων φίλων του Davies, καθώς ροκάρουν στο "Till The End Of The Day" και τραγουδούν ανέμελα το "David Watts", σε δύο από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, ενώ ο Black Francis των Pixies αναριγά καθώς αποθεώνει το "This Is Where I Βelong" και ο Billy Corgan των Smashing Pumpkins διαμελίζει το υπερhitάκι του "All Day And All Of The Night" για να το λούσει με την crème de la crème του "Destroyer" σε μια κολασμένη διασκευή που, ενώ αρχικά με ξένισε, τελικά πρέπει να παραδεχτώ πως δίνει άλλο αέρα σε ένα πολυκαιρισμένο και αγαπημένο κομμάτι.

Για το "You Really Got Me" on steroids των Metallica τί να πει κανείς; Και στο "Garage Inc." να το βρίσκαμε, πάλι στα κορυφαία θα συγκαταλεγόταν, καθώς δε χάνει το χαρακτήρα του, αλλά ναι ρε γαμώτο, είναι ακόμα καλύτερο, βαρύτερο και φοβερότερο! Ένα instant hit του δίσκου και ένα κομμάτι που σίγουρα θα παίζει στο εξής στα rock στέκια της πόλης. Αλλά το πραγματικό σοκ, η αλλαγή-έκπληξη στο 85', το κομμάτι που ξεχωρίζει υπέρλαμπρα και πάνω από όλα είναι το "Dead End Street" με την Amy MacDonald, που μου πήρε το μυαλό.  Jazzy, ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο, είναι σίγουρα μια ομορφιά που ξεχωρίζει και αποθεώνει τη χαρακτηριστική φωνή της Amy. Φανταστικό. Αν καιγόταν το σπίτι, αυτό το κομμάτι θα διέσωζα, και ωιμέ, μ' αρέσουν πολύ οι Metallica...

Σε μια συλλογή που ακούγεται «μέχρι την τελευταία της σταγόνα», κάποιος σκεπτικιστής θα ήθελε σίγουρα περισσότερο θάρρος, από τους βαρύτατους συντελεστές που μόλις σας περιέγραψα. Όταν όμως όλοι οι παραπάνω νιώθουν τόσο δέος απέναντι στους Kinks, που ενώ γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν την εξωτερική εμφάνιση των τραγουδιών, φρεσκάροντάς τα όσο απαιτεί η εποχή, φοβούνται να πειράξουν τα βασικά δομικά δοκάρια της μουσικής του Davies, μήπως και τους πέσει το οικοδόμημα των Kinks στο κεφάλι, ε αυτό κάτι λέει. Σε μια συλλογή που τα έχει όλα και περιλαμβάνει την αφρόκρεμα του σκληρού (και ημίσκληρου) ήχου, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από το τέλειο. Αν οι φίλοι του καθενός λένε ποιος είναι, για τη συλλογή του Ray Davies μια απλή αναφορά των ονομάτων των φίλων του φτάνει για να τον βάλει σε κάθε στερεοφωνικό.